O PUBLIQUÍSIMO HOSPITAL ÁLVARO CUNQUEIRO: LEVAMOS CINCO ANOS DE “PAGANINIS”

Na páxina web do Servizo  Gelego de Saúde se expresa o seguinte:

“A Xunta de Galicia construíu en Vigo un novo Hospital Público que presta asistencia sanitaria a máis de 600.000 veciños desta cidade e a súa área de influencia. Trátase da obra sanitaria pública de maior envergadura que se acometeu nos últimos tempos en España.
Con esta nova infraestrutura asistencial, que forma parte do sistema multihospital, dáse resposta con visión de futuro a unha necesidade histórica, e faise xustiza coa área sanitaria máis poboada de Galicia”. A área metropolitana de Vigo xa dispón dun hospital público dos máis modernos de Europa, situado na vangarda tecnolóxica, no que prestan asistencia os profesionais sanitarios do Servizo Galego de Saúde, e que ofrece as mellores condicións asistenciais para pacientes e profesionais”.

Seguro que desde o Alén D. Álvaro Cunqueiro chíscanos un ollo para que riamos a gargalladas, como cando se auto-proclamou gañador do inexistente premio Mark Twain. Porque o que aparece no párrafo anterior é unha fabulación máis grande das que escribía noso galego máis xenial. Nin a Xunta contruiu ese hospital nen é público. Polo que non se fixo xustiza ningunha. En realidade, o hospital xa abriu as súas portas hai cinco anos, en xuño do 2015. Desde aquela xa estiven dúas veces internado nel e, por moito que tentei racanear o máis posible e ser o máis ruín do mundo, o certo é que non puiden evitar que a Sociedade Concesionaria Novo Hospital de Vigo obtivese pingües beneficios por min e polos coitados e coitadas familiares meus que me viñeron visitar. De feito, como cheguei a urxencias e deixei o meu coche no parking de urxencias xa nos caeu tremendo calote que foi directiño á conta de beneficios da “galeguísima” empresa Acciona, principal titular da dita Sociedade Concesionaria.

É un tema xa pasado, alguén dirá. De feito, noso gran xestor sempre dixo que conseguira en época de crise construír un hospital “público”, cun proxecto que sería inabordable con finanzamento público. Xa se sabe: a inspiración na Comunidade Autónoma madrileña, gabinete Ignacio González, probo expresidente da dita Comunidade. A realidade é que nos deixou unha inmensa débeda que hoxendía arrostramos os galegos e as galegas da que, cando menos, nos quedan 15 anos, “y lo que te rondaré morena”. Teño a impresión de que con endebedamento ordinario a conta sería algo menor. Pero claro, desde que o Celta non da pelotazos e fai fútbol de autor, a que da pelotazos en Vigo –e en, xeral, en Galiza-, é a Xunta de don Alberto.

Os datos son abondo coñecidos e están a disposición de quen os queira comprobar: A Sociedade Concesionaria recibe un canon anual que para 2020 rolda os 75 millóns de euros, que haberá que pagar cando menos ata 2035. Ten a titularidade de todos os servizos non sanitarios do hospital Álvaro Cunqueiro. Pero, oh sorpresa! Tamén os doutros hospitais públicos de Vigo, como o Meixoeiro ou o Nicolás Peña. É dicir, esta “colaboración público-privada” é un cártel dos que abominaría o mesmo John Sherman, un pacto anti-competencia que lles debería dar moitísimo noxo ás xentes que se proclaman como liberais.

O máis “olímpico” é que algunha estupenda pepera desta comarca di que a Xunta inviste máis en Vigo que noutras partes de Galiza, porque á nosa área de Saúde lle consigna máis cartos nos orzamentos que a outras. Por suposto, namentres a Sociedade Concesionaria xa ten amortizada a metade dos custes de construción e puntualmente e con cadencia anual xera grandes beneficios. A cambio de que paguemos este fantástico canon e, ademáis, paguemos no hospital ate por respirar. Dito sexa  se paso, dita sociedade ten na actualidade dez persoas en nómina, grande empregadora!

En resumo, a xestión de don Alberto neste tema é que a Xunta non construiu nada, unicamente pechou un suculento negocio para esa sociedade instrumental. Non se levantou ningún hospital público e temos endebedamento para rato, aínda que camuflado de canon. Eu teño que darlle os parabéns a Acciona e a “Puente y Calzadas” –esta si, empresa de raigame galega, aínda que agachando a súa identidade con españolísimo nome- e as demáis titulares da Sociedad Concesionaria, polo ben que a Xunta colabora con elas. Por certo, desde o 2019 tamén o luxemburgués Fondo River Rock, oxalá que propiedade da colonia portuguesa no Gran Ducado, entrou no capital social.

Pensaba poñer en foto ao presidente de “Puentes y Calzadas”, sociedade que ostenta a presidencia do Consello de Administración da Sociedade Concesionaria. Mellor, sen dúbida, a portada dunha das máis desternillantes obras de don Álvaro.