PENSIÓNS, PROTECCIÓN POR DESEMPREGO E ELECCIÓNS EN GALIZA

Utilizar o aparello do poder ao servizo da mentira é unha das operacións propias dos sistemas políticos dubidosamente democráticos. Abusar da posición dominante no manexo dos medios de comunicación de xeito cuasi-monopolístico, agredir aos adversarios mediante a utilización coactiva dos poderes do Estado, e acusar ao rival de actitudes ou condutas deshonestas, por máis calumniosa que sexa a acusación, amosa un sistema de feito autoritario. Rebaixar as garantías, limitar os dereitos fundamentais e censurar o exercicio da liberdade de expresión completan este cadro descritivo. Por iso, eu nas eleccións do 7 de outubro o teño moi claro. Quero que Venezuela se ceibe para sempre de Hugo Chávez e que se elixa a un presidente novo, Henrique Capriles. Aos galegos nos importa moito este país que a tantos acolleu e deu acubillo por razóns económicas e tamén por razóns políticas, por moito que Celso Emilio enchera de dúbidas estas últimas, froito do seu desacougo persoal e do seu compromiso militante coa esquerda. E a algúns coma min nos da moito noxo que desde certas posturas pretendidamente progresistas se defenda a alguén como o presidente actual, caracterizado polo seu desleixo e falla de compromiso cos dereitos fundamentais.

Dúas semanas máis tarde hai eleccións na nosa Galiza. E polas mesmiñas razóns que hai que desaloxar a Chávez de Venezuela hai que botar do seu cargo a Mr. Bean en Galiza. Certo é que Albertiño Núñez non ten a sona internacional de Don Hugo. Pero, chegadas as eleccións, quere amosar o mesmo populismo protector –mentireiro- das clases populares. É unha pose que ten que manter nada máis que tres semanas en catro anos, crendo que xa lle abonda. E, desde logo, iguais condutas que lle atribúo a Chávez lle “pasan” ao inquilino de Monte Pío. Cabe salientar o libelo contra o exalcalde de Ourense, feito coincidir coa época preelectoral na que nos achamos. Eu apenas coñezo a Francisco Rodríguez e nada podo dicir das acusacións que se lle formulan. Pero, coñecidos os delictos, a pregunta é se non se lles poden imputar a outros políticos ourensáns. A xustiza penal é cousa moi seria como para andar xogando con ela. Pero a alguén coma min lle sorprende que non houbera en tantos anos ningunha resolución xudicial de intervención das conversas telefónicas de outras persoas das que poidan existir indicios razonables de que incorreron en tráfico de influencias ou en prevaricación dos arts. 404 e ss. do Código Penal. Caiba a quen lle caiba a responsabilidade de que se actúe precisamente agora fronte ao xa exalcalde de Ourense, a coincidencia temporal coas eleccións galegas lle deixa á cidadanía unha impresión forte de que a xustiza non é igual para todos. Que non está cega, senón que mira de esgello a algúns.

Digo todo isto para chegar xa ao que queiro comentar, que vai desta proposta de revalorizar as pensións e baixar a partida orzamentaria por desemprego do proxecto de lei de presupostos. A primeira medida é un exemplo inmellorábel da mentira ao servizo do oportunismo político. Hai que dicirlles aos galegos e galegas que, se non queren ser unha vez máis obxecto de burla, suspendan o seu apoio ao Pepé ata o mes de novembro. É dicir, que non lles voten en ningún caso ate que acrediten que, por primeira vez en moito tempo, non minten. Porque do que din hai xa unha fortísima presunción de falsidade. Explícome. No mes de novembro cómpre comprobar a desviación do IPC real verbo do previsto. Coa lei na man, hai que pagarlles a diferenza aos e ás pensionistas…agás que se aprobe un Real Decreto-lei que modifique a norma. Vai haber decreto lei ou non? Aposto a que si. Ademáis, un ten a seguridade de que a revalorización das pensións nun puntiño, por moito que estea no proxecto de lei, vai desaparecer do BOE do 29 ou do 30 de decembro baixo o argumento xa coñexido de que hai que tomar medidas que non gosta tomar. Vaia se lles gosta!  Mentireiros!

Canto á baixada na consignación a desemprego, outra vez digo o que dixen: a lei de orzamentos para o ano 2013 vai darlle outra trabada ao sistema de protección, logo do RD-lei 20/2012. É dicir, outra vez baixadas na cobertura social do paro forzoso.

Xa para rematar: hoxe leín as liñas básicas dos orzamentos franceses para 2013. Hai “pequenas” diferenzas co bodrio de Cristobo Manstesoiras. Non todos toman medidas que non pensaban tomar, ou cando menos non o fan sempre, por moito que dixera outra cousa moi distinta o mequetrefe de Mr. Bean.

CONSELLEIROS LABORAIS RECADANDO VOTOS PARA MR. BEAN

Desde latinoamérica cheiro moi ben o recendo desta poxa de votos da xente galega da diáspora. Onte  me chegaron comentarios moi concretiños de Brasil e do meu moi querido Montevideo. Os novos e flamantes conselleiros laborais das dúas Embaixadas xa están a facer seu traballo, botando cadansúas redes de favores. A imaxe que chega a Galiza, distorsionada, é a de xente que vende o voto por unhas miaxas, normalmente a prol do partido que goberna as institucións que teñen a chave da caixa. Por iso son tan importantes os conselleiros laborais en épocas preelectorais e por iso o BOE botou fume cando se achegaban as eleccións no noso país para nomear a estos remedos de Mr. Marshall. Agora traballan os dous conselleiros a destallo, ante o adianto electoral galego.

Que estas prácticas as fagan os dous partidos maioritarios -PP e PSOE, PSOE e PP, a mesma merda é- non xustifica a ningún dos dous. Hai que engadir, no caso do PP, que nin siquera respectou o pacto dos anos noventa da cota reservada ás partes sociais, cando este verán removeu á conselleira de Colombia, proposta por CCOO. Tanto ten, en Colombia apenas hai galegos. O feito é que nen Uruguay nen Brasil son Guadalix da Serra nos anos 50 do pasado século. Son dous países modernos, moi diferentes un do outro. O Brasil de hoxendía, que incorporou case á metade da poboación ás clases medias cos gobernos de Henrique Cardoso, Inacio Lula e Dilma Rousseff e o Uruguay que na actualidade é modelo en Latinoamérica da man do extupamaro José Múgica pola súa integración social e pola súa política de reconciliación nacional. Parece mentira que o país do anano Mr. Bean-Feijóo merque votos nestas feiras!

Claro que estas cousas son eficaces. E seica lle dean un escaniño máis en Pontevedra, ou en Ourense, quen sabe. Oxalá non se consume este engano á democracia. A xente galega da diáspora é moito máis digna do que quixeran estes mequetrefes que nos gobernan. Por iso votan pouco e por iso os conselleiros laborais cada vez súan máis para que cando chega o noso presidentiño a Montevideo ou a Sao Paulo haxa quen o escoite e lle faga claqué. A xente de aquén do mar –hoxe escribo desde Santiago de Chile- prefire, claro está, un asado, que escoitar ao pillabán de Mr. Bean. Neste caso, Guadalix da Serra está sociolóxicamente máis perto de Galiza que de Uruguay.  Mr. Feijóo-Marshall-Bean xa non é recibido coa mesma ledicia nestes países como era Don Iribarne na terrible crise latinoamericana dos estertores das dereitas corruptas de hai quince anos. Galiza non ten, en Brasil ou en Uruguay o “tronío de ese gran pueblo con poderío”.

A galeguidade non se outorga por unha lei que agora promete Mr. Bean. Practícase todos os días cando estas familias galegas manteñen teimosamente a súa identidade e o seu agarimo á nosa terra desde tan lonxe, con independencia de que uns poucos patufos se arrostren como cobras pedindo, como esmola, un puñado de votos. Lationamérica xa non é o país dos ananos de Rafael Caldera.

IMPUGNACIÓN DEL CONVENIO DE DERIVADOS DEL CEMENTO

Hoy he leído cómo los grandes despachos de abogados de defensa de los intereses de las empresas saludaban casi con lágrimas de emoción una sentencia de la Audiencia Nacional de 10 septiembre 2012. En ella, se declara la nulidad del V Convenio Colectivo General de derivados del cemento, en los pasajes en los que colisionaba con la preferencia aplicativa del convenio de empresa frente al sectorial, de conformidad con el art. 84.2 del ET, en su redacción dada por la reforma de 2012. Tanta euforia me hizo sospechar que esa sentencia rompía moldes y sentaba una doctrina totalmente demoledora, que haría que los pilares de nuestro sistema se tambaleasen. Así que esta tarde me la he leído y…no es para tanto.

El nombre de la magistrada ponente me tranquilizó. Carolina San Martín, además de una persona prudente, es una buena conocedora del marco de las relaciones laborales y de las orientaciones legislativas actuales. La sentencia no resulta tendenciosa, ni inquietante, ni revolucionaria en sus proposiciones. Lo más –y mejor- que puede decirse de ella es que resulta esperable, ortodoxa y adecuada a la legalidad vigente. Simplemente apela a la normativa actual y punto, sin adornos excesivos. Que la prioridad aplicativa del convenio de empresa afecte a cualquier convenio sectorial, haya sido firmado antes o después del RD-ley 3/2012 es una obviedad. Pensar en una interdicción de la eficacia retroactiva en este caso implica un desconocimiento grande del propio concepto de la retroactividad.

Incluso la sentencia desliza un jugoso obiter dicta: “lo que está claro es que, una vez entrada en vigor la referida norma, y siendo válida mientras no exista tacha de inconstitucionalidad…” Es decir, la ponente expresa sus dudas acerca de la coherencia del art. 84.2, inciso último, con el art. 37 de la Constitución y la fuerza vinculante del convenio colectivo. Alguien podría alegar que bien pudo haberse planteado en tal caso cuestión de constitucionalidad, pero habrá que reconocer que la Sala de lo Social de la Audiencia Nacional no es la sede más idónea para ello.

Con todo, la culpa no es de la sentencia, sino de la Ley. Y de unos órganos políticos muy implicados en que ésta se cumpla, a macha-martillo. Que se desmantale la ordenación y la estructura de la negociación colectiva es un valor muy querido para la derecha de este país. Que haya carreras hacia la baja en las condiciones de trabajo, que se produzca una espiral de empobrecimiento de las personas trabajadoras, que pretenda volver a competirse en el mercado global a través del dumping social y no mediante una mejora de la productividad y de la profesionalidad de nuestra clase trabajadora es una especie muy querida para esos que se denominan a ellos mismos “liberales”. Causa enojo que haya sido el “guardián de la porra” -ese organismo tan gamberro que es la Dirección General de Empleo- y no una asociación de empresarios del sector quien haya impugnado el convenio. Una Dirección General de Empleo que, en tiempos del protectorado en que se ha convertido España desde que “gobierna” D. Madiano, no impugna convenios porque discriminan a la mujer –como impone el art. 90.6 ET-, porque contienen dobles escalas salariales o porque establecen reglas sobre tiempo de trabajo irrespetuosas con los mínimos legales. Sólo impugnan convenios que no permiten regulaciones a la baja.

En fin, tal vez este asuntillo llegue al Tribunal Supremo. Ojalá, porque tiene una oportunidad muy buena de plantear la cuestión de constitucionalidad. Debería. En unos días en los que la Comisión Consultiva Nacional de Convenios Colectivos empieza a aprobar, con el voto favorable de la patronal y de la Administración pepera, inaplicaciones de convenios a montones, contra el criterio sindical. Otra vez la Administración “arbitrando” desde la “imparcialidad”. Esto es, defendiendo los intereses de los de siempre. Sólo cabe esperar que cada órgano actúe con la responsabilidad propia que le cabe en defensa de la Constitución.

¡Qué curioso que el PP ya no haga tantas protestas de defensa de la Constitución como hacía hace un par de años! La Constitución se le está convirtiendo en un instrumento enojoso, prescindible y contraproducente.

PRESTACIÓN FARMACÉUTICA

Ven este comentario a conto dos méritos do noso flamante presidente Alberto Núñez, Mr. Bean, para recuncar nun segundo mandato. Onte e antonte estiven en Toledo, como membro do tribunal nunha tese relativa á asistencia sanitaria, á súa organización e ao seu nivel de descentralización. Aproveito para felicitar ao seu autor, Vicente Lomas, polo seu traballo. A súa lectura corroborou punto por punto as impresións que podía ter verbo das decisións da Xunta neste tema tan central das políticas públicas. E as corroborou cunha enxurrada de datos que non deixan dúbida dun xeito de gobernar que se ten que acabar xa.

É un paradoxo que alguén que se gaba da súa lealdade constitucional teña tan pouco reparo en ditar normativa relativa ao dereito á prestación de asistencia farmacéutica. Non é que a min me pareza mal que se diten decretos da Xunta verbo desta materia, pero cabería dicirlle ao noivo de Irma Gobb que se está aos títulos competenciais ou non se está, como tivo que recordarlle o Consello de Estado con este asunto do noso Cataloguiño de produtos farmacéuticos.

Pero aos que pensamos e acreditamos na capacidade das Comunidades Autónomas para regular nestas materias con base nos títulos competenciais estatutarios, o que nos amola é como utiliza estas competenzas noso homiño. Un aventaxado na práctica de recurtar antes que ninguén e sen que ninguén lle o pida. Nestas semanas preelectorais hai que recordarlle á xente do noso país que a calidade da nosa prestación farmacéutica é inferior ás outras Comunidades Autónomas do Estado, cando menos á espera de que se desenvolva ese Real Decreto lei de abril 2012 –o 16/2012- que aprobou o Goberno de Madiano Dajoy obediente ás consignas de Cristóbal Manstesoiras. O Tribunal Constitucional non declarou constitucional o Cataloguiño, unicamente alzou unha suspensión cautelar da súa aplicación. Por que? Porque o abogado do Estado non convenceu aos maxistrados do perigo real para a saúde da súa aplicación.

Menos mal que os galegos somos pouco dados ás enfermedades raras. Debemos ser raros abondo como para que precisemos destas enfermedades. Porque a prescrición polo prezo menor ten estas cousas. O prezo menor, baixo a ameaza de que ao facultativo médico se lle abra un expediente se non xustifica acaídamente por que se sae do barato-barato. Case mellor non arriscarse a que lle metan unha sanción, aínda que sexa a risco de que o prezo menor implque unha saúde menor.

Agora Dª Pilariña Farjas traballa para Ana Mato –por certo, era tan incompetente Leire Pajín?- e así vai haber un “cataloguillo” en Madrid. Pero os adiantados somos nós. Levamos máis dun ano coa nosa saúde mellor, porque unicamente tomamos xaropes baratiños e eses non matan. Mandámoslle un Magno ou un Soberano cando algo nos doe e o médico da primaria xa o sabe. Se temos unha enfermidade rara, é que nos deu un mal e nos fumos. Non foi sempre así? Para que menciñas caras?

Eu non cobro de Farmaindustria e dubido moito da xente que invoca a sacrosanta liberdade de prescrición dos facultativos médicos. Pero menos me fío dos que nos queren situar na vangarda do recorte. Como dicía miña avoa, o barato sae caro. E pregúntome se as contas da Consellería de Sanidade eran tan catastróficas como para adoptar unha medida tan de aforro. Señor Bean sempre dixo que non. Pero se a fiabililidade do Albertiño é para asegurarmos que seguiremos a ser os primeiros en ter recortes para garantir que os demáis os terán máis tarde, máis nos paga a pena ter alguén menos fiable. Ao mellor lle gañaría a presidenta de Castilla-La Mancha na percura de novos recortes. Por certo, ao noso inquilino de Monte Pío lle saiu unha fote competidora. Estamos moi ben porque recurtamos dereitos antes que ninguén! Somos os mellores recurtando dereitos.

PARTI QUÉBÉCOIS

Que o partido de Pauline Marois gañara as eleccións provinciais en Quebec é unha nova que ten esa especial capacidade de suxerir analoxías co que pode suceder con outras nacións sen Estado. Que ademáis gañe un partido de indubidable raizame socialdemócrata e nunha federación tan especial como Canadá suxire moitos paralelismos e diferenzas coa nosa realidade preelectoral. Con todo, oxalá o noso goberno fose dirixido por alguén como o liberal Jean Charest e non polo trapalleiro de Mr. Bean.

O verán pasado paseino en Montreal coa miña dona e cos meus tres fillos. Foi unha experiencia inesquencible. Tiven a oportunidade de estudar na –anglófona- Universidade McGill. Pero, ademáis de estudar, de convivir coa xente e sentir esa capacidade especial de integrar que teñen. Cando, de volta en setembro, o noso avión despegou do aeroporto Trudeau, as bágoas dos meus fillos amosaban que deixabamos un cachiño pequeno pero importante das nosas vidas nesa cidade e nesa sociedade tan engaiolante.

Repaso os nosos sentimentos e os meus propios para expresar que tanto me tiña deixar Canadá ou Quebec. Poucas semanas antes morrera o carismático líder do New Democratic Party –asemade socialdemócrata e federalista- Jack Layton, na súa doutrina totalmente repetuosa co dereito de autodeterminación.  A Federación xunta por un principio de estrita voluntariedade na que os quebequeses eran unha parte integrante da mesma polo xenuíno desexo de pertenza. A defensa radical dunha socialdemocracia integradora, multicultural, arriquecida polas diferenzas, multirracial, ecolóxica, igualitaria e baseada nos dereitos fundamentais esvaecía as diferenzas entre o PQ e o NDP alén da explícita defensa daquel pola lingua e polas singularidades nacionais desta provincia. É máis o modelo de sociedade que o modelo de nación o que estaba en xogo nas eleccións. E Charest perdeu polo seu desgaste, pero tamén pola evidente necesidade de cambio xeral, nunha realidade na que o pobo canadiano, en xeral, non se recoñece no primeiro ministro Stephen Harper, esgotado xa na primeira metade do seu terceiro mandato.

Hoxe non me gustou a editorial do País, que facía unha análise parella a esta do trunfo do PQ. Non me gustou porque outra vez expresa ese sentimento maniqueo de que os independentistas son xente de inferior calidade moral. Como se Canadá –como España- fosen en si mesmos valores morais. Para os cidadáns quebequeses que votaron  o PQ o valor moral é, en termos xerais,  a defensa dos seus referentes democráticos e integradores, da súa lingua e do seu feito diferencial. Se todo isto se pode desenvolver como parte de Canadá, abonda.

En Galiza non hai independentistas. Hainos, pero moi poucos. Hai unha lingua que esmorece polo desleixo –cando non pola agresión-do propio goberno galego. E hai un goberno que non quere integrar, nen tolerar, nen fomentar a multiculturalidade, nen defender a nosa natureza e os nosos espazos naturais. Un goberno autonómico que obedece sen máis a outro español. E que fai que vivamos rexeitando a nosa realidade e a nosa contorna. Os que fan políticas sociais son lacazáns despilfarradores. Dar servizos sociais nos tempos que corren é para eles inaceptable. E a única vara de medir é cantos cartos se deixaron de gastar, por moi amolado que estea o pobo.

Namentras agroma unha alternativa que quere integrar a un NDP respectuoso co dereito de autodeterminación. Que quere sumar, acoller ao diferente, defender a nosa costas, os nosos montes, a nosa sociedade…Quere que haxa cidadáns e cidadás con dereitos. Quere unha esquerda moderna, centrada na igualdade e na non discriminación e nos dereitos fundamentais. E un país dinámico, no que a xente quera ir, como quere ir a Quebec e non marchar canto máis lonxe mellor. Un país novo no que medren nenos e nenas con expectativas de darlle un futuro. Nesta dinámica de suma hai que pedirlles aos nosos PQ a xenerosidade abonda para integrar ás persoas que levan unha meniña no colo.

Os quebequeses se lembran. Je me souviens, temos que dicir a xente galega co noso voto para rexeitar aos de sempre, ao atranco do noso futuro colectivo. Se ese futuro é no Reino de España, está ben. Pero nun Estado que nos recoñeza, na nosa identidade e na nosa diferenza, e nos quera como somos. Cos nosos dereitos como pobo. E que integre e non discrimine. Unha España moi diferente á que goberna o PP.

Mágoa que xa non teño unha botella de Caribou para brindar por Pauline Marois. Que haxa unha, do que sexa, para o 21 de outubro á noitiña. Abrirémola, sen dúbida.

QUOUSQUE TANDEM ABUTERE CAECILIA PATIENTIA NOSTRA?

 

               Hoy, al volver de la playa, me dediqué a leer este documento tan “novedoso” que debía de ser el RD-Ley 23/2012, por el que se introducirían grandes novedades en el Plan Prepara. Me resulta especialmente apropiado escribir hoy en español porque pasé en coche por los dominios de D. Madiano, de Pilariña Red, de Alfonsito Wheel…Ya sabéis: Sangenjo, Rajó, San Vicente del Mar, La Toja…Es más, como dejé a mi hijo en un campamento en La Lanzada, de la Diputación de Pontevedra, mismito escuché loas del benefactor y prohombre Rafael Louzán, presidente de este organismo tan imprescindible para la gobernanza española.

               A lo que iba, prórroga del plan Prepara. Se ha prorrogado, hasta ahí todo bien. Se han incrementado en 50 euros los subsidios para desempleados con cargas familiares. También bien. Pero punto y final. En términos generales, un despropósito. No se trata de la familia de laboratorio a la que se refirió el viernes en el Cortello de Ministros Sor Fátima, que tiene rentas de ocho mil euros al mes y un desempleado de larga duración, sino de analizar a los colectivos excluidos, “daños colaterales del fuego amigo”:

-Primeramente los jóvenes. Por supuesto, en una forma de hacer políticas “made in Spain”, se retira el subsidio a los descendientes que convivan con los ascendientes si éstos tienen rentas superiores a las previstas en la norma –que vienen a ser las que justifican el acceso al subsidio asistencial por desempleo-. Es decir, después de haber derogado hace meses la ayuda al alquiler, ahora se les castiga por volver a casa de papá y mamá retirándoles el subsidio del programa de “recualificación profesional”. O sea, como siempre: son las redes informales las que cobijan las situaciones de necesidad en nuestro país. A ellas se confía evitar las situaciones de pobreza. La familia, entendida en el más puro sentido napolitano como única proveedora de bienestar social. Ello, por supuesto, sin comentar los más que esperables cambios de empadronamiento de muchas personas desempleadas para escapar de la exclusión de la norma.

-Segundo las mujeres. Es decir, las que pierden la prestación o el subsidio y viven con su cónyuge que tiene rentas, también fuera del programa. Aún habrá que escuchar a algún pepero decir que también sucede al revés: el esposo deja de tener el subsidio si su cónyuge trabaja. Es la tan conocida ideología de género de la derecha de este país: la mujer y la sartén en la casa están bien. Si están sometidas económicamente a su pareja, ya estamos en la Arcadia feliz a la que quiere volver el PP.

-Tercero las personas pensionistas. Porque en el esquema de sociedad que va dibujando este “Gobierno”, se erigen en sustento económico de sus familias. Sin límite alguno de edad, se ven en el deber ético tan poco estético en una sociedad presuntamente civilizada de tener que amparar a sus hijos que extinguen su cobertura del desempleo. Es decir, hijos e hijas “rescatados” por padres y madres jubilados o viudas/os, con el fracaso vital que ello supone a esos descendientes ya adultos.

¿Cuánto se ahorra con estos recortes? Yo creo que poco, razonables fraudes ya descontados. Pero de nuevo el Real Decreto-ley refleja ideología ultramontana. Y ahora, me pregunto: ¿se han mejorado algo los derechos de las personas beneficiarias ante los servicios públicos y privados de empleo, que han de prestarles algún servicio específico?  “Claro que no, iluso”, esa es la respuesta. Basta con ver cómo el Ejecutivo Central y sus “aventajados gobiernos periféricos” van podando con mimo todas las acciones de empleabilidad. En Galicia, sin ir más lejos, Mr. Bean y su flamante conselleira mrs. Mato han ahorrado una pasta en acciones de empleabilidad para otros enjuagues. ¡Es que gastarlo en personas desempleadas es un dispendio inasumible!

Bueno, Europa achucha con esta otra reforma del empleo, la que de verdad hace falta. A ver si la ministra y su aventajado director general de empleo escuchan a la Comisión también cuando habla de Estrategia de Empleo y dejan de practicar esa sordera selectiva, tan del gusto de algunos gobernantes. En próximas entradas alguna receta iré adelantando, de las que bien vendrían. Mientras tanto, este Decreto ley es otro Ecce Homo de Borja. La similar capacidad de restaurar de Cecilia Giménez y de Fátima Báñez es la que me ha sugerido el título de esta entrada. Pónganle cara al RD-Ley 23/2012. Yo sugiero la de Guillermo Collarte.

PLAN PREPARA

A ministra Sor Lucía, digo Fátima, está atoallada con isto do Plan Prepara, entre o ministro Cristobo Manstesoiras, os tanques do pensamento da dereita e unha oposición sinistra que lle está toleando. A ela, que nunca xamáis pisara unha oficina de emprego e que non ten culpa ningunha de que os que non traballan queiran traballar!

Os ditos tanques están apuntando xa aos 400 euros ao mes que cobran no Reino de España duascentas mil persoas. Disque queren reformular este subsidio de desemprego para mellorar a taxa de reemprego deste colectivo, que baixou no último semestre ao 6 por 100. Xa me parece moito! Como queren mellorala, logo da desfeita que lle están facendo ao mercado de traballo? Todo un arcano.

Na miña convicción de que o Papo sempre percura asesoramento no meu blog, vou fiar un par de ideas, tan simples que mesmo as podería formular Sor Fátima, que xa é dicir. Pero, non vaia ser o demo que non se lle ocurran, eis a miña reflexión:

1º.- O subsidio de desemprego parécese a unha prestación de Seguridade Social o mesmo que a ministra de Emprego a unha ministra de Traballo e Seguridade Social. É dicir, rien. Agora se mete por eiquí, agora se rebaixa por acolá, danse uns cartiños para un programa, péchase outro…Por iso ten tan pouco sentido no 2012 a diferenza entre Seguridade Social e Asistenza Social. Desde hai moitos anos o subsidio non é máis que o que políticamente se entende como posible. Digo isto para pechar este debate tan ermo de competenzas estatais e das CC.AA.

2º.- Cincocentos millóns de euros son euros a cachón. A min xa me costa imaxinar esas cantidades. É máis de 25 veces o que cobra Cristiano Ronaldo ao ano. Ou Messi. Non vou entrar en comparacións demagóxicas. Pero mesmo é dez veces o que se aseguraron os executivos de Nova Galicia Banco antes de marchar –por certo, apunto que un deles, Gayoso, é doutor honoris causa pola miña querida Universidade de Vigo-. Mesmiño é unha percentaxe de perto dunha cuadraséxima sexta parte do que en principio costaría o refrotamento de Bankia. Con todo, sería bon que no seguinte proxecto de Orzamentos Xerais do Estado se poñan contías creibeis de cando vai custar o paro no 2013. E que se estabelecera unha especie de ”prioridade crediticia” para os pagamentos. Vale que o primeiro é pagar débeda pública. Pero, que ordinal de preferencia ten pagarlle aos que non traballan porque non atopan emprego?

3º.- Sería interesante converter este plan nunha xenuína prestación de Seguridade Social: indefinida no tempo, con dereitos subxectivos dos que se deriva unha especial posición de suxección xurídica das persoas beneficiarias. Mesmo integrala no texto refundido da Lei Xeral de Seguridade Social. Ou con regulación separada, como se fai coa Renda Activa de Inserción. Estou certo de que as obrigas poden ser distintas para este colectivo, como o son para os beneficiarios desa renda. A obriga de aceptar colocación ten que ser máis intensa e a profesionalidade debe contar menos. Pero tamén a parte de compromiso do Servizo Público de Emprego Estatal debe ser máis fonda con este colectivo, en termos de priorización para ofrecerlles empregos acaídos á súa cualificación profesional ou mesmo traballos de colaboración social. É dicir, os parados de longa duración precisan de medidas positivas para a súa reinserción. Os itinerarios de recolocación deben ser prioritarios para eles. E a atención, persoalizada. Claro que ir despedindo a orientadores laborais e enfraquecendo as dotacións personais dos Servizos de Emprego, como fai o goberno, non é o camiño.

4º.-Hai que decatarse de que reformular o plan é comezar a casa folo faiado. O sistema español de protección por desemprego, que funde as súas raizames na Lei do Seguro do Paro Forzoso do 1961, non responde ás finalidades ás que debe responder hoxendía. Antes que incentivar un retorno ao mercado de traballo rápido e sen merma da profesionalidade, promove actitudes conservadoras, de mantemento do dereito á protección como primeiro valor. Compriría revisar todo o esquelete do sistema, desde as situacións protexidas, ata as reglas de compatibilidade e, moi en particular, os programas de emprego. Reformar hoxe ailladamente o Plan Prepara é aplicarlle ao colectivo máis feble unha sorte de lei de perigosidade social. Porque sospeito que ese vai ser o propósito que agochan os tanques para este colectivo de “vagos e maleantes”, como os considera a dereita.

5º.- E sen afondar máis por hoxe, que xa abonda, unha pregunta máis: non sería cousa de obligarlles ás axencias privadas de emprego e ás empresas de traballo temporal a que asumiran unha parte da responsabilidade cos desempregados de longa duración? No Reino de España, como noutros moitos Estados, lles confiamos a estas entidades unha parte da torta no mercado da colocación. Creo que hai que requerirlles responsabilidades. Porque logo de máis dun ano e medio –no caso das axencias privadas- e de medio ano –no caso das empresas de traballo temporal- non deron ningumha sinal de eficacia e eficiencia. Se non son eficaces e eficientes, perden toda a súa lexitimidade social. Non se gaban da súa eficiencia? Pois que se apliquen nos desempregados de longa duración. Con obrigas específicas e persoalizadas de atención deste colectivo suplementarias –que non substitutivas- das do Servizo Público de Emprego Estatal.

E nada máis. Si, que no Plan Prepara habería que incluír unha partidiña para preparar algo á señora ministra e ao seu equipo de asesores. Xa que é ministra de emprego e non de traballo, un esperaría unha migaxa de bon senso cando se achega a estes temas. Dona Fátima, atenda aos meus consellos, que ben lle irá. E convenza a San Cristobo, digo a Manstesoiras, para que se conduza con serenidade e manteña a axuda aos colectivos que esgoten prestación e máis subsidio ordinario de desemprego a partir de agosto 2012.

O TRABALLADOR QUE ENVILECE: UN PARADIGMA

Antonte despraceime de Ribadeo a Monforte para abrir unha mesa de negociación no Concello relativa á amortización de prazas. Previamente houbo que pedirlle informe ao comité de empresa e aos delegados do persoal funcionario. Todo isto por unha moción presentada –como non?- polo PP e secundada, para vergoña dese partido, polo PSdG-PSOE, na que pedían a supresión de catro prazas. Aos do PP habería que pedirlles iniciativas parellas na Deputación de Ourense, en Esgos, en Nogueira de Ramuín, en Barbadás, en Celanova, en Oímbra e en tantos e tantos Concellos nos que enchufaron ás súas familias e deudos. Pero…o interese xeral para a dereita é un concepto moi casuístico.

Ao que ía: non me sorprendeu, pero encheume de tristura algún comentario illado de membros do comité de empresa: amortizar postos do grupo A1 e A2 non está mal, para procurar que non se amorticen os do grupo C2. Máxime cando algún daqueles está vacante. Finalmente, semella que non vai haber problemas para que o informe sexa negativo ao que pretende o PP, por certo dunha antixuricidade aberrante. Pero á volta a Ribadeo lle daba voltas a como a dereita está conseguindo ese propósito tan seu de emporcar a moral da clase traballadora e emerxer a parte máis vil e egoísta de cada un de nós. Baixaba polas abas da serra de Lourenzá e enfitaba a Bretoña, nun dos paisaxases máis fermosos do noso País ao solpor matinando estas cousas, e pensaba que sen dúbida eses comentarios se debían ao medo e ás ameazas que os medios lle transmiten aos empregados públicos das entidades locais. Por máis que –eles o saben- o Concello de Monforte leva nove anos gobernando por xente digna que procurou un evidente desenvolvemento desta cabeceira de comarca tradicionalmente esquecida. En realidade, miña viaxe do martes era unha travesía entre as dúas cabeceiras de comarca de Lugo que son modelo dun desenvolvemento sostible.

O medo da clase traballadora é un obxectivo permanente da dereita desde país e da dereita globalizada. Ese medo que creba a solidariedade e nos fai a uns destrutores do emprego dos outros, na ara do noso interese individual. Nós mesmos como verdugos e ao servizo dos intereses do PP. En realidade, podía pór outros exemplos que me sucederon esta semana, pero abonda con este comentario nun órgano que debería ser de defensa unitaria de todos os traballadores da empresa. Un órgano estragado pola lapa da insolidariedade acesa polas políticas da dereita.

A eficacia do medo, baixo a torpe coartada dunha liberdade teórica, que non real. Onte me lembraba do pensamento de LORD WEDDERBURN, morto este ano nunha realidade laboral tan distinta desa na que el acreditou. Cando dicía, nos anos 70, que os traballadores non queren outra cousa do Goberno que que se esqueza deles. Claro, no mundo das relacións laborais do sindicato como suxeito central e desde o voluntarismo na negociación colectiva que tanto engaiolou a KAHN FREUND. Pero, por desgraza, no ano 2012 case dicimos o mesmo: o mellor que lle pode pasar aos traballadores é que o Goberno se esqueza deles. Claro, para non bater máis neles.

E tamén leía o artigo de ROMAGNOLI no último número da Revista de Dereito Social, coa súa capacidade de expresar a realidade: como hoxe xa non non arrepía dicir que o traballo é unha mercadoría, en claro desprezo da Declaración de Filadelfia. Como a economía global vai clavando banderiñas no sindicato para que morra pouco a pouco. Como os dogmas liberais van deixando ás persoas sen liberdade, agás aos membros das oligarquías dominantes. Como os traballadores perden a súa identidade cando o traballo se deixa de declinar en singular e se declina nunha constelación de traballadores atípicos.

E no medio, o individuo aillado, enaxenado, temeroso e disposto a executar ao seu compañeiro para manter, un chisquiño máis e ata que non lle toque a el, ese traballo que foi carta de cidadanía para vivir con dignidade nunha sociedade que hoxe esmorece. O peón de obras do Concello de Monforte como paradigma desta sociedade enaxenada, vil e decadente, na que non hai máis que individuos que teñen medo e que non acreditan máis que en vivir un día máis, a conta do que sexa. A conta do seu compañeiro, desde logo.

DEMOCRACIA CARIBEÑA

Hoxe vou deixar por unha vez miñas reflexións no único campo no que me sinto minimamente competente, como é o das políticas laborais e de Seguridade Social, para falar de política parlamentaria. Eu admiro a esa xente que fala nas tertulias de moitos temas ao mesmo tempo, totalmente descoñecidos para min. Pero o asunto de hoxe non require ser moi iniciado. Chega con ese “sentidiño” do que se gababa noso defunto Iribarne.

Falo, claro está, desta iniciativa do rillote Frijolito de baixar os membros do Parlamentiño de 75 a 61. Para obter ese aforro do millón de euros anuais. Está moi ben esta rebaixa para que á Casa do Hórreo lle acaa ese nome de “Parlamentiño” que se lle daba ao Pazo de Fonseca nos tempos do Merendiñas Fernández Albor. E está moi ben que comece ese proceso de baixada do número de habitantes no que lle precedeu, por exemplo, o convento das Paias da Praza da Quintana, que case non ten monxas polas defuncións das máis velliñas. A defunción das Paias ten moito que ver coa defección á democracia que tentan abordar os do Partido Único en Galicia.

Eu non son dos que desprezo un aforro dun millón de euros. Menos a fin de mes, coas dificuldades que temos para chegarmos ao fatídico 31! Por iso defendo un plan de amortizacións de cadro de persoal na Deputación de Ourense e na meirande parte dos Concellos desa provincia. Total, é a que menos lle vai afectar a baixada de Deputados no Parlamentiño!. Tamén hai marxe de axuste na Deputación de Pontevedra. Nas outras dúas, non estou tan certo, pero algo se podería rabuñar. E nos Concelliños! Porque en Galiza temos moitos deses.

No Parlamentiño…en fin. Eu estou un pouco xordo, porque estiven na manifa de Vigo da semana pasada e non escoitei que ninguén pedira unha rebaixa do número de MP de Galiza. Pedíanse outras cousas, esas si. Pero como Mr. Bean (digo, Feijóo) escoita moi ben, xa estou certo de que van dimitir todos os da Xunta, que van escoitar ao pobo e que van devolverlle á xente desempregada e dependente e ao servizo da Administración Pública os cartiños que lles confiscaron para os buratos que deixaron eses parvuliños de Fernández Gayoso e J.L. Méndez.

Ao que ía: 14 parlamentarios menos, mantendo alomenos 10 en Ourense e Lugo e mantendo tamén ese umbral do 5 por 100 para que no Parlamentiño unicamente entre xente de orde, como quería “el Padre Fundador”, que na Gloria estea. Todo por aforrar. E sen segundas intencións, eh? Que a meses das eleccións hai xente malpensante. Iso non beneficia a nada máis que á caixa pública. Claro, desde que noso paisano Pablo Crespo reiterara, como seu mentor Rosendo Naseiro, que a caixa pública é a caixa do PP e o interese común é o da xente con sentido común, isto é a que vota ao Partido Único.

Nada máis por hoxe. Unicamente, para xustificar o nome desta entradiña, que esta pequena trapallada emparenta a Mr. Alberto Bean con dous irmáns xemelgos caribeños, como son Uribe e Chávez, irmáns irredentos os dous do noso Albertiño, trama inmellorable para un conto do noso xenio Cunqueiro.

OTRA SOBRE DESEMPLEO

Subir a la Uni escuchando por la radio al Pdezidente en la sesión de control al Gobierno tiene la virtud de que ya no te puedes enfadar con el del coche que adelanta donde está prohibido o que sale de un cruce porque manda él. Sólo puedes enfadarte, y mucho, con Dazoy. Bueno, con él y con su camarilla.

Hoy dijo algo así como que “entre doz malez, hay que edcogez el que pedmita que las cozaz mejoren y que podamos zaliz de la criziz”. A preguntas del líder de la oposición, en las que le criticaba los grandes recortes del BOE del pasado sábado.

Bueno, la prédica de que no hay más remedio es progresivamente cabreante, cuantos más adeptos consigue en el mundo de la opinión pública. Más cierta sería la que añadiría “con los más débiles”. Es decir, lo que realmente refleja el pensamiento único es “no hay más remedio que meterse con los más débiles”. Porque las medidas de recorte del gasto más agresivas no se dirigen, desde luego, contra Fabra papá y su red clientelar, ni contra sus amigotes de Ourense. Es decir, que se mantengan 51 Diputaciones provinciales bajo un torpe principio de subsidiariedad es de coña. Que coincidan en el tiempo este recorte y la instalación del fuselaje del avión en el cabezón del afortunado jugador de Loterías ¡del Estado! sólo es propio de un reyezuelo de Suazilandia, que es la mejor comparación que se me ocurre para papá Fabra. Y que se mantengan estas lacras de la Administración Pública bajo el argumento para imbéciles de que hay que prestar servicios a los ayuntamientos pequeños nos quiere degradar a la condición de jelipollas. En Galicia seguimos teniendo 315 ayuntamientos para escasamente dos millones ochocientos mil habitantes. Y creo que en otros parajes el porcentaje es aún más ridículo. Uno compara la reforma Zazoy y la reforma Monti –sin ensalzar ésta más que lo justito- y se da cuenta que el profesor, al menos, ha puesto en marcha una reforma administrativa con algún viso de seriedad.

Al grano: es que la reforma del desempleo es como esa práctica de los grises de pegar con toallas mojadas, que no dejaban huellas superficiales muy visibles. No voy a repetirme con la entrada anterior, pero voy añadir algo a esa idea de que se recorta donde menos se nota, sin medir el daño que se hace. Por ejemplo, teóricamente se mantiene la misma cuantía de la prestación contributiva durante los seis primeros meses. Pero eso es falso: se elimina la bonificación del 35 por 100 en la cotización de los desempleados –también la del 72 por 100 de los achuchados agricultores por cuenta ajena del sistema especial-. En el caso de los beneficiarios el subsidio de 55 años, además de subirles la edad y aumentar exponencialmente la pobreza en España, se les limita la cotización por jubilación al 100 por 100 de la base mínima. Es decir, y expresado en grueso: se les recorta un 25 por 100 su cotización por jubilación. Lo cual tiene su eficacia para impedirles otra pensión que no sea la mínima, impidiéndose así cualquier expectativa de jubilación anticipada. A los desempleados maduros también se les hace más daño, al eliminar el subsidio especial para mayores de 45 años y recortar fuerte la renta activa de inserción.

Pero el enfado ya alcanza cuotas exponenciales cuando se añade que esto ya lo sabían y es premeditado y vocacional en el caso del Partido Popular. Recortaron el desempleo porque lo deseaban fervientemente. Bastaba ver el proyecto de presupuestos de abril para saberlo. Si se pronosticaba el aumento del paro y se consignaba menos presupuesto para cobertura por desempleo, dos más dos son cuatro. Para la derecha, los desempleados son una lacra social, unos vagos y maleantes.

Hoy no toca hablar de dependencia, pero ya tocará. Aquí en Galicia no se nota tanto como en otros sitios porque desde 2009 se abortó cualquier intento de desarrollar la Ley 39/2006. Debe ser que en Galicia somos todos muy jóvenes y no hay dependientes.