O TRABALLADOR QUE ENVILECE: UN PARADIGMA

Antonte despraceime de Ribadeo a Monforte para abrir unha mesa de negociación no Concello relativa á amortización de prazas. Previamente houbo que pedirlle informe ao comité de empresa e aos delegados do persoal funcionario. Todo isto por unha moción presentada –como non?- polo PP e secundada, para vergoña dese partido, polo PSdG-PSOE, na que pedían a supresión de catro prazas. Aos do PP habería que pedirlles iniciativas parellas na Deputación de Ourense, en Esgos, en Nogueira de Ramuín, en Barbadás, en Celanova, en Oímbra e en tantos e tantos Concellos nos que enchufaron ás súas familias e deudos. Pero…o interese xeral para a dereita é un concepto moi casuístico.

Ao que ía: non me sorprendeu, pero encheume de tristura algún comentario illado de membros do comité de empresa: amortizar postos do grupo A1 e A2 non está mal, para procurar que non se amorticen os do grupo C2. Máxime cando algún daqueles está vacante. Finalmente, semella que non vai haber problemas para que o informe sexa negativo ao que pretende o PP, por certo dunha antixuricidade aberrante. Pero á volta a Ribadeo lle daba voltas a como a dereita está conseguindo ese propósito tan seu de emporcar a moral da clase traballadora e emerxer a parte máis vil e egoísta de cada un de nós. Baixaba polas abas da serra de Lourenzá e enfitaba a Bretoña, nun dos paisaxases máis fermosos do noso País ao solpor matinando estas cousas, e pensaba que sen dúbida eses comentarios se debían ao medo e ás ameazas que os medios lle transmiten aos empregados públicos das entidades locais. Por máis que –eles o saben- o Concello de Monforte leva nove anos gobernando por xente digna que procurou un evidente desenvolvemento desta cabeceira de comarca tradicionalmente esquecida. En realidade, miña viaxe do martes era unha travesía entre as dúas cabeceiras de comarca de Lugo que son modelo dun desenvolvemento sostible.

O medo da clase traballadora é un obxectivo permanente da dereita desde país e da dereita globalizada. Ese medo que creba a solidariedade e nos fai a uns destrutores do emprego dos outros, na ara do noso interese individual. Nós mesmos como verdugos e ao servizo dos intereses do PP. En realidade, podía pór outros exemplos que me sucederon esta semana, pero abonda con este comentario nun órgano que debería ser de defensa unitaria de todos os traballadores da empresa. Un órgano estragado pola lapa da insolidariedade acesa polas políticas da dereita.

A eficacia do medo, baixo a torpe coartada dunha liberdade teórica, que non real. Onte me lembraba do pensamento de LORD WEDDERBURN, morto este ano nunha realidade laboral tan distinta desa na que el acreditou. Cando dicía, nos anos 70, que os traballadores non queren outra cousa do Goberno que que se esqueza deles. Claro, no mundo das relacións laborais do sindicato como suxeito central e desde o voluntarismo na negociación colectiva que tanto engaiolou a KAHN FREUND. Pero, por desgraza, no ano 2012 case dicimos o mesmo: o mellor que lle pode pasar aos traballadores é que o Goberno se esqueza deles. Claro, para non bater máis neles.

E tamén leía o artigo de ROMAGNOLI no último número da Revista de Dereito Social, coa súa capacidade de expresar a realidade: como hoxe xa non non arrepía dicir que o traballo é unha mercadoría, en claro desprezo da Declaración de Filadelfia. Como a economía global vai clavando banderiñas no sindicato para que morra pouco a pouco. Como os dogmas liberais van deixando ás persoas sen liberdade, agás aos membros das oligarquías dominantes. Como os traballadores perden a súa identidade cando o traballo se deixa de declinar en singular e se declina nunha constelación de traballadores atípicos.

E no medio, o individuo aillado, enaxenado, temeroso e disposto a executar ao seu compañeiro para manter, un chisquiño máis e ata que non lle toque a el, ese traballo que foi carta de cidadanía para vivir con dignidade nunha sociedade que hoxe esmorece. O peón de obras do Concello de Monforte como paradigma desta sociedade enaxenada, vil e decadente, na que non hai máis que individuos que teñen medo e que non acreditan máis que en vivir un día máis, a conta do que sexa. A conta do seu compañeiro, desde logo.

DEMOCRACIA CARIBEÑA

Hoxe vou deixar por unha vez miñas reflexións no único campo no que me sinto minimamente competente, como é o das políticas laborais e de Seguridade Social, para falar de política parlamentaria. Eu admiro a esa xente que fala nas tertulias de moitos temas ao mesmo tempo, totalmente descoñecidos para min. Pero o asunto de hoxe non require ser moi iniciado. Chega con ese “sentidiño” do que se gababa noso defunto Iribarne.

Falo, claro está, desta iniciativa do rillote Frijolito de baixar os membros do Parlamentiño de 75 a 61. Para obter ese aforro do millón de euros anuais. Está moi ben esta rebaixa para que á Casa do Hórreo lle acaa ese nome de “Parlamentiño” que se lle daba ao Pazo de Fonseca nos tempos do Merendiñas Fernández Albor. E está moi ben que comece ese proceso de baixada do número de habitantes no que lle precedeu, por exemplo, o convento das Paias da Praza da Quintana, que case non ten monxas polas defuncións das máis velliñas. A defunción das Paias ten moito que ver coa defección á democracia que tentan abordar os do Partido Único en Galicia.

Eu non son dos que desprezo un aforro dun millón de euros. Menos a fin de mes, coas dificuldades que temos para chegarmos ao fatídico 31! Por iso defendo un plan de amortizacións de cadro de persoal na Deputación de Ourense e na meirande parte dos Concellos desa provincia. Total, é a que menos lle vai afectar a baixada de Deputados no Parlamentiño!. Tamén hai marxe de axuste na Deputación de Pontevedra. Nas outras dúas, non estou tan certo, pero algo se podería rabuñar. E nos Concelliños! Porque en Galiza temos moitos deses.

No Parlamentiño…en fin. Eu estou un pouco xordo, porque estiven na manifa de Vigo da semana pasada e non escoitei que ninguén pedira unha rebaixa do número de MP de Galiza. Pedíanse outras cousas, esas si. Pero como Mr. Bean (digo, Feijóo) escoita moi ben, xa estou certo de que van dimitir todos os da Xunta, que van escoitar ao pobo e que van devolverlle á xente desempregada e dependente e ao servizo da Administración Pública os cartiños que lles confiscaron para os buratos que deixaron eses parvuliños de Fernández Gayoso e J.L. Méndez.

Ao que ía: 14 parlamentarios menos, mantendo alomenos 10 en Ourense e Lugo e mantendo tamén ese umbral do 5 por 100 para que no Parlamentiño unicamente entre xente de orde, como quería “el Padre Fundador”, que na Gloria estea. Todo por aforrar. E sen segundas intencións, eh? Que a meses das eleccións hai xente malpensante. Iso non beneficia a nada máis que á caixa pública. Claro, desde que noso paisano Pablo Crespo reiterara, como seu mentor Rosendo Naseiro, que a caixa pública é a caixa do PP e o interese común é o da xente con sentido común, isto é a que vota ao Partido Único.

Nada máis por hoxe. Unicamente, para xustificar o nome desta entradiña, que esta pequena trapallada emparenta a Mr. Alberto Bean con dous irmáns xemelgos caribeños, como son Uribe e Chávez, irmáns irredentos os dous do noso Albertiño, trama inmellorable para un conto do noso xenio Cunqueiro.

OTRA SOBRE DESEMPLEO

Subir a la Uni escuchando por la radio al Pdezidente en la sesión de control al Gobierno tiene la virtud de que ya no te puedes enfadar con el del coche que adelanta donde está prohibido o que sale de un cruce porque manda él. Sólo puedes enfadarte, y mucho, con Dazoy. Bueno, con él y con su camarilla.

Hoy dijo algo así como que “entre doz malez, hay que edcogez el que pedmita que las cozaz mejoren y que podamos zaliz de la criziz”. A preguntas del líder de la oposición, en las que le criticaba los grandes recortes del BOE del pasado sábado.

Bueno, la prédica de que no hay más remedio es progresivamente cabreante, cuantos más adeptos consigue en el mundo de la opinión pública. Más cierta sería la que añadiría “con los más débiles”. Es decir, lo que realmente refleja el pensamiento único es “no hay más remedio que meterse con los más débiles”. Porque las medidas de recorte del gasto más agresivas no se dirigen, desde luego, contra Fabra papá y su red clientelar, ni contra sus amigotes de Ourense. Es decir, que se mantengan 51 Diputaciones provinciales bajo un torpe principio de subsidiariedad es de coña. Que coincidan en el tiempo este recorte y la instalación del fuselaje del avión en el cabezón del afortunado jugador de Loterías ¡del Estado! sólo es propio de un reyezuelo de Suazilandia, que es la mejor comparación que se me ocurre para papá Fabra. Y que se mantengan estas lacras de la Administración Pública bajo el argumento para imbéciles de que hay que prestar servicios a los ayuntamientos pequeños nos quiere degradar a la condición de jelipollas. En Galicia seguimos teniendo 315 ayuntamientos para escasamente dos millones ochocientos mil habitantes. Y creo que en otros parajes el porcentaje es aún más ridículo. Uno compara la reforma Zazoy y la reforma Monti –sin ensalzar ésta más que lo justito- y se da cuenta que el profesor, al menos, ha puesto en marcha una reforma administrativa con algún viso de seriedad.

Al grano: es que la reforma del desempleo es como esa práctica de los grises de pegar con toallas mojadas, que no dejaban huellas superficiales muy visibles. No voy a repetirme con la entrada anterior, pero voy añadir algo a esa idea de que se recorta donde menos se nota, sin medir el daño que se hace. Por ejemplo, teóricamente se mantiene la misma cuantía de la prestación contributiva durante los seis primeros meses. Pero eso es falso: se elimina la bonificación del 35 por 100 en la cotización de los desempleados –también la del 72 por 100 de los achuchados agricultores por cuenta ajena del sistema especial-. En el caso de los beneficiarios el subsidio de 55 años, además de subirles la edad y aumentar exponencialmente la pobreza en España, se les limita la cotización por jubilación al 100 por 100 de la base mínima. Es decir, y expresado en grueso: se les recorta un 25 por 100 su cotización por jubilación. Lo cual tiene su eficacia para impedirles otra pensión que no sea la mínima, impidiéndose así cualquier expectativa de jubilación anticipada. A los desempleados maduros también se les hace más daño, al eliminar el subsidio especial para mayores de 45 años y recortar fuerte la renta activa de inserción.

Pero el enfado ya alcanza cuotas exponenciales cuando se añade que esto ya lo sabían y es premeditado y vocacional en el caso del Partido Popular. Recortaron el desempleo porque lo deseaban fervientemente. Bastaba ver el proyecto de presupuestos de abril para saberlo. Si se pronosticaba el aumento del paro y se consignaba menos presupuesto para cobertura por desempleo, dos más dos son cuatro. Para la derecha, los desempleados son una lacra social, unos vagos y maleantes.

Hoy no toca hablar de dependencia, pero ya tocará. Aquí en Galicia no se nota tanto como en otros sitios porque desde 2009 se abortó cualquier intento de desarrollar la Ley 39/2006. Debe ser que en Galicia somos todos muy jóvenes y no hay dependientes.

QUE SE JODAN!

Para honra da nena do “cacique bon” de Castelló, irmán no universal deste coleccionista de coches antigos e de amigos con amplos patrimonios inmobiliarios e con fillos especialistas en aprobar oposicións nas Administracións locais ourensás, comezo esta entradiña, claramente referida á xente desempregada, co agarimoso saúdo que o outro día lles proferiu Andreita, tan bonitiña ela.

Trabuqueime. Afirmei hai meses que o “Goberno” do Reino de España baixaría a prestación de desemprego a finais de xullo. E o fixo o 13 de xullo. Terei que reconsiderar os meus vaticinios, porque fallan estrepitosamente. Debia tenerlle Guindos unhas especiais ganas a esta prestación. Ou máis ben á xente que a disfruta. Xa está, a outra cousa. Seguro que aínda queda xente preguizosa. Como os dependentes. Eses xa non fai falta decirlles que se jodan, porque están jodidos de seu.

En fin, haberá alguén que diga que non foi para tanto. Claro, como se retiran tantos dereitos, os desempregados non son senón un colectivo máis. Por suposto que os funcionarios tamén quedamos algo agredidos –por certo, o da definición de unidades electorais na Administración Pública para as eleccións sindicais non é recorte de gastos, senón pura ideoloxía, para negarlles a presencia ás organizacións sindicais no sector público-. Pero hoxe me vou centrar na prestación por desemprego. Sen afondar moito, que non fai falla. Abonda con tres pequenos comentarios:

1º.- Que se baixe do 60 ao 50 por 100 da base reguladora á xente que comeza o seu día 181 como desempregado non ten nada de casual. É moito máis agresivo que baixarlle a prestación aos que comezan o seu disfrute. Fagamos contas. O día 12 de febreiro entrou en vigor o RD-lei 3/2012. Ese que permite facer despidos a cachón, sen límites e pola cara. Os despedidos da reforma do Partido Popular comezan a chegar ao día 181 o 13 de agosto. Por iso é tan efectiva esta medida: primeiro facilitan o seu despido e agora facilitan que se lle baixe a prestación ás mesmas persoas. Como son plenamente conscientes de que coa súa reforma incrementaron xeométricamente o número de desempregados, agora baixan o paro. Claro, para joder dúas veces aos mesmos.

Ademáis, está claro que a xente non vai atopar emprego nos primeiros 180 días. Para iso despediron tamén aos axentes de colocación. Agora, o pouco persoal que queda nas oficinas do Servizo Público de Emprego Estatal ten que requerir datos aos beneficiarios da prestación. Porque, se alguén non acude, ¡zas!, suspéndeselle automáticamente a prestación. Logo, xa veremos se se lles devolve.

Por outra parte, como aínda queda moita xente por despedir, modifícase a lei. A prensa falou moito da reducción da protección do FOGASA (para voltar á situación anterior á Lei 43/2006). DO que se falou menos é de limitar a responsabilidade do Estado por salarios de tramitación, que unicamente se producirá ao chegar aos noventa días. ¡Claro, o goberno de Madiano non ten ningunha responsabilidade dos despidos que pasan neste noso país!

2º.- Que se suba a idade para o subsidio para maiores –agora- de 55 anos tamén ten o seu aquel. Ninguén se lembra xa de que, a finais dos 80, o Goberno tivo a ben rebaixar a idade a 52 anos desde os orixinarios 55. Por que? Porque a realidade era –e é- tozuda. Para afastar a moita xente da pobreza. Agora volta aos 55 anos. Como é un dos colectivos máis vulnerabeis, que se jodan! Non vaia a ser que a Andreiña teña menos coches antigos que o actual presidente da Deputación de Ourense. E, para máis jodienda, que non manteñan o subsidio ata a idade ordinaria, senón unicamente ata que cheguen á xubilación en calquera da súas modalidades. Non vaia ser que lles cheghe para vivir! Menos mal que, na práctica, non se van poder xubilar anticipadamente porque para iso precisarían de complemento de míninos, e así non se pode, desde a Lei 27/2011. Pero que ninguén se chive a Báñez e aos seus asesores, que andan todos eles moi ocupados estudando como se tramitan os ERES dos seus amigos.

3º.- Que se suspenda polo Servizo Público de Emprego Estatal a prestación e o subsidio por indicios de fraude tamén merece comentario. Ten graza que a única prestación que se pode revogar de oficio, sen demanda xudicial, é a que agora se pode suspender por sospeita de fraude. E que precisamente se lle dea esta potestede á entidade xestora –organismo autónomo- máis gamberra en termos de xestión de prestacións é para ovacionar outra vez a Dazoi e dicir con entusiamo ¡QUE SE JODAN, QUE SE JODAN! A ver se con esta suspensión “cautelar” quedan fodidos para sempre os parados. Teño a impresión que a Dirección Xeral de Emprego, en mans do Partido Popular, vai ter máis ben pouca cautela na aplicación da nova ferramenta do art. 229 da Lei Xeral de Seguridade Social.

En fin, Andreiña, ven pasar o verán a Galiza. Así verás que jodidos estamos os galegos xa desde o 2009. Verás como se pode ao mesmo tempo baixar as prestacións sociais, incrementar o número de desempregados, baixar a taxa de ocupados, subir a emigración, subir a taxa de mortalidade e, ao mesmo tempo, enchufar a máis xente amiga no sector público. Seguro que o amigo do teu pai te da un paseo nun coche amigo polos cortellos e polos concellos dos seus amigos.

PRINCIPIOS DE LEALDADE INSTITUCIONAL E DE TRANSPARENCIA

Hai quen confunde a prudencia de calar cando o Reino de España se enfronta a decisións fundamentais no contexto europeo e mundial con darlle a razón a quen non a ten. Pero hoxe me peta deixar de calar, xa está ben. Eu non teño que explicarlle nada a ninguén, e moito menos a Jean Claude Juncker. Pero como a prudencia non é, aparentemente, virtude cardinal do Consello de Ministros que padecemos, tampoco os cidadáns debemos permanecer calados. Falar non é deslealdade ante a desvergoña de tantos.


Hoxe me quero referir ao banquete doutro día en Ourense, como reclamo dos principios de lealdade institucional e transparencia cos que se lles enche a boca aos señores e señoras diputados peperos –utilizo esta expresión, xa acollida polo Diccionario da RAE-. Eu teño unha sensación de noxo infindo contra este imperio Baltar. Detesto a este personaxe e ao que representa. E o digo claro, sen matices. Desprezo que se lle faga unha homenaxe a alguén que encheu das máis ruíns prácticas a Administración local ourensá. Ou non o fixo? Dalguén que considerou concellos e Diputación como a súa finca privada, para tecer favores, clientelismos e poder mesquiño. E desprezo ver ao sumiso e anano presidente da Xunta de Galiza facéndolle reverencias e o caldo gordo a un cacique de tan baixa catadura moral. Eu non paso revista de quen estaba ou non estaba nesa paparota-peperota. Tanto me ten. Alá eles.

Pero me pregunto: onde están as medidas preventivas, correctivas e coercitivas previstas na Lei Orgánica 2/2012, de estabilidade presupostaria e sostibilidade financieira? Porque abofé que ditas Administracións Locais, esgotadas e esquilmadas polas prácticas de espolio sistemático de Baltar e a súa cuadrilla, precisarán de axustes. Por que os concelleiros/as e deputados/as dese partido político non reclaman nen presentan iniciativas de amortización de servizos e persoal nesas Administracións? Por pura deslealdade e falla de transparencia.

Porque estes días chegaron ao meu coñecemento iniciativas dos concelleiros peperos da oposición nun feixe de concellos galegos presentando iniciativas de amortización de postos de traballo e de reformas á baixa das relacións de postos de traballo. Que caradura! A estratexia de enfraquecer ao adversario e engordar os dislates do amigo! Iso é o máis elemental exemplo de deslealdade para coa Administración Pública que se pode comenter hoxendía. Primeiro aproban lexislación que lles permite despedir en Administracións Públicas con facilidade e logo non despiden nos Concellos e nas Administracións Públicas dos seus deudos e apretan cando gobernan outros partidos.

O Partido Popular é un reputado especialista en “limpar” ao adversario cando accede ao poder. O spoil system ten en Galiza o mellor campo de experiencia. A percentaxe de persoal ao servizo da Administración Pública que entrou á marxe dos procedementos reglados é abafante na Administraión autonómica e local. A capacidade de remover do seu cargo de xefes de seccións para arriba a toda a xente cando chegan ao poder non ten parangón. E agora teñen outra ferramenta: presionar para despedir onde non gobernan e facer a vista gorda cos amigos. Ou non? Neste contexto, a homenaxe doutro día a Baltar é unha paráfrase da patrimonialización do poder. Que se honre a ese homiño é todo un síntoma dunha sociedade envilecida e sen dignidade.

¡QUE TELEFÓNICA PAGUE DE UNA VEZ!

El Partido Socialista francés tiene algo de anticíclico que hace que sea portador de esperanza para Europa. La victoria electoral de Hollande recuerda la estrecha derrota de Lionel Jospin en 1995 frente a Jacques Chirac, cuando el socialismo europeo se desmoronaba. Aquella “dulce derrota” supuso entonces un cambio de ciclo que tantos buenos resultados le trajo a la Comunidad Europea de la segunda mitad de los noventa, hasta que la derecha rampante volvió a tomar las riendas para aprobar el vergonzoso Tratado de Niza. Francia ahora nos recuerda que el Estado social es posible. La reforma de Seguridad Social de Sarkozy era reversible en un tema tan aparentemente intocable como la eliminación de la jubilación anticipada a los sesenta años para las personas que llevasen trabajando cuarenta años. Esta noticia viene mucho a cuento cuando la Comisión Europea, con gran regocijo de alguno, instaba a que el Reino de España eliminase los plazos transitorios y estableciese desde ya la edad de jubilación con carácter general a los sesenta y siete años. Supongo que, después de que Hollande se haya pronunciado sobre la edad en la República de Francia, los chicos de Durao Barroso estarán “caladiños” por unos días. Otra vez recurro a Francia para traer a colación las palabras de un recordado presidente de la Comisión Europea de los años noventa como Jacques Delors –¡cómo se degradó esa presidencia, desde entonces!-: la jubilación no supone la separación del mercado de trabajo, sino la constatación de que dicha separación se ha producido. Es verdad que, con todo el desarrollo del tópico del envejecimiento activo, nos llegamos a creer que Delors había dejado de tener razón, pero la crisis nos golpea con su tozuda realidad. Las personas de 62, 63, 64 años no trabajan en la mayoría de los casos porque el mercado de trabajo las ha amortizado. Es decir, en el corto y en el medio plazo lo que haría la inmediata vigencia del retraso de la edad ordinaria de jubilación a 67 años no sería conservar a trabajadores maduros en el mercado de trabajo, sino generar una bolsa de desempleados de edad avanzada sin ninguna psoibilidad de reemplearse. Con el añadido de que se erosionaría su pensión de jubilación y, además, se les ubicaría durante un largo período de tiempo en el umbral de la pobreza. Probablemente, sea eso lo que quieren quienes abogan por eliminar los plazos transitorios de la Ley 27/2011, pero entonces que lo digan claramente. Entretanto, la edad real de abandono del mercado de trabajo en España sigue promediando unos 62 años, por mucho que nos hemos esforzado en retrasarla. Por consiguiente, ubicar la edad de acceso a la pensión en los 67 poco tiene que ver con el empleo y mucho con el ahorro de costes. Si eso es así, si ya apenas quedan cotizantes de antes del 67 en activo y si la jubilación anticipada se ha erizado de dificultades, algo grave está pasando en dicha franja de edad. Pero permítaseme volver los ojos a las prejubilaciones, porque aquí la doble moral de la derecha otra vez se pone de relieve. Yo acuso al Gobierno del Partido Popular de negarse a exigir a Telefónica de España el pago de la aportación económica por todo lo que su última tanda de golosas prejubilaciones le ha costado al Servicio Público de Empleo Estatal. Hay una voluntad rebelde del Ejecutivo a poner en marcha de una vez por todas la disposición adicional 16ª de la Ley 27/2011 para favorecer a sus amigos. En la web circulaba un proyecto de Real Decreto fechado dos días antes del 20 noviembre 2011, que, por supuesto, decayó, por más que la reforma de 2012 incluyó la maniobra de distracción de modificar dicha disposición adicional. La prestación de desempleo ha sido rehén de las empresas privatizadas en la segunda mitad de los años 90, con una “gestión” absolutamente impropia y sideralmente alejada de los principios de objetividad e imparcialidad. El desempleo ha servido para favorecer a las empresas de amigos del Partido Popular. Se dirá, y algo de razón hay que reconocer, que algo de eso ha sucedido también con otros gobiernos del PSOE. Es cierto, pero unos son más iguales que otros. Por consiguiente, antes de decir que hay grandes dificultades para el Tesoro Público, hay que exigir que César Alierta pase por caja. O aunque no hubiera que decirlo. Lo contrario implica una decisión omisiva injusta a sabiendas. La rebeldía de la derecha a que prevalezca el Estado de Derecho. Mientras Telefónica no paga, a los desempleados de sesenta y tantos años se les amenaza con no poder jubilarse.

FRIJOL, CAMPIÓN DO BENESTAR

Hoxe Don Habichuelo gabouse de mellorar o Estado do Benestar que deixou o bipartito. Como diría noso ilustre Duque Don Leopoldo, noso presidente “es muy jacarandoso”. Eu descoñecía que Anxo Quintana lle deixara en herdanza a Feij009 un Estado de Benestar. Non era tan mala a herdanza do bipartito? Pero ollo, noso presidente mellorouno, coa intercesión da Consellería de Traballo e Benestar. Con todo, hai que rifarlles. Que non se esquezan de que, se hai benestar en Galiza, é porque había un home que tiña un Estado na cabeza e que hormijonara Galisia toda, como dicía un alcalde, que aínda lle quedaban cartos no banco.Quintana nada fixo na súa vicepresidencia. Si, mercou audis e cadeiras a cachón. E mesmo mercou unha neveira para o coche que lle costou medio presuposto da Xunta. Hai que dicir a verdade: en Galiza avanzou sen dúbida o Estado do benestar do ano 2009 para diante. Sen dúbida ningunha. Quen diga o contrario minte: hai máis xubilados que antes. E máis viuvas, claro. E moitísimos máis desempregados. Aínda máis: desde que chegou á Moncloa Don Mariano, máis Estado de Benestar para Galicia: aínda máis desempregados. Cada día, Galiza vive máis do benestar e menos dos activos. Os galegos e as galegas vivimos do Welfare, como dirían os acollidos aos programas sociais en USA. Don Alberto leva moita razón. Banzo a banzo, máis xente vive do Benestar. Como xa non temos Caixa galega, nen banco galego temos, aínda viviremos máis subsidiados. Desde logo, hai que recoñecerlle un mérito grande a Núñez no avance do Benestar en Galiza. Mágoa que o Benestar avance en Galiza como unha planta invasora, que non autóctona. O que avanza son as prestacións de Seguridade Social. Esas que antes nos denegaba o Zapatero e agora nos recoñece Dazoy. Non unha rede de servizos sociais de orixe galega. Hai semanas asistimos a un guiñol no que un monicreque dicía non sei que de que era xusto conxelar as prestacións de dependencia. Logo dimitiu. Bah, dimitírono, que máis da. Por certo, tiña un audi caralludo, seguro que herdado do bipartito. Pero deixou o traballo feito: non hai espazo para recoñecer máis prestaciósns de dependenza. Pero…non é que Habichuelo melloraba o Estado do Benestar? As parellas novas galegas xa non poden mandar aos seus cativos ás Escolas Infantís, porque na Galiña Azul non entran máis que nenos de boas familias con recursos. Que para iso son as escolas do PP. Claro que os nenos nesas escolas están de carallo. Están no benestar. O mellor é facer todo isto sen débedas: investir en políticas sociais, como din que invisten. Quen o discuta, é que non sabe. E levan razón: Galiza é o reino do subsidio, da esmola, da compra de votos e da carretaxe. Esa si que é a política do benestar de Feijóo. Pero, en realidade, xa estaba moi aprendida, mesmo antes de que chegara Don Manuel. O Estado do Benestar de Feijóo rexistra marcas, iso si, nunca coñecidas: en baixo número de activos, en emigración económica da mocidade, en baixa natalidade…Pero, ten os cartos todos na caixa, como o rei do hormigón. Por todo iso, hai que renovarlle a confianza a Don Alberto. Para que en catro anos os camposantos estean cheos de pensionistas galegos e galegas e aínda cadren mellor as contas. Eses expensionistas estarán para sempre no Benestar: ceibados da mágoa de veren aos seus netos outra vez en Alemaña, ese país do que algún día pensaran que voltaban para sempre…

PENSIÓNS DE XUBILACIÓN: DÉIXENAS EN PAZ, COÑO!

As vangardas da deregulación xa queren converter a reforma de Seguridade Social do 2011 en entullo. Onte me entrevistou Radio Voz por mor dunha ocorrencia que guindaron aos medios de comunicación os de PwC: que había que derrogar os prazos transitorios da Lei 27/2011 e elevar desde xa a idade de xubilación aos 67 anos. Hoxe leín nos xornais as desafortunadísimas declaración do vicepresidente da patronal española nas que afirmaba que había que revisar xa o período de cómputo para o cálculo das pensións de vellez e que non abondaba con conxelar e mesmo con diminuír as pensións. Canto ao líder de CEOE-CEPYME que así se expresou, cómpre, desde logo, retrucar que non hai marxe para a baixada das cotizacións sociais, se tan urxente é recalcular a pensión, por moito que D. Cristóbal Manstesoiras deveza agora por subir o IVE. Se as contas están en risco, o están con todas as consecuencias, E, ademáis, xa arriscou abondo o Goberno a sostibilidade da Seguridade Social con todas as parvadas que fixo no RD-lei 3/2012, en particular arredor do enxendro de contrato de apoio a empregadores. Alén do desprezo que poidan causar as verbas dese personaxiño, hai que pedirlle á sociedade civil un pouco de seriedade co tratamento das cousas importantes. Das cousas do comer, como dicía miña aboa. É certo que hai que pedirlle unha seriedade da que carece o Goberno de España, pero hai o que hai. Xa temos moita xente cismando en Nuevos Ministerios como para que haxa que dar ideas desde fora! As reformas todas de Seguridade Social precisan de prazos transitorios. Máis as que cambian moito as reglas de xogo, como a do 2011. Subir a idade do 2013 ao 2029 é un proceso longo, pero no que están afectadas persoas que hoxe teñen 50 anos ou máis. As súas decisión verbo da xubilación non se poden improvisar. E moito menos no caso da xente que hoxe ten 64-65 anos. Non é lícito cambiar as cartas da baralla no medio da partida. E non únicamente por seguridade xurídica e económica. Tamén por xustiza social. Cando o desemprego da poboación de idade madura está case tan inzado como o da mocidade é sinxelamente inmoral adiarlles a única expectativa que teñen de seguridade económica. A Lei 27/2011 fai un dano inmenso ás rendas máis baixas e aos desempregados de 60 anos ou máis. Na práctica lles impide a xubilación anticipada. Ou, se se prefire, os condena a unha situación de pobreza ata os 65 anos. Agora PwC quere incrementarlles a pobreza ata o 67 anos. Cun pouco de sorte para o sistema, xa morren no camiño! Que saiba D. Jesús Terciado que na súa Comunidade Autónoma de Castela-León, como en Galiza, as pensións están moi por debaixo da media. E que a reforma do 2011 perxudica máis, polo tanto, á súa xente. Fará que pasen fame. Aínda que teño a impresión de que é deses que esquecen o amor á terra nai cando poñen a gravata, como tantos galegos que esqueceron e esquecen as súas orixes. As súas verbas canto ao recálculo da base reguladora non merecen comentario. Poñen de manifesto, cando menos, que non se leeu a Lei 27/2011. Aconséllolle que antes de falar diante dun altofalante estude un pouquiño. Algúns non acreditamos na reforma do ano 2011. Pero, cando menos, recoñecemos que aporta un mínimo de seguridade ata o 2029. Probablemente, o prazo máximo para facer prediccións solventes. A seguridade económica, esa virtude que fai que uns pouco vellos e vellas aínda poidan adurmiñar nas solleiras das súas casas acariñados polas raiolas.

DESEMPREGO, AVELLENTAMENTO, BAIXA TAXA DE EMPREGO, EMIGRACIÓN: EIS A HERDANZA QUE DEIXA O PP EN GALIZA

Recomendo con énfase a lectura do artigo que hoxe publicou no País meu admirado Manuel Rivas, A marabillosa crise de Galicia. (http://ccaa.elpais.com/ccaa/2012/05/03/galicia/1336071337_288800.html). Trátase dun texto hilarante, que destila o amargor que sinte quen lle quere ben ao seu país. Porque debaixo da súa retranca emerxe a tristura dunha realidade ruín, anana e cativa xestionada por un goberno da Xunta aínda máis parvo e miserento. A súa lectura produce en nós, galegos que ben lle queremos a este anaquiño do mundo, a anguria e a mágoa dun proxecto de país esnaquizado por políticos curtos de vista, con intereses e obxectivos mesquiños. No canto, non recomendo a lectura das declaracións da conselleira de Traballo e Benestar Social, que reflicten o nivel do Consello da Xunta de Galiza. Non acertou máis que a dicir que é a situación de incertidume a que está a incrementar o desemprego no noso país, derivada da recesión e do freo do consumo. Xa está. Como sempre, a Xunta non ten culpa ningunha. Por máis que o desemprego creza e creza, por riba da media estatal. Que máis da! Culpa terán outros…Xamais Frijol e seus membros do Consello. A realidade de Galiza deteriorouse moitísimo do 2009 ate hoxe. Logo da entrada no Goberno deste remedo de axente 009 que nos caeu en desgraza. É incríbel que suba o desemprego en Galiza, porque esta suba se engade a outros factores diferenciais que están afundindo o país sen que se albisque a esperanza no curto e medio prazo. Non é que creza o desemprego, que é. É que Galiza segue a ver como a súa poboación se avellenta e que o número de pasivos xa hai tempo que lle deu o sorpasso ao número de activos. É que a mocidade galega emigra, ante a falta de futuro. É que a taxa de emprego baixa, por mor de milleiros de persoas que xa perderon a esperanza de atopar emprego. Nestas tendenzas inobxectabeis, que suba o paro é demoledor, e que suba máis que na media española é para que emigren para sempre os nosos gobernantes. Pero, pola nosa desgraza, eles non emigran…agás que lles dean un despacho en Madrid. Que a conselleira busque as culpas fora é patético. Amosa toda a súa ruindade. Toda a súa incapacidade de comprender ao país e á súa xente. A súa incompetencia sideral. Aínda que non é máis que un exemplo dos moitos que hoxe amosan todos os membros da Xunta. A realidade é clara: a situación de Galiza en termos de número de activos resulta catastrófica. Tanto ou máis que no caso dos “campións do desemprego” dos que moito se mofa o noso presidente ao se referir a Andalucía. Mesmo hai un certo paralelismo entre o maldicer de Sarkozy verbo de España e de Zapatero na súa campaña e as verbas de don Habichuela ao falar dos nosos irmáns andaluces. Claro que Galiza non é Francia, mal que lle pese a un político ao que pola súa desgraza lle tocou gobernar un país no que non acredita e que non lle importa ren. Xa vai sendo unha necesidade inadiable que os partidos todos de progreso se xunten para que,canto antes, botemos a esta manda de ineptos e para que os anos de Feijóo sexan, o máis cedo posible, un mal pesadelo do que xa acordemos.

MEJORES EMPLEOS PARA UNA ECONOMÍA MEJOR.- Informe sobre el trabajo en el mundo 2012. OIT

Acabo de leer el resumen del Informe que encabeza estas líneas, nada más que el resumen. Pero hago un alto en el camino para rogarle al Gobierno del Reino de España, sin ningún tipo de ironía, que lo lea y lo considere. Más que para rogarle, para suplicarle que lo lea. No es que diga nada especial, pero, en los tiempos que corren, resulta provocador. Es, sólo, un grito a la conciencia de los gobernantes para que algo cambie. Expresa que “la sociedad se está volviendo cada vez más ansiosa de trabajos decentes”. ¿Alguien se reconoce en esta aseveración? Yo sí, como parte de una sociedad sangrada por la sanguijuela de la austeridad. Para políticos poco inclinados a darse por enterados, expresa a continuación: “el deterioro de la situación refleja la trampa de la austeridad en las economías avanzadas, sobre todo en Europa”. La situación que tenemos en nuestro país es, sencillamente, indecente. La respuesta única del Gobierno del PP parece ser la medicina de la reforma laboral. Expresa al respecto el resumen lo siguiente: “en relación a las políticas de liberalización, el Informe señala que fracasarán en el objetivo de impulsar el crecimiento y el empleo a corto plazo, el horizonte temporal clave en una situación de crisis. De hecho, los efectos de las reformas de los mercados laborales en el empleo dependen en gran medida del ciclo coyuntural. Ante una recesión, normas menos rígidas pueden dar lugar a más despidos sin apoyar la creación de empleo. Del mismo modo, un debilitamiento de la negociación colectiva es probable que genere una espiral descendente de los salarios y, por consiguiente, retrase aún más la recuperación”. ¿A alguien le suena este argumento? No es que lo digamos algunos resentidos, es que lo dice OIT. Aún estamos a tiempo de corregir la barbarie del decretazo de 10 febrero, sólo hace falta un poco de sensibilidad y de conciencia. Algo de empatía e inteligencia emocional. El trámite parlamentario puede cambiar las cosas…si es que la derecha quiere escuchar este clamor internacional. De la Internacional de las personas que sufren estas reformas lamentables. OIT afirma que existe un enfoque alternativo. “la explicación del actual enfoque político es la premisa de que el crecimiento es el resultado de la austeridad y que los empleos, en cambio, son una consecuencia del crecimiento. Por ello, los mayores esfuerzos hasta la fecha se han concentrado en reducir los déficits y restablecer el crecimiento mundial hacia valores positivos con la creencia de que, en lo sucesivo, producirá la creación de empleos. Como consecuencia, los esfuerzos más directos para estimular la creación de empleo y potenciar los ingresos de los más vulnerables a la crisis han tenido una importancia secundaria. Puesto que ahora existen indicios de que estas premisas han demostrado ser contraproducentes, es esencial progresar con la alternativa, es decir, un enfoque centrado en el empleo, tal y como se describió anteriormente. Además es importante nutrir este enfoque alternativo con ejemplos concretos de políticas que funcionan, para lo cual la OIT ha desempeñado un papel fundamental a través de la adopción del Pacto Mundial para el Empleo y podría contribuir aún más como foro de análisis de políticas”. No es que no se haya dicho antes, pero ahora lo expresa OIT. El cuerpo del informe realiza un análisis demoledor de nuestra situación laboral y pone de manifiesto cómo la ha agravado el decretazo de febrero. Los datos son concluyentes sobre el incremento de la inseguridad, de los despidos, de la bajada salarial, de la precariedad…Se trata de un diagnóstico irrebatible, a menos que pretenda rebatirse con esa especie de metafísica de los que cultivan las posturas más liberales de la macroeconomía. La metafísica del ajuste como el valle de lágrimas por el que debe transitar la vida de las personas trabajadoras y sin trabajo. Aún estamos a tiempo. Mañana el 1 de mayo será, más que un día de manifestación, un día de súplica. Un ruego al Gobierno para que entre en razón y deje de infligir este daño injusto, inútil y brutal. Ya no son los cantos de sirena de una Unión Europea cada vez menos fiable, secuestrada por un apparatchik de mediocres gobernantes que estos días parecen conversos al crecimiento. Es Naciones Unidas la que dice que algo va muy mal.