OS ORZAMENTOS PARA 2010. preguntas "naive"

O malo dos orzamentos é que radiografían en positivo e en negativo as liñas e estratexias dunha institución. As louvanzas ou as críticas que expresemos os que non somos técnicos na materia encamíñanse ao significado de que haxa ou non determinadas partidas ou de que dotación consten.
Parte dos orzamentos son maquillaxe. Básicamente os que se refiren a política social. Por que no 2010 hai dotación para plan de igualdade ou garderías? Non eran prioridades para o 2009 ou para os anos anteriores? Parabéns de que aparezan. Mágoa que non apareceran antes. Benvidos ás políticas de benestar!
Que pasa con investimentos en consolidación ou captación de profesorado? A mensaxe que se lles lanza aos Pargas Pondais é obvia. Vai haber plan transitorio de estabilización? Non. Vai haber consolidación dabondo? Non. Vai haber esperanza para eles? Con Alternativa Universitaria gobernando, sen dúbida non.
Que pasa con áreas de coñecemento, grupos e centros desenvolvidos? Algún plan de acción positiva? Non. Algunha liña que permita albiscar equilibrios? Non. Que pechen os seus proxectos!, esa é a mensaxe. E logo alguén lles vai demandar que sexan competitivos? Que percuren autofinanzamento?
As pasarelas e demáis investimentos suntuarios do campus de Lagoas-Marcosende, son tan estratéxicos nun ano de crise? Hai compromisos de pagamento ineludibles? Cantas toneladas de cemento nos van sulagar?
E, polo de agora, por que crece o remanente? É que a Universidade non ten capacidade de execución do seu orzamento? É desexábel que creza ano tras ano?

Repercursión da postal de Nadal

A xornaslista do Faro de Vigo, Sandra Penelas, recolle na información o envío de postais de felicitación que ten feito Nova Universidade con motivo destas datas tan especiais.

LA CHASCONA

Hoxe visitei La Chascona, o fogar de Pablo Neruda en Santiago de Chile. No barrio de Bellavista e ao pé do outeiro de San Cristóbal emerxe, incribel, a casa do Poeta. Xa á entrada, os "Versos del Capitán", pero tamén pasaxes de "Confieso que he Vivido", sulagan ao visitante nas súas metáforas cósmicas. Trinta e seis anos logo da súa morte, a súa escrita aínda produce os calofríos propios dos sentimentos máis actuais e expresados pola súa caneta maxistral.
Quizáis non son anos para amosar a admiración por quen lle deu á literatura española contemporánea as súas liñas máis fermosas. Pero os que sentimos coa súa lectura a máis fonda emoción non podemos senón gardar un silencio reverente diante das súas cousas e da súa lembranza. A lembranza de quen nos fixo pasar devagar os ollos por cada un dos seus versos e memorizalos aínda sen pretendelo.

viuvez, rito xitano e discriminación racial

A semana pasada o Tribunal Europeo de Dereitos Humanos ditou unha sentenza de moitísimo relevo, revogando na práctica unha sentenza do Tribunal Constitucional español. O tema salientouse nos xornais: unha muller xitana que casara unicamente polo rito xitano e que non lle dera eficacia civil ao matrimonio por outro rito recoñecido no Dereito español. Hai anos morreu seu home, co que mantivera unha alongada convivenza marital e tivera fillos. Pero o INSS denegoulle a pensión de viuvez polo feito de non estaren casados. Recorrida a denegación en vía xudicial, mais que se lle recoñeceu a prestación no Xulgado do Social, logo do recurso da entidade xestora se lle denegou de novo. E, instado o amparo constitucional, o Tribunal Constitucional español rexeitouno en 2007. Con argumentos formalmente claros: xa que non houbo matrimonio con eficacia civil, non cómpre recoñecer dereitos prestacionais. A parella podía casar dándolle efectos civís á unión, pero non o fixo.
A muller, teimosa, recorriu ao Tribunal de Estrasburgo. E obtén unha sentenza favorábel. Tiña dereito á pensión e o non recoñecemento da mesma constitúe unha violación do Convenio Europeo de Dereitos Humanos de 1950. Constitúe unha discriminación racial.
A sentenza do Tribunal Europeo é xusta e xurídicamente ben argumentada: é certo que as persoas xitanas podían casar por outro rito para que o seu casamento tivese eficacia civil. E é certo que as parellas novas hoxendía casan por outro rito ademáis do tradicional xitano. Pero iso non foi así sempre. Cómpre lembrar que ata 1981 non existiu matrimonio civil en España e ata máis tarde as persoas desta etnia non adoitaron complementar o seu matrimonio polas reglas do Código Civil. O que implica que hai moitas parellas xitanas casadas unicamente por un rito que carece de efectos civís. Xa que logo, a xurisprudenza ditada polo Tribunal Constitucional español na práctica implicaba que moitos viuvos -e máis viuvas- quedaban sen as cadansúas pensións polo feito de viviren nunha cultura diferenciada. O que implica, desde logo, unha discriminación indirecta por mor de raza: causábase un perxuízo evidente ás persoas xitanas.
Benvido sexa, pois, este pronunciamento do Tribunal de Estrasburgo. As persoas xitanas están de noraboa e tamén, desde logo, as persoas que soñan cunha sociedade máis xusta e igualitaria.

Novo Ano, Nova Universidade

Lei de estranxeiría

Hoxe entra en Vigor a LO 2/2009, de reforma da LO 4/2000, de extranxeiría. Unha reforma que, desde logo, restrinxe os dereitos das persoas estranxeiras -isto é, das que non pertenzan á Unión Europea ou ao Espazo Económico Europeo-.
Non me chamou a atención unha reforma destas características nos tempos que corren. Mágoa que moita xente queira considerar a estas persoas culpabeis do desemprego que moitos sofren. Mágoa que non lles recoñezamos canto teñen contrubuído ao noso desenvolvemento. Pero, como di meu amigo Antonio Baylos, cando percurábamos man de obra chegaron persoas. E iso non o queremos entender.
O que me ten alporizado é a adhesión das organizacións sindicais, sen fisuras, a esta reforma, mesmo con propostas máis radicais das que ás veces propuxo o Goberno. É un mal síntoma de que se está producindo un andazo xenófobo que cómpre atallar canto antes.
Da reforma se salientou a posibilidade de que as persoas sexan retidas ata sesenta días antes da súa expulsión do territorio do Reino de España. Está claro que a elas non lle recoñecemos algo que se pareza minimamente ao dereito de habeas corpus, pero así somos de solidarios!.
Quixera engadir dúas cuestións importantes. A primeira delas é que o dereito de reagrupamento de ascedentes se restrinxa ás persoas que teñan máis de 65 anos. Evidentemente, do que se trata é de evitar que haxa concorrencia de activos estranxeiros polo dereito de reagrupamento. Outra vez a mesma teima! Elas -as persoas estranxeiras como responsabeis do noso desemprego-. No cabe dúbida de que esta regla vai confinar a moreas de persoas no ámbito do traballo sulagado e sen dereitos, nos guettos sociais. Pero, desde outra perspectiva, teño a impresión de que esta regla implica unha evidente discriminación por mor de idade que compriría xustificar, non con datos conxunturais da crise pola que pasamos, senón con datos estruturais. Unha xustificación que non se me antolla doada.
E outra regla: a denegación definitiva dos dereitos de Seguridade Social, agás os derivados de accidente de traballo e de enfermidade profesional. É certo que o Tribunal Supremo xa contribuiu a este despoxo, pero o lexislador quixo deixar as cousas moi craras. Non fora ser que unha sentenza lles recoñecera logo, vg., o dereito á prestación por desemprego.
Hoxe os dereitos fundamentais non están de noraboa en España. Pero menos de noraboa están estes continxentes de persoas que emigran por unha vida mellor, como nós fixemos hai ben poucos anos!

Unha historia, desde Chile

Hoxe pasei un día de turismo extraordinario. Cheguei a Chile o xoves e hoxe tocou día libre. Leváronme a Valparaíso, que me pareceu unha cidade extraordinaria, con certas semellanzas coa Lisboa vella. Tamén a Viña del Mar e, à tardiña, achegámonos a Isla Negra. Pero, alén da xeografía e a historia dun país especial -onte achegueime á Casa de la Moneda- quixera comentar, unha vez máis, a historia da epopeia da emigración. Meu anfitrión chileno -un profesor ao que tiven a sorte de dirixirlle a tese- é fillo de galegos que chegaron aquí nos anos cincuenta. Hai unha pequena colonia en Santiago, case todos eles profesionais de panaderías. Onte tiven unha cea coa familia deste amigo meu, coa lembranza lonxe dun país que quedou atrás, un país de miseria, pero que aínda recoñecen como seu. Que magoa que tantos marcharan e canto se perdeu coa súa marcha. Xente que hoxe pertence a unha sociedade e a un país modernos, que xa fixo contas co seu pasado -non coma nós- e que mañá comeza a rolda eleitoral para sustituír a unha presidenta extraordinaria. En todo caso, queda a honra do moito que eles están a contribuír e que o noso pobo enxendrou unha xeración de profesionais, espallados por latinoamérica que non respostan xa aos mitos que, desde Galiza, ás veces con envexa, moitas veces construímos.

Entrevista en La Voz de Galicia

Informacións sobre o claustro celebrado onte

Faro de Vigo, Diario de Pontevedra e Atlántico Diario, ó día seguinte do Claustro onde o actual Reitor fixo un informe anual e Jaime Cabeza como líder de Nova Universidade apuntou e criticou diversas políticas levadas a cabo neste período.
En tódolos diarios quedou recollida a voz de dunha oposición constructiva, fresca e con moitas ideas.

Constitución, Solé Tura e dereitos fundamentais

Antonte finou Jordi Solé Tura. Non tiven ocasión de coñecelo persoalmente, pero son dos que estudei o constitucionalismo histórico español no libro seu e de Eliseo Aja. Nas clases de Dereito sempre dixen que os redactores da Constitución foron sete, todos homes e moi de dereitas agás un, Solé Tura. O mesmo que non era un fervoroso nacionalista español e que posibilitou que, alomenos, se fixera referenza ás nacionalidades históricas.
Alén das disputas idenditarias, a el, coma a min, sempre lle interesou máis o modelo de sociedade e menos o modelo de nación. Sempre máis a declaración de dereitos fundamentais que o sistema de descentralización con cesión de competenzas de baixa intensidade ás Comunidades Autónomas. Por máis que o recoñecemento de dereitos nacionais quedara coxo, quedou salvagardada unha declaración de dereitos baseada e ao nivel das esixencias dos documentos internacionais máis sobranceiros.
Hoxe xa se esgota o día 6 de decembro e outravolta hai que pensar no dereito á liberdade de expresión, á integridade moral, á liberdade ideolóxica, á intimidade, ao habeas corpus, á liberdade sindical e a folga...Isto é o máis esencial do noso sistema xurídico. O que nos une como cidadáns e cidadás. O que fixo que moitos renunciaran a principios elementais como a república ou mesmo pactaran co entullo do posfranquismo.
A mellor homenaxe que se lle pode facer desde a nosa Universidade a un universitario. Que defendamos con radicalidade os dereitos fundamentais.

Entrevista en Televigo

VÍDEO ACTO PROCLAMACIÓN

O pasado 1 de decembro celebrouse na Fac. CC. Económicas e Empresariais de Vigo o acto de proclamación de Jaime Cabeza Pereiro como candidato a Reitor pola formación Nova Universidade.
Medios de Comunicación e simpatizantes encheron a sala xenerando un clima de ilusión pola candidatura.

Entrevista en Telemiño

Entrevista emitida na canle local Telemiño o 3 de decembro de 2009.

Entrevista en O Xornal de Galicia

ACTO OFICIAL DE PROCLAMACIÓN DE CANDIDATURA (DISCURSO)

Compañeiros/as da Universidade, representantes dos medios de comunicación, amigos, especialmente os que viñéchedes de Ourense e Pontevedra:

Convoqueivos hoxe aquí porque vos quero manifestar a decisión de Nova Universidade, reunida onte mesmo en Asamblea, de ser eu o candidato a REITOR, da Universidade de Vigo nas vindeiras eleccións. Estamos nunha Sala que me trae gratas lembranzas, na que hai nove anos obtiven a miña cátedra.

Motivos para presentar unha candidatura:

Percibo arelas de cambio. Arelas de cambio que fun percibindo durante os últimos meses, desde que inicie a miña andaina como líder de Nova Universidade. Quero agradecer os apoios que estou a recibir, tanto desde a formación que represento, Nova Universidade (e aclárovos que nós non tivemos ningún problema nin liortas internas para tomar ésta ou moitas outras das decisións no noso grupo), como o apoio que estou a recibir por parte de distintos membros, equipos e centros da comunidade universitária que me transmiten a necesidade dun cambio na Universidade de Vigo, despóis de 12 anos gobernando os mesmos que ainda se chaman “Alternativa”. Do mesmo xeito que recibo moitos ánimos por parte de representantes políticos, sociais, empresarias e sindicais de distintos tipo que, por certo, todos coinciden en sinalarme que durante os últimos anos a Universidade de Vigo viviu a costas da sociedade, da sociedade viguesa, ourensana e pontevedresa, practicando unha pésima política de relacións institucionais que, entre outras cousas, fixo que a Universidade de Vigo sexa a terceira de España que menos alumnos de fora atrae, perdendo moito do peso específico que em tempos acadara en tempos, dentro do conxunto do Estado.
Grazas a todos porque sodes vos, as persoas, o principal motivo que me leva a iniciar este ilusionante camiño. O camiño dunha Nova Universidade para unha Universidade Nova, pero que comenza a arrastrar vicios máis propios do pasado que do presente.
Un presente dominado por políticas sectarias que alentaron a división o malestar –que era de dominio público e xa trascendeu á sociedade- e o enfrontamento entre a comunidade universitaria, no cando da unión, provocando un gran deterioro nas relacións non só académicas, senon tamén humanas, no seo da Universidade de Vigo.

Porque durante os últimos anos conculcáronse moitos dereitos dos nosos traballadores, que amosan, como decía, un fondo malestar.

Malestar entre os alumnos decepcionados e aos que nadie lles explicou en que consiste esto de Boloña. Hoxe, que entrou en vigor o Tratado de Lisboa, cómpre insistir no poco traballo que se fixo, pedagóxico e de discusión.

Uns alumnos aos que cando lles preguntan a súa opinión sobre o equipo reitoral saínte, a única responsable a que valoran positivamente é (e permitídeme o sonriso), é a vicerreitora de Estudantes, o cal vos podo asegurar que me alegra enormemente.

Malestar entre o Persoal de Administración e Servizos, que observa nos conflitos máis recentes referidos á Oferta de Emprego Público ou á multiplicación excesiva do equipo xerencial con xente de fora, con salarios que provocaron unha fonda alarma social.

Un equipo reitoral debe poñerse ao servizo da comunidade, e non a comunidade ao servizo dos intereses de ningún equipo reitoral. Na Universidade de Vigo non pode haber máis xenerais que tropa, con responsables de máis oficiñas que letras ten o abecedario. Cargos e máis cargos, cando a promesa era diminuír o número de xefaturas de área.





Malestar entre o Persoal Docente, aos que se lles conxugan sempre tres substantivos; desprofesionalización, burocratización, improvisación.

Malestar entre os nosos investigadores, pargas Pondais basicamente, aos que tamén lles prometeron cousas ben distintas das que agora se atopan, ao verse na rúa e sin traballo.

Malestar de alumnado, de PAS e de profesorado, como indica o recente informe da Conferencia de Reitores das Universidades Españolas, no que se sinala que a Universidade de Vigo posúe o nivel máis baixo de funcionarización e de persoal estable das tres Universidades Galegas. Unha Universidade que aforra en persoal pero, polo que se ve, non escatima en gastos, cando se trata dalguns cargos e persoal de confianza do equipo reitoral saínte.

Gastos para os que xa non vai haber máis cartos, como acontece con moitas das obras proxectadas ou ainda pendientes de execución. Obras coma a do CUVI (que algúns comparan xá co monte Gaiás, a cidade da Cultura de Santiago e mesmo cabería comparar coas obras daquel alcalde dun Concello perto de Santiago, que presumía de ser o rei do hormigón, porque a súa vila xa non se andaba en socos nin sapatos, senón en sapatillas), obras como as que levan moitos anos anunciándose no campus de Pontevedra e que aínda non pasaron do papel, ou obras como as do campus de Ourense que, si saen adiante, será grazas ao decidido apoio de varias institucións públicas.

Pero deixemos o pasado, queridos amigos, e falemos de futuro, da necesidade de REMATAR A UNIVERSIDADE DAS OBRAS, (porque algúns parece que ainda non se decataron de que estamos en crisis), E COMENZAR A CONSTRUIRMOS A UNIVERSIDADE DAS PERSOAS, das persoas que serán, que seredes, as principais protagonistas e o principal activo deste proxecto, do CAPITAL HUMANO, verdadeiro motor e alicerce do desenvolvemento presente e futuro da nosa Universidade. PERSOAS CON DEREITOS QUE DEFENDEREI CON TODAS A MIÑA ENERXÍA. PALABRA DE JAIME CABEZA, PALABRA DO PROFESOR DE DEREITO DO TRABALLO QUE ESTADES A ESCOITAR.

A Universidade de Vigo non pode sacrificar máis tempo e enerxías en enfrontamentos no seo da comunidade universitaria. Temos o mellor capital humano e non podemos desperdicialo en liortas estériles, en alimentar máis conflictos internos entre campus, entre centros e entre titulacións.
Quero que saibades, xa dende hoxe, que niste barco caben todos, que eiquí non están os de Vigo fronte os de Ourense ou Pontevedra, que eiquí non están os catedráticos máis antigos e con máis sexenios fronte os novos investigadores ou docentes de menos rango, que non están os de ciencias fronte os de letras nin os dun partido político fronte os de outro. Aquí estamos todos e todas e traballaremos con todos e todas, porque o noso proxecto é de todos, con todos e para todos.
Mirade: se algo aprendín cando a mín me tocou mediar en conflictos coma o do metal en Vigo, foi que o DIÁLOGO e a NEGOCIACIÓN, sen exclusións nin imposicións, son a base para a procura de calquera posibilidade de entendemento. E a Universidade de Vigo no pode ser una excepción na procura da paz social. Na Universidade de Vigo debemos predicar co exemplo. Co exemplo que constitúa a base da nosa esencia, a base da humildade científica e o relativismo, fronte as verdades absolutas e o pensamento único.

Mirade: detrás de todos os avances, detrás de cada éxito dunha investigación, o que hay son persoas antes que máquinas. Porque o progreso, antes que tecnolóxico, é humano. E a calidade na vosa producción científica tamén é a calidade nas condicións de traballo e de vida dos nosos docentes e investigadores, o voso benestar. Porque un home ou muller máis feliz na Universidade de Vigo, tamén seá un home e muller máis productivo. E iso pasa, por exemplo, por non ter que esperar doce anos a que os vosos cativos se gradúen para poder dispoñer dun servizo de gardería.

E falando de persoas, quero que saibades que xa temos un grupo de xente que me acompañará no meu camiño durante o proceso electoral, do comité de campaña co que xa levo varios meses traballando a reo e mantendo unha serie de reunións periódicas, tanto presenciais, como por videoconferencia, dende os tres campus. Un equipo que combina experiencia con renovación, con xente nova que aporta moita frescura, moito traballo e moita ilusión.

E remato xa:
con todos eles, con todos vos, seguimos a traballar pola esperanza do cambio.

O cambio na Universidade de Vigo no ano 2010, no ano que, exactamente, comenzará dentro dun mes.



Amigos: convídovos dende hoxe a iniciar o camiño hacia unha universidade máis boa e xenerosa con todos e todas; polo noso propio ben, e polo ben da nosa terra.

Grazas a todos pola vosa presencia e quedo a disposición dos representantes medios de comunicación para calquer cuestión que queiran plantexar.

REPERCUSIÓN MEDIÁTICA DO ACTO DE PROCLAMACIÓN

FARO DE VIGO



LA REGIÓN

LA VOZ

XORNAL DE GALICIA

ATLÁNTICO

DIARIO DE PONTEVEDRA

Universidade de Vigo: As cousas no seu sitio

A imaxe dunha Universidade de contrastes -outra de PDI-

A Universidade de Vigo ten aspecto das cidades dos países en vías de desenvolvemento. Hai unha minoría pequena que detenta -dígoo ben, detenta- a meirande parte dos recursos e unha maioría que apenas ten posibilidades de cambiar o seu status e progresivamente perde peso relativo e está máis enfraquecida.
Penso en moitas Facultades e Escolas novas para as que non hai relevo xeracional. Eu mesmo pertenzo a un centro no que apenas hai unha ou dúas persoas por debaixo dos 30 anos desenvolvendo as súas teses. Porque a mensaxe que lle temos que dar é que non hai oco para eles. Non hai oco porque non temos capacidade de crecer, non somos competitivas/os. Non hai oco non porque non haxa necesidades docentes, senón porque estas se cubren con técnicas perversas que producen que a xente estea ateigada de docencia. Como a miña Facultade hai moitas outras, auténticos eirais vítimas dun programa Excel feito para que moitas áreas de coñecemento non poidan desenvolver a súa actividade investigadora acaídamente.
Poño o exemplo do grupo de investigador que liderou e vai liderar nuns meses de novo Alberto Gago. Un grupo que aproveitou nos anos 90 outras políticas máis reflexivas que lles permitiron medrar e chegaren a ser o bo grupo que son hoxe. A moitos se nos negou esta posibilidade e se nos segue a negar. É a falsa competitividade que parte de desigualdades de orixe.
Outra vez meu caso: pertenzo a unha área de coñecemento -por certo, concordo coa difuminación das áreas de coñecemento- na que hai unha alta percentaxe de profesorado asociado, pero non temos marxe de crecemento por cadro de persoal: é iso lóxico? Aínda máis, unha área na que no último ano se pechou un máster profesionalizante e un curso de doutoramento porque, sinceiramente, fixemos o que nos suxerían as políticas de profesorado e posgrao. Ë dicer, pechar as actividades que non eran as nosas obrigas docentes e interferían na nosa actividade investigadora. Claro: non era o noso traballo, o noso traballo é dar clase nos vellos primeiro e segundo ciclo e non no posgrao.
Non son exemplo de nada nen espello da Universidade. Pero sinto mágoa de ver como o Goberno contempla ensimismado estas inxustizas. Ensimismado ou aplaudindo como os máis pequenos van ficando atrás para sempre?

E ti ¿que opinas?: fai CLICK aquí e dime

Opina o que queiras do que queiras pero sempre... con cabeza!

Outra de profesorado: tres necesidades obxectivas

Auditoría, RPTs e dereitos de participación e liberdade sindical.
Tres expresións para endereitar o rumo.
Primeira: a UVigo precisa dunha auditoría de PDI para coñecer como están as cousas e cara onde hai que camiñar. Probablemente externa, para que non haxa sospeitas. Para coñecer con obxectividade que necesidades hai máis urxentes e como procurar equilibrios. Por que non se fai? A alguén lle preocupan os resultados que poida arroxar?
Segunda: hai que ter RPT de PDI. Por que non se ten?, Por que o POD xamais foi unha RPT? Que condicionantes fácticos o impiden? Hai alguén interesado en que non haxa RPT? Por que hai RPT de PAS e non de PDI?
Terceira: na Universidade non se respetan os dereitos de participación e de negociación colectiva das representacións unitarias de PDI e das organizacións sindicais. Ninguén se decatou de que se está a vulnerar o contido adicional da liberdade sindical? A ninguén lle importa?
En positivo: comprométome a que haxa auditoría externa, a que haxa RPT e a que se teñan en conta os dereitos de liberdade sindical e participación.

Expectación ante a proclamación oficial da candidatura de Jaime Cabeza

Tres días antes da proclamación oficial do candidato de Nova Universidade xa estamos percibindo interese dende os medios polo feito.

DESGRAVACIÓNS, 2ª PARTE

A linguaxe ten estas cousas. Fíxoseme o comentario de que "desgravacións" era un termo de dereito tributario e leva razón quen o dixo. Pero é certo que a analoxía é moi expresiva.
Pero, desde outro punto de vista, "desgravación" para a páxina excel que nos goberna é un caixón de xastre no que entra todo o que a páxina excel non quere que estea considerado como docencia.
Falemos en positivo: para Nova Universidade, "desgravacións" é un termo residual que unicamente corresponde a conceptos moi excepcionais. O demáis -docencia oficial, incluíndo organización da mesma, traballos de fin de máster, dirección de teses...- non é desgravación, son tarefas docentes que hai que considerar. O que lle adica tempo a estas funcións non ten desgravacións, simplemente desenvolve labor docente que hai que considerar na planificación.
A partir de ahí: deixar de dar docencia non debe ser un premio aos bos investigadores/as. Non entendo que haxa que desgravar docencia por desenvolver labor investigador. Temos a dobre condición -docencia e investigación- que hai que gardar equilibradamente. Deixar de dar clases non é premio, é deixación de obrigas. É bon que as persoas boas investigadoras transmitan os seus coñecementos. Logo, pretenderán ter quinquenios e complementos autonómicos por labor docente!
En positivo: os cargos de xestión deben ter desgravacións, non cabe dúbida, pero coido que hai que ser restritivos. Entendo que a desgravacións por titularidade de vicerreitorías non debe superar as 150 horas, que as xefaturas de área non deben ter máis de 60 horas de desgravación. Eu mesmo, no caso de ser reitor, quixera manter algo de docencia, por exemplo 30 ou 60 horas, coido que é necesario. En definitiva, eu restrinxiría as desgravacións por cargo docente. E mantería as de directir/a de departamento.
Logo hai cuestións que deben ser non tanto desgravacións como amortización definitiva de parte das obrigas docentes. Nesta liña, hai que incentivar que as persoas de máis de 60 anos opten por seguer en activo. Para iso, é necesario flexibilizar algo as súas obrigas. Na miña opinión, habería que reducirlles a docencia, mesmo con posibilidades de xubilación parcial -xa está para os laborais, falta o desenvolvemento regulamentario en clases pasivas do Estado-.
En definitiva, hai que adelgazar o concepto de desgravación e chamarlle ás cousas polo seu nome: a docencia non é desgravación.
Por suposto, este cambio obriga a un proceso construtivo no que se entre na análise das situacións dos distintos ámbitos. A conclusión, a priori, é obvia: non hai que agachar déficitis de profesorado con conceptos residuais que ocultan a realidade da situación do cadro de persoal da nosa Uni.

pasado, presente e futuro de alumnos destacados da Uvigo

1

2

dereito e protección en época de crisis

DESGRAVACIÓNS DOCENTES

É un dos elementos máis curiosos das normas que artellan as obrigas docentes do PDI. Para o programa Excel que goberna as obrigas docentes e o cadro de persoal da UVigo desgravación é todo aquilo que non é docencia nas vellas diplomaturas e licenciaturas e nos novos graos. Polo tanto as demáis tarefas docentes oficiais entran neste amplo e escuro concepto do que se deduce que non se precisa más cadro de persoal no universo en expansión das desgravacións. Tamén, por suposto, outros conceptos, como as desgravacións por cargos académicos. Ou proxectos fin de carreira. Ou certos proxectos financiados.
A primeira idea resulte evidente: chamándolle desgravacións ás docencias en posgrao se produce un achatamento das necesidades de persoal. Hai tempo que desde a Reitoría se lanzou a consigna de que o crecemento por POD estaba esgotado. Claro, facendo contas ao antollo do que quere que estea esgotado, o estará, sen dúbida. Non haberá bos posgraos, pero se conterá a plantilla.
A segunda é obvia: hai que diferenciar as reduccións de docencia estruturais das conxunturais. Poñamos un exemplo: se un PDI ten descontamento por sexenios, o vai ter para sempre. É absurdo calcular a súa docencia teórica contando o que xamais vai dar.
A terceira ten moito interese: estase a lanzar a idea de que a desgravación é un premio. Aos profesores/as con máis méritos se lles premia con menos clases. Coido que é un incentivo perverso: a mensaxe é que dan clase os profesores mediocres, os bos non. Nesta liña, habería que preguntarse por que se desgrava por proxectos financiados externamente: para que a docencia non amole aos bos investigadores?
A cuarta é moi curiosa: ninguén se decatou que cada vez máis as desgravacións por cargo teñen un carácter máis político e de pagamento de fidelidades? Eis as desgravacións que se incrementan: as vicerreitorías e as xefaturas de área. Mesmo chegamos ao absurdo de que desgravan máis as xefaturas de área que as direccións de departamento.
E unha idea conclusiva: as desgravacións é o ámbito no que unha Universidade ten máis autonomía para engadir ou diminuír carga docente. Coido que en épocas como a actual non se deberían ampliar certas desgravacións.
En resumo: outro bodrio máis pasado en Consello de Goberno. Houbo reflexión ao respecto? Pouca, moi pouca. Iso si: pagáronse favores.

O "descuelgue salarial" tratado nas xornadas celebradas na Confederación Empresarial de Ourense

EL CHIRINGUITO

El Chiringuito, el chiringuito El Chiringuito, el chiringuito Yo tengo un chiringuito A orilla de la playa Lo tengo muy bonito Y espero que tu vayas.
Está claro que falo de másters profesionalizantes. De que se non? Da executoria da UVigo nos mesmos non toca falar hoxe. Unicamente de profesorado e de criterios de POD.
O pensamento de Nova Universidade e o meu individual neste tema son ben coñecidos. Xa o dixen onte: unha hora de docencia oficial conta, como non vai contar? Conta e nada máis. Xa que logo, conta e non se paga, se está dentro dos límites de carga docente de cada PDI. Pagar é un dos xeitos máis evidentes de malversar cartos que ten a Universidade de Vigo. Como se lle pode pagar a alguén por algo que está dentro das súas obrigas de xornada? Outra cousa é que se excedan os límites.
Eu dimitín do meu cargo de coordenador dun máster profesionalizante pola miña discrepancia de fondo cun sistema que impide xermolar másters competitivos nos centros con maior carga docente.
As normas de POD que se van presentar mañá nun sistema "flexible" permiten un cómputo extraordinariamente limitado de horas de máster profesionalizante, moi lonxe dos mínimos esixíbeis e que non vale máis que para lavar a cara de algúns. Que se poidan planificar másters solventes require adicación e tempo, non tanto cartos. E, logo de despaxar as incógnitas matemáticas do documento de normas POD, un se atopa con que é na práctica case inviábel optar por cómputo de xornada.
Por certo, que computen minimamente, aínda nas ratios ridículas que mañá se van presentar obrigaría a alguen a dimitir, que declarou reiteradamente que non pasaría por un sistema de cómputo. Ninguén se lembra?

Xuntanza con secretario Xeral de Universidades e co director da ACSUG

Onte houbo dobre encontro co director da ACSUG e o secretario Xeral de Universidades en Santiago de Compostela. Así o recolleron algúns medios de comunicación. Faro de Vigo, con foto na parte inferior esquerda da páxina, Diario de Pontevedra e a Rexión.

CIG denuncia o despilfarro

NORMAS DE POD: OS FÍOS DUN TITIRITEIRO

Mágoa para o Goberno da UVigo que o persoal docente non sexamos monicreques! Vou adicar un pequeno feixe de entradas os vindeiros días para explicar por que as normas de POD que se presentan a aprobación no Consello de Goberno do xoves son inaceptabeis. E, ao mesmo tempo, a bosquexar as que serán algunhas das liñas mestras da nosa política de profesorado. Con fórmulas que se entendan doadamente, e que non se pretenden agachar debaixo dos tecnicismos dunha páxina Excel.

A primeira norma elemental á que ten que respostar unha política de profesorado é a de respectar as reglas de xogo. E de entre elas, unha hora de docencia ten que ser unha hora de cómputo. Coido que se chegou a un acordo na mesa sectorial de Universidades para que a asignación máxima de horas presenciais por profesor/a sexa de 240 ao ano. Supoño que coincidimos en que a salvagarda do pactado debe ser un eixo fundamental dunha acción de Goberno responsábel. Pois ben, logo as normas de POD deciden que se vai contar nas 240 horas e que non se vai contar. O que supón tanto como converter en papel mollado o acordo acadado na mesa sectorial.

A proposta do equipo de goberno é, xa que logo, intrínsecamente fraudulenta. Que é iso de que unhas horas computan e outras non, outras computan determinadas percentaxes e outras unha percentaxe distinta? É, ademáis de escurantismo deliberado, unha evidente laminación dos dereitos profesionais do persoal docente.

Hoxe non vou falar de desgravacións, iso o outro día, pero as horas impartidas non son desgravacións, son horas impartidas. Pero, desde logo, o que se vai presentar á aprobación do Consello de Goberno do xoves provoca que unhas persoas teñan moitas máis obrigas docentes ca outras. É claramente inxusto e moi dubidosamente legal. Estou certo de que as organizacións sindicais que asinaron o acordo sectorial van estar en desacordo coas normas de POD. Pero teño a seguridade de que tamén o van estar todas as persoas que teñan unha mínima capacidade crítica.

A primeira receita é obvia: a docencia nos estudos oficiais da Universidade computa nos límites máximos de docencia do profesorado universitario. Outra alternativa implica defraudar os dereitos profesionais das persoas.

a xerenta e a súa nómina

Non renovación dos investigadores Parga Pondal

PERSOAL DOCENTE E INVESTIGADOR: IMOS Á TOA

Hai una frase célebre dun xuíz norteamericano verbo da utilización da proba estatística que dí que os xuíces utilizan dita proba do mesmo xeito que os borrachos utilizan os farois: para sosterse, non para alumearse. Algo semellante habería que dicir da ferramenta do Plan de Ordenación Docente –POD- na nosa Universidade: nas mans do equipo de goberno, endexamais valeu para planificar, unicamente para soster decisións pouco xustificabeis e algunha que outra arbitrariedade.

O cadro de PDI non se xestiona cun programa Excel. A xestión das persoas é algo máis complexo, que require de planificación a curto, medio e longo prazo. Non vale a improvisación permanente da que hai tempo veñen facendo gala nosos vicerreitores/as d e profesorado. Este ano se nos prometeu un plan estratéxico de profesorado, que se sometería ao Claustro ao longo do 2009. Pero o sorprendente sería que cumpliran algún compromiso! Teño que confesar que someteron á consideración de Nova Universidade un documentiño que non merece máis comentarios. Unicamente que nin siquera daba a talla de “documento”, e moito menos de “estratéxico”. Teño a impresión de que o gardaron no caixon e, para o que era, case mellor.

Namentres, un ten que escoitar a algúns gabándose da extraordinaria política da UVigo cos Pargas Pondais, como sucedeu hoxe en Ourense. A autocomplacencia entra de cheo no ridículo e no insulto á intelixencia das persoas. Seica haxa algún futuro para esas persoas, pero moi dubidosamente se o fían á “xestión” dos que agora nos gobernan. E aínda por riba a “estratexia” de “Alternativa” semella que pasa por engordar máis a bola de neve dos Parga Pondais a costa das figuras de profesores axudantes, especie a eliminar segundo seu pensamento. E, se non, que se comproben as normas de POD dos últimos anos. Alguén ten claro onde hai que consolidar cadro de persoal?, haberá alguén que entenda que hai ámbitos deficitarios de profesorado?, non entende o Goberno da Universidade que está axigantando a desproporción?, cando alguén vai facer política de persoal de verdade?

Hai moitos centros que non teñen relevo xeracional. Hai áreas de coñecemento zombis, por mor de políticas de depauperación progresiva que convirten unha enorme percentaxe da nosa institución nun eiral. A responsabilidade do equipo de goberno, pola súa nefasta xestión de persoal, é inmensa. E inmenso é o desánimo dos moitos/as que non pertencen á minoría para a que goberna Gago e o seu equipo.

EN DEFENSA DO GRAO EN COMERCIO

Como nun xogo de monecas rusas, seguen os impedimentos para que a Escola de Torrecedeira poida ter o seu Grao en Comercio. Os acontecementos destes últimos días son propios do teatro de Bertolt Brecht: emerxe un proxecto de grao semellante no Campus de Lugo sen que caiba en ningún caso que haxa duplicidades na Universidade galega. E, por suposto, o reitor saínte, campeón na defensa dos intereses da nosa institución –da de Vigo, que é a única que lle importa, segundo a súa opinión- traslada a responsabilidade á dirección da Escola, para que modifique o seu proxecto. Debe ser que non lle cabe dúbida de que o Campus de Lugo ten prioridade por riba do de Vigo, por escuros motivos que nós non chegamos a entender.

Aconsello a lectura dunha entrevista que hoxe lle fai o Faro de Vigo ao Conselleiro de Educación, que abre as portas a que haxa duplicidades. Segundo a súa opinión, ás veces ten que haber “Facultade A e Facultade B” isto é, máis dun centro en Galiza que imparta a mesma titulación. Pódese ou non se pode? Cando e cando non? Que criterios son decisivos para admitir duplicidades? Quen decide? Comercio ten ou non ten demanda social a eses efectos?

Ata agora o resultado resulta grotesco: do feixe de titulacións que se van a impartir no eido das Ciencias Económicas e da Empresa, a que amosa problemas é a que espertou máis hostilidades no reitor saínte, que xoga como un tafur as súas cartas no Consello de Universidades. O que importa xa non é a Universidade galega –que a el endexamáis lle importou-, nen, por suposto, a Universidade de Vigo. O único que importa son as súas vindicacións personais e o esmagamento do discrepante. Ao prezo que sexa.

Como dí a canción, “el silencio, cobarde, apaña la maldad que oprime”. A xente boa e xenerosa non pode estar, neste caso, máis que coas persoas perseguidas, que nesta historia son as que se opuxeron ao proxecto de peche para sempre da Escola de Torrecedeira. E, por suposto, coa consolidación duns estudos, os de Comercio, que a nosa cidade vive como propios desde hai xeracións. Pero a memoria colectiva é para moitos ese incómodo compañeiro de viaxe.

Señor reitor, a dignidade do seu cargo impón máis altura de miras. Téñaa por una vez.

NOMINAZAS E NOMINILLAS

Os traballadores da Universidade de Vigo, sorprendémonos hoxe, nos nosos buzóns, cunha carta asinada pola Xerente da Univesidade de Vigo, informándonos de que, a partires de agora, recibiremos as nosas "nominillas" (sic) en formato electrónico. A Pulpeiro traicionouna o seu subconsciente, e o certo e que ten toda a razón: hai nominazas, como a súa, e "nominillas", como a dos traballadores da nosa Universidade. Porque sempre houbo clases, tamén na UVigo.

COUSAS QUE IMPORTAN.- COMPLEMENTOS ESPECÍFICOS E GRATIFICACIÓNS EXTRAORDINARIAS

Son un dos funcionarios demandantes na demanda que unha pluralidade de persoas diriximos contra a Universidade de Vigo en solicitude de que se recoñeza o dereito á toma en consideración íntegra do complemento específico nas pagas extras, incluíndo xa que logo quinquenios, sexenios e complementos por cargo académico. Un de tantos e tantas que reclamamos o que consideramos noso dereito económico. Quero agradecerlles ás persoas que están liderando esta reclamación o seu esforzo xeneroso.

Cando os conflitos se xudicializan, non cabe estar certo dun resultado determinado, por máis que un entenda que a reclamación é xusta e xurídica. Cabe, iso si, lamentar que non sexamos quen de arranxar este problema por canles extraxudiciais cando unha ollada panorámica á Universidade española amosa que a maioría das institucións veñen aboando completo o complemento específico nas gratificacións extraordinarias. Ou cando menos cabe dicir que é una mágoa que o reitor saínte manifeste que “descoñece prácticamente todo” deste asunto. Ao mellor é que ninguén lle presentou ata agora una reclamación ao respecto! O desinterese da parte recurrida e demandada é, xa que logo, grande de máis.

Precisamos urxentemente dun cambio de actitudes. Xa abonda de prepotencia! A desinformación e desinterse do reitor é un insulto ás organizacións sindicais e as estruturas representativas que xa hai tempo veñen chamando a atención do que consideran os dereitos económicos do PDI.

Eu, desde a humildade, xúrovos que cando menos tería negociada a cuestión xa hai tempo coas ditas entidades representativas. E comprométome a non intepretar na liña máis restritiva posíbel a normativa do PDI e do PAS. A “prudencia” do goberno é ben compatíbel con solucións legais, negociadas e que favorezan unha fluída interlocución en defensa dos dereitos profesionais de toda a comunidade universitaria.

Pargas Pondais

A raíz do artigo que publiquei o pasado sábado no blog, naceu a colaboración que sae hoxe publicada en La Voz de Galicia e que en canto poida subirei ó blog.
Deixo o enlace ó artigo do blog do sábado.

¿De que se fala na prensa dixital?

10/10/09 - Faro de Vigo - La obligación de un rector es buscar complicidades y Gago ha hecho lo contrario
11/10/09 - Blog Antonio Baylos - Un nuevo blog jurídico-universitario: Jaime Cabeza
21/10/09 - Vigo al minuto - El rector de la Universidade de Vigo no se presentará a la reelección
22/10/09 - La Región - Nova Universidade atribuye a tensiones internas la decisión del rector Gago de abandonar
24/10/09 - Atlántico Diario - Cabeza inicia su carrera al Rectorado tras presentar su diario en internet
24/10/09 - La Región - O candidato a reitor Jaime Cabeza presenta as súas propostas cun novo blog
24/10/09 - Faro de Vigo - Querido blog: A 7 meses de las elecciones...
24/10/09 - La Voz de Galicia - El candidato de Nova Universidade lanza un blog
28/10/09 - La Voz de Galicia - El candidato a rector Jaime Cabeza advierte de que el campus de A Xunqueira tiene «carencias estructurais»
28/10/09 - Faro de Vigo - Cabeza dice que "máis pronto que tarde" se hará el Edificio das Artes
30/10/09 - Faro de Vigo - El coste de la gerencia de la Universidad de Vigo duplica los salarios de la de Santiago
31/10/09 - Diario de Pontevedra - Es una pena que el campus tenga tan poca relación con el ciudadano

Queda algo relevante na UVigo para o reitor saínte?

O Reitorado négalles ós profesores unha parte das pagas extra

Abrimos tres novas seccións no blog

A vontade deste blog é que vaia medrando coas aportacións de todos, e como parece que cada vez máis xente se anima a participar, decidimos abrir tres novas seccións nas que iremos engadindo o material que nos vai chegando:

- Malestar alumnos
- Malestar PAS
- Malestar profesores

Se queres participar coas túas queixas, dúbidas, suxestións nesta sección, envíamo á dirección jaimecabezablog@gmail.com

Falando dos proxectos para o campus de Pontevedra

Tres títulos de grao exclusivos en Galicia impartiránse no campus de Ourense

PARGAS PONDAIS, XENTE DE SOÑOS ADIADOS

O outro día tiven a oportunidade de conversar devagar con dúas representantes do colectivo dos Pargas Pondais. Produciume una fonda consternación a entidade –cuantitativa e cualitativa- dun problema que levo tempo comentando e que reflicte a nula perspectiva do goberno da UVigo na xestión das persoas. Un problema que atinxe unha vez máis a carreiras profesionais ou, o que é o mesmo, a proxectos vitais. Proxectos que non teñen entidade desde a perspectiva dun equipo reitoral que non entende de profesionalidade e, por empregar unha vez non máis a palabra do mundo social, de recursos humanos.

Desde comezos dos anos 2000 se lanzou a idea das carreiras investigadoras como o futuro dunha xeración de investigadores/as que terían oco na Universidade de Vigo e que axudarían á excelencia da institución. Ditas carreiras tiñan a súa orixe nos contratos de investigación que a Xunta de Galiza financiaba por convocatorias, entre outras, a máis salientábel, a dos Pargas Pondais. Namentres as Universidades veciñas de Santiago e A Coruña convocaban con carácter restritivo prazas de Parga Pondal, conscentes das dificultades de absorción das persoas contratadas nos cadanséus cadros de persoal, a de Vigo optou por unha política expansiva, que produciu que as beneficiarias dos contratos optasen pola UVigo, entidade de promisión na que desenvolverían as súas carreiras. Os grupos de investigación da nosa Universidade serían, xa que logo, os "kibutz de desexo" da Galiza universitaria.

A evolución dos acontecementos era doada de predecir: Vigo encheuse de Pargas Pondais, especialmente nas áreas de coñecemento cuxos perfís máis acaían a unhas convocatorias que, polos seus efectos, claramente impactaban de xeito adverso nos Departamentos e Centros menos desenvolvidos da nosa Universidade. E, por suposto, as convocatorias de promoción de profesorado estabél non poden, nin de lonxe, absorber máis que a un pequeno grupo das persoas ás que se lles asegurou un futuro profesional na UVigo. Chegados a este punto, unha xeración de investigadores/as ao redor dos seus trinta e moitos anos de idade apenas ten posibilidades de estabilizar as súas carreiras profesionais e, no mellor dos casos, obteñen contratos precarios e mal retribuídos nos grupos de investigación aos que pertencían como Pargas Pondais. Por suposto, nos anos que veñen este problema se vai incrementar exponencialmente. Porque só a partires dos anos 2006/07 quedou claro que estas convocatorias non aseguraban unha estabilización futura na Universidade, por máis que teimosamente se lanzara a consigna de que todos terían a súa oportunidade. Ata entón, Vigo era a terra das oportunidades. Oportunidades que agora se lles negan a quen remata a vixencia dos seus contratos de investigación.

Por suposto os Pargas Pondais queren dar clase para mellorar os seus curricula, de xeito que o persoal funcionario apenas ten obrigas docentes nos ámbitos máis ateigados destes contratos de investigación. Ámbitos nos que, dito sexa de paso, non cómpre encher máis o cadro de persoal. E, por suposto, o plan de promoción ten que ter en conta estas especialísimas circunstancias, producíndose así un maior desequilibrio entre uns e outros ámbitos: crece o profesorado onde non fai falla, e non crece, estáncase e mesmo decrece onde fai máis falla.

Sen dúbida, un goberno da Universidade responsábel ten a obriga moral de darlle unha resposta a estes colectivos afectados por falsas promesas e falsas expectativas. Haberá que establecer reglas transitorias para arranxar estas situación inxustas, dentro das dispoñibilidades orzamentarias. Pero sempre tendo como guieiro reforzar o cadro de persoal onde se precisa, non onde xurden problemas derivados da nula planificación. E por suposto, hai que pechar o fluxo excesivo de Pargas Pondais en moitos ámbitos. Non poden vir persoas ás que anos máis tarde se lles nega a carreira investigadora. A convocatoria da UVigo ten que axustarse aos ámbitos nos que hai necesidades docentes co mesmo realismo que hai anos aplican as Universidades irmás. Da moita magoa albiscar que na visión “estratéxica” –ú a estratexia?- do equipo de goberno o contrato Parga Pondal é o cerne das carreiras académicas, sen a máis pequena autocrítica.

A Universidade de Vigo adebédalle moito á xente que chegou con estes contratos. Elas fiaron á nosa entidade o seu futuro e hai que darlles respostas. Porque arriqueceron desde logo a nosa capacidade colectiva. Pero, cómpre insistir, chegaron persoas, por máis que unicamente percurábamos investigadores/as. Persoas ás que o equipo de Gago lles adiou os seus soños, seica para sempre.

Editorial en La Región sobre os excesos da xerencia da Universidade de Vigo

Faro de Vigo: A Xerente da Universidade cobra un soldo anual superior ó de Zapatero

Noticia de portada do Faro de Vigo:

Ampliación da noticia nas páxinas interiores:

Encontro con Francisco Rodríguez, Alcalde de Ourense

Seguindo coa miña "teima" de escoitar ós implicados no desenvolvemento da Universidade, despois da entrevista co alcalde de Pontevedra, onte estiven conversando con Francisco Rodríguez, con quen atopei en común moitos puntos interesantes. Tanto da entrevista con Miguel Lores, como da entrevista con Francisco Rodríguez, funme cunha boa sensación e coa certeza de que hay vontade en colaborar e traballar en común.

Conversa con Imanol Hernández do xornal La Región

Encontro con Miguel Lores, Alcalde de Pontevedra

Estes últimos días foron un "non-parar" de encontros na axenda. E é que eu considero que o primeiro paso da miña candidatura pasa por coñecer a realidade e os problemas actuais da Universidade de Vigo. Para eso, teño programados unha serie de encontros con persoeiros que están directamente implicados neste entorno da Universidade.

Por este motivo estiven co Alcalde de Pontevedra Miguel Lores, e coa edil de cultura, Lola Dopico. A reunión mantívose nun ambiente distendido, pero os temas que tratamos parécenme de vital importancia para este novo proxecto de universidade: a importancia dos campus de Pontevedra e Ourense na Universidade de Vigo e o traballo en equipo entre ambas institucións, empezando polo desbloqueo dos proxectos en común (Edificio das Artes).


Deixo uns recortes do que apareceu na prensa:

Repaso á situación actual da Universidade co Atlántico Diario

COMPLEMENTO DAS PENSIÓNS NON CONTRIBUTIVAS

Hoxe leín no Faro de Vigo con incredulidade a decisión da Xunta de suprimir os complementos das pensións non contributivas de xubilación e invalidez. Non concibo que a titular da Consellaría de Traballo e Benestar poida expresar unhas opinións tan desafortunadas e coido que ao mellor non se reflectiu ben o seu pensamento. Porén, a decisión que se vai adoptar, véxase como se vexa, é un xesto antisocial con poucos precedentes. Retirárenlles 200 euros ao ano a colectivos con fortes dificultades económicas e de integración non é de doado entendemento para os galegos e as galegas de boa fe. E menos chamarlle "parche" á medida introducida polo executivo anterior.

Desde logo que a elaboración dos orzamentos reflicte as prioridades de gasto dunha política e quizáis as contas autonómicas nos sorprendan cun xiro social que ao mellor é que algúns non queremos enxergar mais que estea diante dos nosos ollos. Pero que lle metan as tesoiras ás expectativas de protección dos titulares de pensións non contributivas semella unha brutal agresión ás capas máis febles da nosa sociedade.

Quero salientar nestas liñas que, por suposto, os argumentos xurídicos aos que alude a titular da Consellaría son falsos. Xa hai tempo que o Tribunal Constitucional validou, como axustados á Constitución os complementos ás pensións non contributivas que no seu día regulou a Junta de Andalucía e inmediatamente a continuación a Generalitat de Catalunya. É certo que, torpemente, a Lei -estatal- 52/2003 tentou unha modificación da Lei Xeral de Seguridade Social que definira estes complementos como Seguridade Social aos efectos de pechar as competenzas autonómicas. Pero esta lei non é quen de definir a liña de separación entre Seguridade Social e Asistenza Social e moito menos de reducir o eido das políticas autonómicas. Como é lóxico, as de medidas de complemento das CCAA se mantiveron e se manteñen, cada vez máis espalladas. O que é inconstitucional é o contrario, pretender limitar o obxecto da asistenza social e impedirlle aos gobernos autonómicos que definan as súas prioridades de gasto social.

Por favor, se se lles queren retirar douscentos euros ao ano a estes colectivos, que non se poña o dereito como excusa. Señora conselleira, manca finezza.

PRESENTACIÓN OFICIAL DO BLOG NA FACULTADE DE CIENCIAS SOCIAIS E DA COMUNICACIÓN NO CAMPUS DE PONTEVEDRA

JAIME CABEZA PRESENTOU HOXE O SEU BLOG

O candidato a Reitor da agrupación Nova Universidade ven de presentar o seu blog. Trátase dunha iniciativa en liña que leva xa varios meses funcionando e que pretende ser unha forma de comunicación coa comunidade universitaria e coa sociedade en xeral. Neste espazo virtual Cabeza comenta e reflexiona sobre asuntos de grande calado para o ámbito universitario ó tempo que aporta ideas e propostas para acadar unha axeitada xestión da Universidade de Vigo.

O blog (http://www.jaimecabeza.com) inclúe contidos relativos á campaña á Reitoría da Universidade, incluso vídeos das distintas accións emprendidas para dar a coñecer o proxecto de Nova Universidade, pero tamén post sobre cuestións nas que Cabeza ten especial interese, como son as condicións laborais do persoal da Universidade de Vigo, tema no que, pola súa profesión, é un destacado especialista (lembramos que é profesor de Dereito do Traballo).

Deste xeito, o blog configúrase coma unha ferramenta fundamental de difusión do proxecto de Jaime Cabeza ó tempo que, grazas á súa bidireccionalidade, permite ir recollendo as preocupacións e inquedanzas do profesorado, alumnado e persoal de administración e servizos da universidade. Todos aqueles que estean interesados poden valorar, realizar comentarios e aportacións de tódolos temas recollidos.

Este blog foi posto en marcha contando cos recursos humanos da propia Universidade xa que foi posto en funcionamento coa colaboración dalgúns profesores e alumnos de doutoramento da Facultade de Ciencias Sociais e da Comunicación, lugar que se elixiu para a súa presentación. Jaime Cabeza confirma así a súa confianza nas potencialidades do persoal da Universidade e incide en destacar os altos niveis de profesionalidade existentes, introducindo, ademais, ás Novas Tecnoloxías plenamente na política universitaria.

“E un blog persoal, que non está realizado por ningunha empresa, pero tamén reflexo do noso proxecto dunha Universidade que confía en sí mesma, nos seus propios recursos humáns, pero que tamén conta e contará co seu entorno”. En concreto, Cabeza criticou o feito de que o equipo reitoral saínte da Universidade de Vigo “encargase un novo logo para a Universidade, moi caro para os tempos que estamos a sufrir e, por enriba, realizado por unha empresa que non é galega”.

A partires do proxecto posto en marcha e presentado xa en Pontevedra, Jaime Cabeza e a súa agrupación dispoñen dunha ferramenta que estará constantemente actualizada e na que se poderá seguir a evolución do proxecto de Nova Universidade de cara as vindeiras eleccións do mes de maio.

Gabinete de Comunicación “Nova Universidade”

Os estudiantes esperaban máis da xestión do reitor saínte

Crónicas dun desastre anunciado