PRINCIPIOS DE LEALDADE INSTITUCIONAL E DE TRANSPARENCIA

Hai quen confunde a prudencia de calar cando o Reino de España se enfronta a decisións fundamentais no contexto europeo e mundial con darlle a razón a quen non a ten. Pero hoxe me peta deixar de calar, xa está ben. Eu non teño que explicarlle nada a ninguén, e moito menos a Jean Claude Juncker. Pero como a prudencia non é, aparentemente, virtude cardinal do Consello de Ministros que padecemos, tampoco os cidadáns debemos permanecer calados. Falar non é deslealdade ante a desvergoña de tantos.


Hoxe me quero referir ao banquete doutro día en Ourense, como reclamo dos principios de lealdade institucional e transparencia cos que se lles enche a boca aos señores e señoras diputados peperos –utilizo esta expresión, xa acollida polo Diccionario da RAE-. Eu teño unha sensación de noxo infindo contra este imperio Baltar. Detesto a este personaxe e ao que representa. E o digo claro, sen matices. Desprezo que se lle faga unha homenaxe a alguén que encheu das máis ruíns prácticas a Administración local ourensá. Ou non o fixo? Dalguén que considerou concellos e Diputación como a súa finca privada, para tecer favores, clientelismos e poder mesquiño. E desprezo ver ao sumiso e anano presidente da Xunta de Galiza facéndolle reverencias e o caldo gordo a un cacique de tan baixa catadura moral. Eu non paso revista de quen estaba ou non estaba nesa paparota-peperota. Tanto me ten. Alá eles.

Pero me pregunto: onde están as medidas preventivas, correctivas e coercitivas previstas na Lei Orgánica 2/2012, de estabilidade presupostaria e sostibilidade financieira? Porque abofé que ditas Administracións Locais, esgotadas e esquilmadas polas prácticas de espolio sistemático de Baltar e a súa cuadrilla, precisarán de axustes. Por que os concelleiros/as e deputados/as dese partido político non reclaman nen presentan iniciativas de amortización de servizos e persoal nesas Administracións? Por pura deslealdade e falla de transparencia.

Porque estes días chegaron ao meu coñecemento iniciativas dos concelleiros peperos da oposición nun feixe de concellos galegos presentando iniciativas de amortización de postos de traballo e de reformas á baixa das relacións de postos de traballo. Que caradura! A estratexia de enfraquecer ao adversario e engordar os dislates do amigo! Iso é o máis elemental exemplo de deslealdade para coa Administración Pública que se pode comenter hoxendía. Primeiro aproban lexislación que lles permite despedir en Administracións Públicas con facilidade e logo non despiden nos Concellos e nas Administracións Públicas dos seus deudos e apretan cando gobernan outros partidos.

O Partido Popular é un reputado especialista en “limpar” ao adversario cando accede ao poder. O spoil system ten en Galiza o mellor campo de experiencia. A percentaxe de persoal ao servizo da Administración Pública que entrou á marxe dos procedementos reglados é abafante na Administraión autonómica e local. A capacidade de remover do seu cargo de xefes de seccións para arriba a toda a xente cando chegan ao poder non ten parangón. E agora teñen outra ferramenta: presionar para despedir onde non gobernan e facer a vista gorda cos amigos. Ou non? Neste contexto, a homenaxe doutro día a Baltar é unha paráfrase da patrimonialización do poder. Que se honre a ese homiño é todo un síntoma dunha sociedade envilecida e sen dignidade.

¡QUE TELEFÓNICA PAGUE DE UNA VEZ!

El Partido Socialista francés tiene algo de anticíclico que hace que sea portador de esperanza para Europa. La victoria electoral de Hollande recuerda la estrecha derrota de Lionel Jospin en 1995 frente a Jacques Chirac, cuando el socialismo europeo se desmoronaba. Aquella “dulce derrota” supuso entonces un cambio de ciclo que tantos buenos resultados le trajo a la Comunidad Europea de la segunda mitad de los noventa, hasta que la derecha rampante volvió a tomar las riendas para aprobar el vergonzoso Tratado de Niza. Francia ahora nos recuerda que el Estado social es posible. La reforma de Seguridad Social de Sarkozy era reversible en un tema tan aparentemente intocable como la eliminación de la jubilación anticipada a los sesenta años para las personas que llevasen trabajando cuarenta años. Esta noticia viene mucho a cuento cuando la Comisión Europea, con gran regocijo de alguno, instaba a que el Reino de España eliminase los plazos transitorios y estableciese desde ya la edad de jubilación con carácter general a los sesenta y siete años. Supongo que, después de que Hollande se haya pronunciado sobre la edad en la República de Francia, los chicos de Durao Barroso estarán “caladiños” por unos días. Otra vez recurro a Francia para traer a colación las palabras de un recordado presidente de la Comisión Europea de los años noventa como Jacques Delors –¡cómo se degradó esa presidencia, desde entonces!-: la jubilación no supone la separación del mercado de trabajo, sino la constatación de que dicha separación se ha producido. Es verdad que, con todo el desarrollo del tópico del envejecimiento activo, nos llegamos a creer que Delors había dejado de tener razón, pero la crisis nos golpea con su tozuda realidad. Las personas de 62, 63, 64 años no trabajan en la mayoría de los casos porque el mercado de trabajo las ha amortizado. Es decir, en el corto y en el medio plazo lo que haría la inmediata vigencia del retraso de la edad ordinaria de jubilación a 67 años no sería conservar a trabajadores maduros en el mercado de trabajo, sino generar una bolsa de desempleados de edad avanzada sin ninguna psoibilidad de reemplearse. Con el añadido de que se erosionaría su pensión de jubilación y, además, se les ubicaría durante un largo período de tiempo en el umbral de la pobreza. Probablemente, sea eso lo que quieren quienes abogan por eliminar los plazos transitorios de la Ley 27/2011, pero entonces que lo digan claramente. Entretanto, la edad real de abandono del mercado de trabajo en España sigue promediando unos 62 años, por mucho que nos hemos esforzado en retrasarla. Por consiguiente, ubicar la edad de acceso a la pensión en los 67 poco tiene que ver con el empleo y mucho con el ahorro de costes. Si eso es así, si ya apenas quedan cotizantes de antes del 67 en activo y si la jubilación anticipada se ha erizado de dificultades, algo grave está pasando en dicha franja de edad. Pero permítaseme volver los ojos a las prejubilaciones, porque aquí la doble moral de la derecha otra vez se pone de relieve. Yo acuso al Gobierno del Partido Popular de negarse a exigir a Telefónica de España el pago de la aportación económica por todo lo que su última tanda de golosas prejubilaciones le ha costado al Servicio Público de Empleo Estatal. Hay una voluntad rebelde del Ejecutivo a poner en marcha de una vez por todas la disposición adicional 16ª de la Ley 27/2011 para favorecer a sus amigos. En la web circulaba un proyecto de Real Decreto fechado dos días antes del 20 noviembre 2011, que, por supuesto, decayó, por más que la reforma de 2012 incluyó la maniobra de distracción de modificar dicha disposición adicional. La prestación de desempleo ha sido rehén de las empresas privatizadas en la segunda mitad de los años 90, con una “gestión” absolutamente impropia y sideralmente alejada de los principios de objetividad e imparcialidad. El desempleo ha servido para favorecer a las empresas de amigos del Partido Popular. Se dirá, y algo de razón hay que reconocer, que algo de eso ha sucedido también con otros gobiernos del PSOE. Es cierto, pero unos son más iguales que otros. Por consiguiente, antes de decir que hay grandes dificultades para el Tesoro Público, hay que exigir que César Alierta pase por caja. O aunque no hubiera que decirlo. Lo contrario implica una decisión omisiva injusta a sabiendas. La rebeldía de la derecha a que prevalezca el Estado de Derecho. Mientras Telefónica no paga, a los desempleados de sesenta y tantos años se les amenaza con no poder jubilarse.

FRIJOL, CAMPIÓN DO BENESTAR

Hoxe Don Habichuelo gabouse de mellorar o Estado do Benestar que deixou o bipartito. Como diría noso ilustre Duque Don Leopoldo, noso presidente “es muy jacarandoso”. Eu descoñecía que Anxo Quintana lle deixara en herdanza a Feij009 un Estado de Benestar. Non era tan mala a herdanza do bipartito? Pero ollo, noso presidente mellorouno, coa intercesión da Consellería de Traballo e Benestar. Con todo, hai que rifarlles. Que non se esquezan de que, se hai benestar en Galiza, é porque había un home que tiña un Estado na cabeza e que hormijonara Galisia toda, como dicía un alcalde, que aínda lle quedaban cartos no banco.Quintana nada fixo na súa vicepresidencia. Si, mercou audis e cadeiras a cachón. E mesmo mercou unha neveira para o coche que lle costou medio presuposto da Xunta. Hai que dicir a verdade: en Galiza avanzou sen dúbida o Estado do benestar do ano 2009 para diante. Sen dúbida ningunha. Quen diga o contrario minte: hai máis xubilados que antes. E máis viuvas, claro. E moitísimos máis desempregados. Aínda máis: desde que chegou á Moncloa Don Mariano, máis Estado de Benestar para Galicia: aínda máis desempregados. Cada día, Galiza vive máis do benestar e menos dos activos. Os galegos e as galegas vivimos do Welfare, como dirían os acollidos aos programas sociais en USA. Don Alberto leva moita razón. Banzo a banzo, máis xente vive do Benestar. Como xa non temos Caixa galega, nen banco galego temos, aínda viviremos máis subsidiados. Desde logo, hai que recoñecerlle un mérito grande a Núñez no avance do Benestar en Galiza. Mágoa que o Benestar avance en Galiza como unha planta invasora, que non autóctona. O que avanza son as prestacións de Seguridade Social. Esas que antes nos denegaba o Zapatero e agora nos recoñece Dazoy. Non unha rede de servizos sociais de orixe galega. Hai semanas asistimos a un guiñol no que un monicreque dicía non sei que de que era xusto conxelar as prestacións de dependencia. Logo dimitiu. Bah, dimitírono, que máis da. Por certo, tiña un audi caralludo, seguro que herdado do bipartito. Pero deixou o traballo feito: non hai espazo para recoñecer máis prestaciósns de dependenza. Pero…non é que Habichuelo melloraba o Estado do Benestar? As parellas novas galegas xa non poden mandar aos seus cativos ás Escolas Infantís, porque na Galiña Azul non entran máis que nenos de boas familias con recursos. Que para iso son as escolas do PP. Claro que os nenos nesas escolas están de carallo. Están no benestar. O mellor é facer todo isto sen débedas: investir en políticas sociais, como din que invisten. Quen o discuta, é que non sabe. E levan razón: Galiza é o reino do subsidio, da esmola, da compra de votos e da carretaxe. Esa si que é a política do benestar de Feijóo. Pero, en realidade, xa estaba moi aprendida, mesmo antes de que chegara Don Manuel. O Estado do Benestar de Feijóo rexistra marcas, iso si, nunca coñecidas: en baixo número de activos, en emigración económica da mocidade, en baixa natalidade…Pero, ten os cartos todos na caixa, como o rei do hormigón. Por todo iso, hai que renovarlle a confianza a Don Alberto. Para que en catro anos os camposantos estean cheos de pensionistas galegos e galegas e aínda cadren mellor as contas. Eses expensionistas estarán para sempre no Benestar: ceibados da mágoa de veren aos seus netos outra vez en Alemaña, ese país do que algún día pensaran que voltaban para sempre…

PENSIÓNS DE XUBILACIÓN: DÉIXENAS EN PAZ, COÑO!

As vangardas da deregulación xa queren converter a reforma de Seguridade Social do 2011 en entullo. Onte me entrevistou Radio Voz por mor dunha ocorrencia que guindaron aos medios de comunicación os de PwC: que había que derrogar os prazos transitorios da Lei 27/2011 e elevar desde xa a idade de xubilación aos 67 anos. Hoxe leín nos xornais as desafortunadísimas declaración do vicepresidente da patronal española nas que afirmaba que había que revisar xa o período de cómputo para o cálculo das pensións de vellez e que non abondaba con conxelar e mesmo con diminuír as pensións. Canto ao líder de CEOE-CEPYME que así se expresou, cómpre, desde logo, retrucar que non hai marxe para a baixada das cotizacións sociais, se tan urxente é recalcular a pensión, por moito que D. Cristóbal Manstesoiras deveza agora por subir o IVE. Se as contas están en risco, o están con todas as consecuencias, E, ademáis, xa arriscou abondo o Goberno a sostibilidade da Seguridade Social con todas as parvadas que fixo no RD-lei 3/2012, en particular arredor do enxendro de contrato de apoio a empregadores. Alén do desprezo que poidan causar as verbas dese personaxiño, hai que pedirlle á sociedade civil un pouco de seriedade co tratamento das cousas importantes. Das cousas do comer, como dicía miña aboa. É certo que hai que pedirlle unha seriedade da que carece o Goberno de España, pero hai o que hai. Xa temos moita xente cismando en Nuevos Ministerios como para que haxa que dar ideas desde fora! As reformas todas de Seguridade Social precisan de prazos transitorios. Máis as que cambian moito as reglas de xogo, como a do 2011. Subir a idade do 2013 ao 2029 é un proceso longo, pero no que están afectadas persoas que hoxe teñen 50 anos ou máis. As súas decisión verbo da xubilación non se poden improvisar. E moito menos no caso da xente que hoxe ten 64-65 anos. Non é lícito cambiar as cartas da baralla no medio da partida. E non únicamente por seguridade xurídica e económica. Tamén por xustiza social. Cando o desemprego da poboación de idade madura está case tan inzado como o da mocidade é sinxelamente inmoral adiarlles a única expectativa que teñen de seguridade económica. A Lei 27/2011 fai un dano inmenso ás rendas máis baixas e aos desempregados de 60 anos ou máis. Na práctica lles impide a xubilación anticipada. Ou, se se prefire, os condena a unha situación de pobreza ata os 65 anos. Agora PwC quere incrementarlles a pobreza ata o 67 anos. Cun pouco de sorte para o sistema, xa morren no camiño! Que saiba D. Jesús Terciado que na súa Comunidade Autónoma de Castela-León, como en Galiza, as pensións están moi por debaixo da media. E que a reforma do 2011 perxudica máis, polo tanto, á súa xente. Fará que pasen fame. Aínda que teño a impresión de que é deses que esquecen o amor á terra nai cando poñen a gravata, como tantos galegos que esqueceron e esquecen as súas orixes. As súas verbas canto ao recálculo da base reguladora non merecen comentario. Poñen de manifesto, cando menos, que non se leeu a Lei 27/2011. Aconséllolle que antes de falar diante dun altofalante estude un pouquiño. Algúns non acreditamos na reforma do ano 2011. Pero, cando menos, recoñecemos que aporta un mínimo de seguridade ata o 2029. Probablemente, o prazo máximo para facer prediccións solventes. A seguridade económica, esa virtude que fai que uns pouco vellos e vellas aínda poidan adurmiñar nas solleiras das súas casas acariñados polas raiolas.

DESEMPREGO, AVELLENTAMENTO, BAIXA TAXA DE EMPREGO, EMIGRACIÓN: EIS A HERDANZA QUE DEIXA O PP EN GALIZA

Recomendo con énfase a lectura do artigo que hoxe publicou no País meu admirado Manuel Rivas, A marabillosa crise de Galicia. (http://ccaa.elpais.com/ccaa/2012/05/03/galicia/1336071337_288800.html). Trátase dun texto hilarante, que destila o amargor que sinte quen lle quere ben ao seu país. Porque debaixo da súa retranca emerxe a tristura dunha realidade ruín, anana e cativa xestionada por un goberno da Xunta aínda máis parvo e miserento. A súa lectura produce en nós, galegos que ben lle queremos a este anaquiño do mundo, a anguria e a mágoa dun proxecto de país esnaquizado por políticos curtos de vista, con intereses e obxectivos mesquiños. No canto, non recomendo a lectura das declaracións da conselleira de Traballo e Benestar Social, que reflicten o nivel do Consello da Xunta de Galiza. Non acertou máis que a dicir que é a situación de incertidume a que está a incrementar o desemprego no noso país, derivada da recesión e do freo do consumo. Xa está. Como sempre, a Xunta non ten culpa ningunha. Por máis que o desemprego creza e creza, por riba da media estatal. Que máis da! Culpa terán outros…Xamais Frijol e seus membros do Consello. A realidade de Galiza deteriorouse moitísimo do 2009 ate hoxe. Logo da entrada no Goberno deste remedo de axente 009 que nos caeu en desgraza. É incríbel que suba o desemprego en Galiza, porque esta suba se engade a outros factores diferenciais que están afundindo o país sen que se albisque a esperanza no curto e medio prazo. Non é que creza o desemprego, que é. É que Galiza segue a ver como a súa poboación se avellenta e que o número de pasivos xa hai tempo que lle deu o sorpasso ao número de activos. É que a mocidade galega emigra, ante a falta de futuro. É que a taxa de emprego baixa, por mor de milleiros de persoas que xa perderon a esperanza de atopar emprego. Nestas tendenzas inobxectabeis, que suba o paro é demoledor, e que suba máis que na media española é para que emigren para sempre os nosos gobernantes. Pero, pola nosa desgraza, eles non emigran…agás que lles dean un despacho en Madrid. Que a conselleira busque as culpas fora é patético. Amosa toda a súa ruindade. Toda a súa incapacidade de comprender ao país e á súa xente. A súa incompetencia sideral. Aínda que non é máis que un exemplo dos moitos que hoxe amosan todos os membros da Xunta. A realidade é clara: a situación de Galiza en termos de número de activos resulta catastrófica. Tanto ou máis que no caso dos “campións do desemprego” dos que moito se mofa o noso presidente ao se referir a Andalucía. Mesmo hai un certo paralelismo entre o maldicer de Sarkozy verbo de España e de Zapatero na súa campaña e as verbas de don Habichuela ao falar dos nosos irmáns andaluces. Claro que Galiza non é Francia, mal que lle pese a un político ao que pola súa desgraza lle tocou gobernar un país no que non acredita e que non lle importa ren. Xa vai sendo unha necesidade inadiable que os partidos todos de progreso se xunten para que,canto antes, botemos a esta manda de ineptos e para que os anos de Feijóo sexan, o máis cedo posible, un mal pesadelo do que xa acordemos.

MEJORES EMPLEOS PARA UNA ECONOMÍA MEJOR.- Informe sobre el trabajo en el mundo 2012. OIT

Acabo de leer el resumen del Informe que encabeza estas líneas, nada más que el resumen. Pero hago un alto en el camino para rogarle al Gobierno del Reino de España, sin ningún tipo de ironía, que lo lea y lo considere. Más que para rogarle, para suplicarle que lo lea. No es que diga nada especial, pero, en los tiempos que corren, resulta provocador. Es, sólo, un grito a la conciencia de los gobernantes para que algo cambie. Expresa que “la sociedad se está volviendo cada vez más ansiosa de trabajos decentes”. ¿Alguien se reconoce en esta aseveración? Yo sí, como parte de una sociedad sangrada por la sanguijuela de la austeridad. Para políticos poco inclinados a darse por enterados, expresa a continuación: “el deterioro de la situación refleja la trampa de la austeridad en las economías avanzadas, sobre todo en Europa”. La situación que tenemos en nuestro país es, sencillamente, indecente. La respuesta única del Gobierno del PP parece ser la medicina de la reforma laboral. Expresa al respecto el resumen lo siguiente: “en relación a las políticas de liberalización, el Informe señala que fracasarán en el objetivo de impulsar el crecimiento y el empleo a corto plazo, el horizonte temporal clave en una situación de crisis. De hecho, los efectos de las reformas de los mercados laborales en el empleo dependen en gran medida del ciclo coyuntural. Ante una recesión, normas menos rígidas pueden dar lugar a más despidos sin apoyar la creación de empleo. Del mismo modo, un debilitamiento de la negociación colectiva es probable que genere una espiral descendente de los salarios y, por consiguiente, retrase aún más la recuperación”. ¿A alguien le suena este argumento? No es que lo digamos algunos resentidos, es que lo dice OIT. Aún estamos a tiempo de corregir la barbarie del decretazo de 10 febrero, sólo hace falta un poco de sensibilidad y de conciencia. Algo de empatía e inteligencia emocional. El trámite parlamentario puede cambiar las cosas…si es que la derecha quiere escuchar este clamor internacional. De la Internacional de las personas que sufren estas reformas lamentables. OIT afirma que existe un enfoque alternativo. “la explicación del actual enfoque político es la premisa de que el crecimiento es el resultado de la austeridad y que los empleos, en cambio, son una consecuencia del crecimiento. Por ello, los mayores esfuerzos hasta la fecha se han concentrado en reducir los déficits y restablecer el crecimiento mundial hacia valores positivos con la creencia de que, en lo sucesivo, producirá la creación de empleos. Como consecuencia, los esfuerzos más directos para estimular la creación de empleo y potenciar los ingresos de los más vulnerables a la crisis han tenido una importancia secundaria. Puesto que ahora existen indicios de que estas premisas han demostrado ser contraproducentes, es esencial progresar con la alternativa, es decir, un enfoque centrado en el empleo, tal y como se describió anteriormente. Además es importante nutrir este enfoque alternativo con ejemplos concretos de políticas que funcionan, para lo cual la OIT ha desempeñado un papel fundamental a través de la adopción del Pacto Mundial para el Empleo y podría contribuir aún más como foro de análisis de políticas”. No es que no se haya dicho antes, pero ahora lo expresa OIT. El cuerpo del informe realiza un análisis demoledor de nuestra situación laboral y pone de manifiesto cómo la ha agravado el decretazo de febrero. Los datos son concluyentes sobre el incremento de la inseguridad, de los despidos, de la bajada salarial, de la precariedad…Se trata de un diagnóstico irrebatible, a menos que pretenda rebatirse con esa especie de metafísica de los que cultivan las posturas más liberales de la macroeconomía. La metafísica del ajuste como el valle de lágrimas por el que debe transitar la vida de las personas trabajadoras y sin trabajo. Aún estamos a tiempo. Mañana el 1 de mayo será, más que un día de manifestación, un día de súplica. Un ruego al Gobierno para que entre en razón y deje de infligir este daño injusto, inútil y brutal. Ya no son los cantos de sirena de una Unión Europea cada vez menos fiable, secuestrada por un apparatchik de mediocres gobernantes que estos días parecen conversos al crecimiento. Es Naciones Unidas la que dice que algo va muy mal.

A UNIVERSIDADE DE VIGO NO CONTEXTO DO DESPROPÓSITO DE ONTE

Logo de pasar un día en Jerez na lectura dunha fantástica tese doutoral e de volta a Vigo, de novo caín no desacougo. A tese referíase aos contratos de traballo en prácticas e, entre outras cuestións, adicáballe unha fonda reflexión aos contratos de investigación e do entorno da Universidade. A xa doutora, Paz Fernández Díaz,realizaba propostas moi acaídas de renovación das carreiras universitarias. Foi moi curioso ter que darlle nada máis que Apto, en aplicación dos límites normativos do RD 99/2011, cando era un traballo extraordinario. En verdade, a súa lectura e discusión encheume de ideas novas na dialéctica univeritaria. O sábado pola mañá viaxei en avión de Madrid a Vigo e atopeime na viaxe cun compañeiro e amigo de Universidade, votante de boa fe desa lameira que é Alternativa Universitaria. Algo discutimos do proxecto e das liñas básicas que saíran na prensa e que eu aínda non leera. Pasara a tardiña do venres en Jerez cos amigos do Departamento de Dereito do Traballo, parolando das nosas cousas e diante duns brandys de Sanlúcar. E ao chegar á noite a Madrid, xa non quixen máis que deitarme, sen abrir internet. Con todo, no avión xa lle pronostiquei ao meu amigo que nada ía facer o reitor da Universidade de Vigo por non amolar á súa base de votantes do PDI-A. Onte á noite leín este novo decretazo do Goberno. A reforma da LOU de novo reflicte o pensamento da dereita verbo do modelo de sociedade e de Estado. A un lle gustaría que lle adicara máis tempo a pensar no servizos públicos e menos á defensa dos intereses da familia Bruffau. Seica eu son un pequeno investidor da YPF. Non me consta. Pero debaixo dos produtos financieros descoñecidos que teño con entidades de crédito –en particular, meu cativo fondo de pensións-, pode que si. Pero non me parece que García Margallo teña que crear tensións diplomáticas innecesarias para defender executorias dunha empresa que probablemente se comportou con pouca responsabilidade social na Arxentina. Eu, como galego, quérolle demasiado a Arxentina como para non lembrar que tamén antes foi nacionalizada certa empresa de viaxes comerciais da que era propietario alguén tan “intachable” como don Gerardo Díaz-Ferrán. E daquela pareceume ben, moi ben. Ao que ía: o novo decretazo establece, por norma con rango de lei, o número de cretos ECTS que ten que impartir un PDI en función do número dos seus sexenios, da clase de funcionario –TU ou asimilados ou CU-, e da data de recoñecemento do último sexenio. É dicir, fixa a súa carga docente por parámetros continxentes. A min paréceme be que se premie ás boas traxectorias académicas. E mesmo pode pacererme ben que se penalicen as malas. Pero non acredito nun sistema que penalice en termos docentes o feito de non ter obtido sexenios. Lémbraseme a vella norma que contemplaba para os titulares de Escola Universitaria a docencia de 32 cretos. Pero a nova é moi distinta: o que se penaliza é que non se concedan sexenios no último tramo, o que desde logo pode obedecer a causas moi diversas. Con todo, mesmo admitiría unha norma con rango legal que habilitara certos marxes de actuación ás universidades, dentro de certos parámetros máis flexibles –vg., non ter obtido ningún sexenio nun espazo temporal moi dilatado-. Pero o que fai o Goberno é un despropósito, que dificulta poder proxectar cadros de persoal a longo prazo. Porque as necesidares docentes e investigadoras pasan a ser continxentes dos resultados que obteña cada PDI. E ademáis lanza un sinal pésimo: que é unha parvada planificar, que logo xa virá o PP cunha ocurrencia. A designación de “sabiondos e sabiondas” para reformar a Universidade anuncia novas reformas. A cobertura argumental xa está por adiantado. Sen que se nos explique que criterios de selección se fixeron para, vg., que non haxa ningún representante das Humanidades, un alto grao de “madriñelización” dos membros e unha presenza unicamente testemuñal das universidades periféricas. Neste contexto, a nosa querida Universidade de Vigo xa ten unha estupeda coartada para non organizar nada, para non racionalizar a estrutura do PDI, para conceder grazas e favores aos afíns e aplicar aos demáis a lexislación vixente. E, canto máis embarullada estea a lexislación vixente, mellor para os de Alternativa Universitaria. Desde hai tempo que sosteño que hai unha unidade de destino no universal entre o goberno da U. de Vigo e o da Xunta de Galiza, centrado no entusiamo de D. Salustiano coas decisións que anuncia a Consellaría de Educación. Pero agora o señor Wert ven de facerlle outro galano inesperado ao equipo reitoral, que xa ten outro motivo para estarlle moi agradecido: un barullo máis nas obrigas docentes do PDI. O dito: malos tempos para a racionalidade e bos para xente ocurrente. Nada de organizar carreiras académicas e profesionais. Mellor ir á toa. E pensar que a Universidade, como a Administración pública, réxese polo principio do spoil system. O PDI-A non somos senón clientes do reitor. E mágoa dos novos investigadores. A súa carreira non terá que ver máis que con afeccións e desafeccións. Nada con necesidades racionais e obxectivas da estrutura universitaria.

¿VA A RECORTAR EL GOBIERNO DEL PARTIDO POPULAR EL DESEMPLEO?

La respuesta es, evidentemente, que sí. Fundamentalmente, porque el presidente del Gobierno ha dicho justo lo contrario, lo cual es señal inequívoca de que se reducirá la protección por desempleo. Pero hay datos casi tan objetivos como la estadística de mentiras del Partido Popular: se trata de una comparación de los créditos destinados a desempleo en las leyes de presupuestos para 2010 y 2011 y el proyecto de 2012. Ayer discutí de este tema con mis amigos Nati y Luis, de CIG, que andan algo asustados con ese mantra de que va a haber una ley de acompañamiento.
Para 2010 se presupuestaron 30974 millones de euros para desempleo. Para 2011, la dotación bajó a 30474, bajada que se argumentaba porque el empleo crecería en 0’3 puntos. ¡Desde luego, ahora suena casi a broma! No cabe duda de que hubo que echar mano de fondos de contingencia para superar este importante desfase.
Pero ahora el proyecto de ley de presupuestos contempla 28805 millones. Es decir, una bajada del 5’5 por 100. La diferencia con 2011 es que ahora el Gobierno apuesta por que crezca el desempleo en más de 600 mil personas más. De estos nuevos desempleados –los cuales, según la doctrina Cospedal previa al 20 noviembre 2011, son responsabilidad exclusiva del Gobierno-, me imagino que alguno tendrá derecho a prestación o subsidio por desempleo. Por consiguiente, no sé cómo puede afirmarse que crece el número de desempleados y al mismo tiempo baja ostensiblemente el crédito para desempleo. Los “tanques de pensamiento” del PP dicen que se va a incrementar la lucha contra el fraude. Pero no me parece que eso llegue para enjugar ese 5’5 por ciento menos más 600 mil parados más.
¿Dónde está la respuesta? Quizá en la Ley de Acompañamiento. Quizá en otro sitio. Se admiten apuestas: ¿retirada de la prórroga de los subsidios asistenciales de desempleo? ¿Descenso del porcentaje de la tasa de cobertura? ¿Incremento de la carencia? ¿Reducción de la duración?¿Exclusión de la cobertura para ciertas modalidades contractuales o colectivos? Bueno, a lo mejor es que soy muy malpensado y se ha tratado de un lamentable error aritmético que se va a corregir durante la tramitación parlamentaria del proyecto.
Yo más bien soy pesimista. Los tanques de pensamiento del PP no son tales, sino tanques de liquidación de derechos sociales. Ez vezdaz que D. Mariano dice que los prezupueztos no le guztan un pelo. Pero mucho menos nos gustan a la gente civilizada. Me ha llamado la atención que ya se reserva más dinero para afrontar la deuda pública que el desempleo. Haría bien el Gobierno en reconocer que tienen una deuda más grande con los desempleados que con los bancos.
También me gustaría recordar que el desempleo es una prestación de Seguridad Social. No un juguete de la Dirección General de Empleo. La misma lógica que produce un incremento del crédito para pensiones debería aplicarse en el caso del desempleo. Y se dirá que también se rebajan en 1.500 millones de euros otras prestaciones de Seguridad Social. Vamos a ver qué pasa con las bajas médicas y con las funciones de las mutuas. Pero el futuro pinta mal. Con paso firme, caminamos hacia la más absoluta flexiinseguridad. Este es el modelo social que, según el PP, existe en Europa. Los demás somos unos ignorantes.

OS QUE SI ACREDITAMOS NA POLÍTICA DE EMPREGO…

…Percuramos respostas. Desde hai anos confiamos nas axencias privadas de emprego. No ámbito internacional, desde 1997 abrísmoslles as portas de par en par para que foran institucións ao servizo do emprego, con ou sen ánimo de lucro. Así se fixo no convenio 181. En Europa, admitimos que os monopolios públicos da colocación ineficientes eran contrarios ao Dereito da competencia. E, pouco a poco, tamén no Reino de España fumos dándolle espazo ao sector privado, ata a reforma do 2012 que liberaliza totalmente na práctica a actuación das empresas de traballo temporal como axencias integrais de emprego. Fixemos grandes protestas de integración do sector público e do privado, da atención aos principios de gratuidade para os traballadores e de non discriminación e de salvagarda das persoas con máis dificultades de acceso ao mercado de traballo. E agora que?
A pregunta é de rendibilidade social. E de responsabilidade social. As axencias integrais de emprego pasan a ser corresponsabeis da desfeita que está a ocorrer na nosa realidade co emprego. O sector privado necesita lexitimarse. A cidadanía non pode admitir que o mercado do emprego non mellore a súa eficacia coa liberalización e privatización dos servizos de emprego. Porque, se a situación non mellora, hai que darlle a súa cuota parte de culpa e de fracaso a entidades como Adecco ou Manpower, por pór dous exemplos das multinacionais máis coñecidas. Se naceron e se desenvolveron ata a súa dimensión actual baixo a premisa da ineficacia dos servizos públicos de emprego, e se a eficacia do mercado da colocación non mellora sensiblemente a medio prazo, nese caso o seu mantemento ou a súa promoción serán pura ideoloxía.
Por suposto que hai que darlles tempo. E por suposto que o mercado de traballo entrou hai tempo nunha espiral destrutiva da que non é doado saír. As axencias integrais de emprego non son culpabeis da situación actual…Pero son corresponsabeis de que saiamos canto antes do horror no que estamos instalados hai tempo. E máis corresponsabeis na medida en que o Goberno deste noso Estado puxo todos os ovos na mesma cesta.
Levamos tempo escoitando aos mass media e ao spam do pensamento único a leria de que os servizos de emprego públicos son ineficientes. Claro que o son se ninguén aposta por eles. Se no noso sistema a xente desempregada non ten atención persoalizada, non hai realmente itinerarios de reinserción profesional, non hai seguimento e titorización dos procesos individuais de emprego e empregabilidade, é por culpa de que os cartos se destinan a bonificacións de dubidosa utilidade, ou a outros destinos diferentes de políticas activas e acaídas de emprego. Se temos un servizo público de emprego de saldo, non se lle poden pedir miragres. O que fai a reforma do 2012 é esclerotizar aínda máis os servizos de emprego. Prepararlle o camiño a esta Lei de Presupostos que camiña ameazante polos trámites parlamentarios como un tranvía a piques de descarrilar. Unha lei que vai servir para minguar aínda máis o servizo de emprego público e reducilo á mínima expresión.
Xa que logo, a dereita deste país optou por voltar aos tempos previos ao Convenio nº 2 da OIT. Tempos de inexistencia de servizos públicos e de traficantes de man de obra sen escrúpulos, inxeridos nas mafias de comezos do século XX. Segundo a doutrina do Goberno actual, ao Estado lle corresponde a mesma actuación en materia de colocación que a que lle correspondía á Administración americana dos anos dez ou vinte do século pasado. Por suposto que Addeco ou Manpower non son mafias. Son, non cabe dúbida, entidades máis respectables e máis respetuosas co emprego que os políticos que hoxendía nos desgobernan.
Con todo, as axencias integrais do emprego non teñen dereito a defraudarmos. Depositamos nelas a última esperanza de rexeneración do emprego. Xa sei que o seu reto é inabordable, porque en España non poden contar coa colaboración dun servizo público eficiente. Que foi destruído por políticos moi ideoloxizados e por administracións autonómicas extraordinariamente incompetentes.Pero, se as cousas non melloran, a única culpa que cabe atribuír é ás entidades ás que se lles confía a colocación. Desde logo, non ao Servizo Público de Emprego Estatal. Porque a ministra “de Emprego” –coitada, non ela, senón os seus asesores áulicos- non acredita no servizo público.

ORZAMENTOS 2012: MONTORO, PERRUQUEIRO MANSTESOIRAS. Ú-A EMPREGABILIDADE?

Hoxe, día no que a xente verdadeiramente importante visita a Axencia Tributaria para contribuír solidariamente cun 10 por 100 das súas rendas e para soster con altruísmo o Estado do benestar, estamos no día anterior ao que Cristóbal Scissorhands vai entregarlle ao presidente do Congreso unha memoria USB. Seica contén unha pequena poda de certas partidas de gasto, destas que a Comisión Europea recetou para sermos máis fiabeis.
Os que non sabemos nada de economía, mantémonos á marxe da discusión de números. Preguntámonos se esta leria da baixada da débeda a dous anos vista é tan urxente como expresa Olli Rehn ou menos, como opinan outros que a un lle merecen algo de confianza, como Paul Krugman. E pregámoslle aos votantes do Norte dos Pirineos que lle volvan as costas ao principiño Sarkozy-Bruni, para que comece canto antes unha nova onda de socialdemócratas-despilfarradores.
Nada diso quero comentar hoxe. Unicamente unha pequena cuestión do proxecto de orzamentos que o pasado venres aprobou o Cortello de Ministros –digo, o Consello de Ministros-. Entre as baixas ás partidas, unha que me chamou a atención é a de políticas activas de emprego. Hai, desde logo, outras moitas con máis cheiro antisocial. Estou certo de que, cando menos, o ministro de Xustiza vai preguntarlle a García Margallo se as mulleres mauritanas sofren violencia para non seren nais. Pero como diso non cómpre falar, ollemos con lupa a baixada de presuposto en políticas activas de emprego.
A reforma laboral era para crear emprego. Non si? Os que non pensan que o vai crear son ruíns e mentireiros, resentidos e malpocados –eu un deles, por certo-. O Goberno vai crear emprego baixando as partidas de políticas activas. Pero, ollo, non as achegas que se van destinar a bonificacións empresariais, esas non. Para algo están no Decreto-lei 3/2012. As axudas de emprego destínanse aos empresarios, non aos traballadores. Non hai que mellorar a empregabilidade dos traballadores, senón hai que darlle bonificacións ás empresas como premio para contratar con períodos de proba dun ano. Os traballadores non necesitan formación, porque temos traballadores xa ben formados. Iso, desde logo,é o que pensa o Goberno. A prioridade non é formativa. Que se vai obter? Emprego de calidade? Emprego cualificado de profesionais? Man de obra formada? Xa se sabe, ao Partido Popular non lle gosta a xente subvencionada…Unicamente as empresas subvencionadas.
Hai que pedirlle a Don Cristóbal que lle pregunte ao sr. Rehn que percentaxe do PIB se destina en Finlandia a políticas activas de emprego. E que lle diga que, para ser tan fiábel como quere Don Olli, está disposto a adicarlle o mesmo no Reino de España. Non vaia ser que sexamos un país pouco merecente de confianza!!!