POLÍTICA INDUSTRIAL EN GALIZA: PARA CHORAR, SEÑOR FEIJÓO

Non falemos de Alcoa. Os feitos van poñendo a cada un no seu sitio e hoxe a Xunta e o seu presidente parecen a Procesión dos Caladiños, do pouco que queren saber deste tema. Como nunca van asumir as súas responsabilidades, o único que cabe como esperanza é que os Xulgados e Tribunais reparen un pouco a desfeita que vai facer esta empresa coa complicidade e a inutilidade de Feijóo e o seu enxame de abellóns. Hai que expresarlle a nosa solidariedade á xente da Mariña Occidental, da que unicamente cabe esperar que lle dea as costas o 12 de xullo a ese partido que é a praga máis grande de Galiza dese xa hai demasiados anos. E, ademáis, que poida construír un futuro para a comarca desde as cinzas nas que a deixa a cobiza duns e a deixación de funcións doutros.

Pero falemos do naval de Vigo para contar outra serie de historias. Por exemplo, os turbios negocios do noso presidentiño con Pemex. Como xa se sabe, Pemex é unha empresa estatal mexicana á que se achegou Feijóo da man dos “mexicanos” do Clan de Avión xa na época en que en México gobernaba o PAN. Pero a relación importante foi con Peña Nieto e o Partido Revolucionario Institucional –por certo, o máis parello en transparencia e dación de contas ao Partido Popular de Galicia-. Apareceu na prensa no mes de febrero a detención dun prófugo de nome intrascendente pero que dirixira dita compañía pública nos negocios con Feijóo. Daquela, en época preelectoral no 2012, prometeu contratos a manchea para os asteleiros vigueses, en número incontable e que garantía para sempre o futuro da ría de Vigo.

Que sucedeu? Que hoxe Feijóo non ten nada que ver con este prófugo –vella historia: Feijóo esquece aos seus amiguiños moi cedo-. Que Pemex liscou de Vigo pero quedou nas gradas de Barreras un inmenso calote: un cruceiro da empresa navieira Ritz Carlton. Esta empresa ven de tomar o control de Barreras –afortunadamente, sen que polo medio aparecerán as sucias mans do PP, como mellor esperanza para os traballadores da construcción naval-, logo de desprazar da presidencia do asteleiro a don José García Costas, outro amiguiño do presidentiño e persoa especialmente “querida” polas empresas auxiliares do naval e os seus traballadores. É dicir: de novo Feijóo e os seus amigos como azoute do emprego na ría de Vigo. Se hai futuro para os asteleiros de Vigo, é moi a pesar deles.

Abondemos máis: Vulcano, outro exemplo da política industrial da Xunta. Xa mellor non mirar cara atrás para non afondar nas miserias da Xunta: o pobriño de Francisco Conde –nominalmente, Conselleiro de Industria- expresando hai poucos meses que a actividade naval ten que continuar no estaleiro de Guixar. Pero a actualidade é que o presidente da Autoridade Portuaria de Vigo –outro conspicuo e locuaz pepero, don Enrique López Veiga- “torpedea” a venda xudicial dos terreos de Vulcano dicindo que non teñen que estar afectos á concesión administrativa de construcción naval. É dicir, o PP de novo derrubando calquera posibilidade de futuro, neste caso dun dos máis senlleiros exemplos da construcción naval viguesa. Logo de anos contemplando lánguidamente como agonizaba o asteleiro sen facer absolutamente nada, a Xunta entende que o mellor é que nos terreos de Guixar se produza un suculento negocio do que, seica, saberemos algo despois do 12 de xuño.

Outra vez, cabe esperar que os traballadores do naval teñan a conciencia de clase que sempre tiveron e voten en consecuencia. Cabe esperar tamén que as empresas do sector, agrupadas nunha das máis dinámicas e interesantes asociacións empesariais, tomen nota asemade. O frustrante, indecente e inmastigable é que se nos apareza a Xunta como un aparello eficaz. Levamos doce anos na antipolítica e así nos vai. É urxente e inaprazable limpar as nosas institucións de tanta ineficiencia, e é posible.

Poño en foto o cruceiro da Ritz Carlton como estaba hoxe á mañá. É a viva imaxe da vergoña que temos que soportar cada día a xente de Vigo: o que puideron levantar as mans dos nosos traballadores aínda sen rematar, grazas á eficacia de tantos Feijóos, Condes, García Costas e amigos do clan de Avión, entre outros personaxes.

FALANDO DAS COUSAS DE COMER

Hai en Galica unha Consellería de Política Social, cando menos iso di o Diario Oficial de Galicia. Á fronte da mesma hai unha enigmática conselleira, Dª Fabiola García, da que case nada se sabe. É un asunto ben curioso porque, con todo o debate que houbo estos meses en relación co impacto da COVID19 nas residencias da terceira idade, seu nome non aparecen nos medios de comunicación, agás que compareceu no Parlamento para exculparse de todos os fallos, que son responsabilidade do vicepresesidente do Goberno español, Pablo Iglesias. Nada que se distinga da praxe do seu presidentiño Feijóo. As desgrazas son culpa dos de fóra, aínda que a Xunta teña as competencias todas. En fin, non quero falar de Dª Fabiola, da que case nada sei, como me sucede coa meirande parte dos membros da Xunta, figuras decorativas e mariachis de Feijóo. Do que quero falar é das políticas sociais en Galicia.

Quero preguntar por que a pobreza –índice AROPE- creceu en Galicia nos últimos anos, ata 2018 (do 2019 non teño datos oficiais). En Galicia hai menos pobres que no Estado, por razóns obvias, pero a diferenza diminuiu desde a saída da crise do 2008. O máis grave é que nunha época de crecremento sube a pobreza. Iso é inxustísimo e insorportable nunha sociedade democrática e profundamente reaccionario. Cando a nivel estatal baixa consistentemente a pobreza, sube en Galicia. Algunha responsabilidade ten a Xunta. Ou é culpa de Madrid?

Neste contexto, o Goberno estatal ven de aprobar o ingreso mínimo vital. O que obriga a preguntar que vai pasar coa Renda de Inserción Social de Galicia. O IMV é compatible con axudas autonómicas, pero a RISGA non o é con calquera outro tipo de subsidio. Era lóxico no seu contexto. Pero iso obriga a preguntarse como se vai reformar a RISGA e, en Xeral, a Lei de Inclusión Social, aprobada no Hórreo en 2013, para que non haxa duplicidades nen lagoas de cobertura. Unha lei que, coñecida polos seus feitos, é unha norma fallida, porque produciu un incremento da pobreza en Galicia. Por dicir a verdade, teño a impresión de que o problema non estaba tanto na lei canto na ineptitude da Xunta. Pero obriga a preguntarse como debe cambiar a acción social en Galicia a entrada en vigor do IMV. Non escoitei nada do PP neste debate, e menos da Xunta. É un asunto fundamental en época electoral, pero que evidentemente lle queda grande ao candidato pepero.

O asunto das residencias é clave. Non teño elementos de xuízo para responsabilizar a ninguén da traxedia que sucedeu e que ten evidentes puntos escuros na xestión da Xunta. O que quero salientar é que, ata hoxe, ingresar nunha residencia é un artigo de luxo para as persoas da terceira idade. Moitas viuvas neste país que cobran máis da pensión mínima non teñen rendas suficientes para paga unha residencia e viven e morren soas e ailladas pola neglixencia da Xunta. É dicir, a Xunta ten unha débeda previa para a cidadanía galega, que é a accesibilidade a residencias para persoas da tercera idade sen recursos abondos. É fundamental subliñar esta carencia cando hai que reformular a asistencia social e os servizos socias nesta encrucillada entre Seguridade Social e Asistencia Social.

Finalmente, hai que falar de dependencia. A Lei de depedencia está subdesenvolvida en Galicia. Segundo o dictame do 2019 do Observatorio da Asociación estatal de directores e xerentes en servizos sociais, Galicia é a terceira Comunidade Autónoma con menos gasto público por persoa dependente, únicamente superando a Valencia e a Canarias. Se o gasto medio a nivel estatal é de 625,63 euros, en Galicia é de 480,68. Claro que, no entanto, hai vacacións fiscais en Galicia estos meses. A atención a dependencia é claramente o cuarto piar do Estado do Benestar e neste asunto tamén a Xunta fracasa estrepitosamente.

En fin, esta é a eficacia da Xunta de Galicia. Poño en foto a doña Fabiola, non para botarlle responsabilidades, non. Ela simplemente é unha xestora á que non se lle deu capacidade política ningunha. É para que a xente da terceira idade e dependente poña cara á persoa que asina as denegacións de axudas ou as axudas ruíns que perciben. Xa sabemos que o único responsable de todos os males que hai en Galicia, e en particular en política social, é Pablo Iglesias…

HAI POLÍTICA ADEMÁIS DE REPARTIR SUBVENCIÓNS!

Hoxe saiu publicada no Diario Oficial de Galicia a ORDE do 28 de maio de 2020 pola que se establecen as bases reguladoras para a concesión de subvencións a empresas privadas, en réxime de concorrencia non competitiva, para a loita contra as enfermidades profesionais, en especial as derivadas da exposición ao po e ao ruído, no sector mineiro en Galicia, e se convocan para o ano 2020. Un millón de euros, de fondos propios da Xunta, vanse repartir entre as empresas do sector mineiro para un fin ben útil socialmente, a loita contra as hipoacusias e, fundamentalmente, contra a silicose. Por suposto, hai que celebrar unha convocatoria necesaria. Unicamente hai que desexar que se produza un gasto eficiente que contribúa á diminución de enfermidades profesionais que son un andazo en comarcas como A Louriña ou Valdeorras. Mesmo é unha mágoa que o orzamento sexa bastante limitado, cando menos en relación con outras iniciativas de máis dubidosa finalidade.

Dito isto, habería que engadir, dúas cousas, que entran de cheo nas competencias dunha Consellería que teóricamente ten moitas, aínda que non as exerce. Dunha banda, hai que preguntar cando se vai tomar en serio a Xunta a protección das persoas que son diagnosticadas con silicose de grao 1 e que, en moitas ocasións, non ven recoñecida unha incapacidade permanente. Persoas na metade das súas vidas activas, pero con enormes dificultades de readaptación profesional e con situacións sociais realmente en risco de pobreza, cando son despedidas das canteiras porque non son aptas para o seu traballo, como expresan as certificacións dos servizos médicos correspondentes. É unha demanda constante que se lle fai á Xunta pero para a que a Xunta e o conselleiriño teñen unha inmensa hipoacusia. Debe ser que para isto tamén se pode buscar a un culpable no Ministerio de Traballo e Economía Social que agache as miserias do Goberno galego.

Por outra banda, habería que preguntar cando vai a haber unha auténtica Inspección de Minas. Na miña vida non me foi dado ver unha proposta de recargo das prestacións en canteiras e tampouco un acta de infracción ás empresas que as explotan. Debe ser que sempre cumpriron escrupulosamente coas súas obrigas preventivas. Pero, se é así, non se entende o porqué das subvencións que agora se convocan. Debe ser que ningunha empresa mineira mereceu nen sancións nen recargos. Ou que lle pregunten aos traballadores trasplantados de pulmón ou en proceso de trasplante, que xa van sendo un pequeno exército. Claro que iso non lle merece á Xunta a menor atención.

O tema é moi serio. A silicose non se pode agachar. Durante lustros e lustros as empresas que explotaban as canteiras incumpriron flagrantemente as súas obrigas preventivas. A seguridade colectiva e individual dos traballadores foi obxecto de absoluto desprezo. O resultado é que barrenistas, perpiaños e, en xeral, todas as persoas que traballan en canteiras padecen desta brutal enfermidade logo de traballar uns cantos anos, non moitos.

No sector da pedra a situación é parella, ou aínda pior con este auténtico veleno que é o silestone. Pero, cando menos, está a Inspección de Traballo e existen procedementos máis normalizados. Ademáis, non sucede como nas canteiras, nas que os traballadores pasan dunha a outra traballando para pequenos autónomos que logo desaparecen. De tal xeito que, moitas veces, as sentenzas de recargos ou de indemnizacions civís son papel mollado porque as empresas non son solventes.

Sí, señores e señoras da Xunta. Claro que nas canteiras hai un grave problema. Pero non chega con liñas de subvencións para dicir que se fai algo. Hai que ter a vontade de facer unha política real de protección a uns traballadores que aínda hoxe son vítimas das condutas máis irresponsables. Non chega coa política da cenoria. O pao tamén debe existir. E, ademáis, protección social para os traballadores máis vulnerables, que son máis dos que pensan na Xunta.

IRRESPONSABLE, FEIJÓO!!!!!!!!!

A couza da decrepitude da Xunta Feijóo avanza imparable. Onte non o crín, pero hoxe aparace na páxina institucional desta “Administración” territorial: “en Galicia haberá vacacións fiscais ata o 1 de novembro deste ano 2020”. Explica máis adiante que iso suporá beneficiar a máis de 32.000 familias e deixar de ingresar ao redor de 35 millóns de euros cada mes, correspondentes ao imposto de transmisións patrimoniais e actos xurídicos documentados, do imposto de sucesións e doazóns  e dos tributos do xogo. Todo isto no contexto do Plan de Reactivación e  Dinamización de Galicia.

Aparentemente, do que se entende da páxina “institucional” da Xunta, trátase dun aprazamento do imposto, non dunha exención do mesmo. É dicir, que haberá que pasar por caixa máis tarde. Iso espero, aínda que deste circo xa se pode pensar calquera cousa. Eu non son un experto en tributación, pero isto ten toda a pinta de ser pouco compatible co máis elemental principio de corresponsabilidade fiscal. É dicir, anúnciase unha regadura de cartos públicos en concepto de subvención ou de préstamo sen xuro e, ao mesmo tempo, vacacións fiscais.

Haberá algún sesudo economista dicindo que é moi importante adiar o pagamento de transmisións patrimoniais para dinamizar o mercado inmobiliario. Seica, pero probablemente non debería de ser unha das prioridades deste ano, cando menos con xustificación suficiente para adoptar unha medida que repercute nos ingresos autonómicos. Sería case o mesmo que criticar a exoneración dos tributos do xogo, porque sen dúbida inclina á ludopatía. Por outra parte, os tributos dos que teremos vacacións non son os que teñen máis trascendencia na reactivación da actividade económica. Mellor faría a Xunta recadando eses cartos para incrementar o investimento público na mesma.

Ben está que se aproben investimentos nos distintos ámbitos nos que a Xunta ten capacidade de incidir. Hai que ter moita fe para acreditar na súa eficiencia, vistos os precedentes dos últimos once anos. Certamente, do que hoxe se publicou non hai datos suficientes como para coñecer aspectos máis técnicos. O que si cómpre destacar é a irresponsabilidade do presidente cando anuncia as “vacacións fiscais”. Este termo non é especialmente acaído para manter entre a poboación certa disciplina no pagamento dos imposto. Máis ben lanza unha mensaxe pouco construtiva, máxime cando estamos de cheo na campaña da declaración da Renda.

Alén diso, o anuncio do presidentiño non ten outra adxectivación posible que a de populista. Ten graza que a algúns nos queiran atribuír esa condición cando ao mesmo tempo lanzan a mensaxe do gasto irresponsable. Falta de responsabilidade e populismo son dúas características dun guberno polo demáis ineficiente. Os que acreditamos no sector público temos claro que hai que ter disciplina fiscal e que sen sostibilidade nos ingresos non pode haber unha autonomía políticamente capaz e autónoma. Pero o único que lle importa as sr. Feijóo é detentar o poder. Máis nada. Facer política é algo que non lle foi dado.

Poño en foto o casino da Toxa, un dos principais beneficiados da medida de Feijóo. Dubido que estea entre as entidades máis necesitadas de Galicia. Nese casino perdín 2000 pesetas no 1999, por fiarme do criterio do meu amigo Miguel Puime a apostar ao bermello. Tempos!!