LA NECESIDAD PERENTORIA DE UN CÓDIGO DE BUENAS PRÁCTICAS PARA LA NEGOCIACIÓN COLECTIVA

La reforma laboral de 2012 ha asestado un golpe bajo a los equilibrios en nuestro sistema de negociación colectiva, mediante una serie de técnicas sobradamente conocidas. En este contexto, el colectivo de juristas del trabajo debemos reflexionar sobre cómo reequilibrar mínimamente la correlación de fuerzas en las mesas negociales, para que el derecho a negociar las condiciones de trabajo mantenga su virtualidad real. Parece mentira que parte de la doctrina mantenga, hipócritamente, que este derecho no haya quedado lastimado con la Ley 3/2012 y su antecedente RD-ley 3/2012. Solo concretos intereses corporativos pueden justificar semejante afirmación, que no se mantiene desde una lectura e interpretación mínimamente reflexivas de la norma vigente.

Hace diecinueve años que leí mi tesis doctoral acerca del principio de buena fe en la negociación colectiva. Después de haber pasado muchos años queriendo olvidarla, la he hojeado estos días con cariño y he valorado en su justa medida el acertado criterio de mi querido maestro, el profesor Gonzalo Diéguez, al plantearme este tema. Porque ante la agresión económica al derecho de negociación colectiva, debemos volcarnos en una defensa jurídica y de principios. La reforma de 2012 da pábulo a los instintos depredadores de cierta teoría económica muy empeñada en la devaluación de los derechos de los trabajadores, a cuyo fin las modificaciones en los preceptos del Estatuto de los Trabajadores que regulan la negociación colectiva constituyen una pieza fundamental. La primacía absoluta de los convenios de empresa, la caducidad a plazo del contenido de los mismos, la inaplicación masiva de sus condiciones o los arbitrajes gubernamentales disfrazados de arbitrajes tripartitos constituyen ejemplos señeros de tales inclinaciones.

Semanas atrás charlaba de todo esto con la profesora María Fernanda Fernández y me sugería que habría que redactar un código de buenas prácticas que, desde el mantenimiento del derecho a la negociación colectiva tal y como fue concebido en la Constitución, reestableciera pautas de comportamiento razonablemente guiadas por el principio de buena fe. Me añadía que quizá yo algo tuviera que pensar y organizar, conocedora como es de que algo había trabajado al respecto hace tiempo. Tal vez. Sin duda que la negociación colectiva ha mantenido una sólida posición en nuestro marco de relaciones laborales, sin que hasta la fecha ningún gobierno, del signo político que fuera, hubiera cuestionado sus vigas maestras. Por eso, la reforma de 2012 requiere una respuesta sobre valores comúnmente aceptados por las partes sociales. Esos son los valores que, desde un profundo respeto por la autonomía colectiva, habría que plasmar en un código que, como instrumento no vinculante, plasmara pautas de actuación razonables, recomendables y de buena fe. Al fin y al cabo, este principio vincula en todos los procesos negociadores que regula el Estatuto de los Trabajadores. Y es, a la postre, un principio imbricado en el contenido esencial de la libertad sindical, como ha reconocido implícitamente nuestro Tribunal Constitucional, vg. en STC 107/2000.

Un código que explicite razonablemente los derechos de información veraz de que son acreedores quienes se sientan en el banco social para poder negociar en un pie de igualdad con la parte empresarial. Que ponga de relieve el imperativo jurídico de que ésta se siente con la intención de implicarse verazmente en el proceso negociador, con la vista puesta en alcanzar un acuerdo. Que abiertamente denuncie las maniobras dilatorias u obstruccionistas de cualquiera de las partes, o las que conduzcan deliberada o negligentemente a una ruptura de las negociaciones. Que limite los condicionamientos a la adopción de un acuerdo que, contextualizados, puedan interpretarse como inasumibles para la otra parte (boulwarismo). O que, entre otras muchas hipótesis, rechace las conductas de la empresa de conceder fuera de la mesa a los trabajadores lo que se niega en las reuniones negociadoras, con el deliberado fin de desprestigiar al sujeto sindical. Y, más en general, todo el elenco de maniobras florecientes que tienden a sustituir la representación de los trabajadores por unos “negociadores de paja” mediante estrategias más cotidianas de lo que se suele admitir muy próximas a los más sórdidos pactos de yellow dog contract tan explicados en los ámbitos académicos.

Que ese código exista solo depende de una pequeña voluntad y de una modesta iniciativa, cuya trayectoria está por escribir.

O CONFLITO DE VIGUESA DE TRANSPORTES, SL. GALIZA NON TEN AUTORIDADE LABORAL. A XUNTA NON TEN AUTORIDADE LABORAL NEN MORAL

 Os usuarios do transporte urbano de Vigo levan semanas sufrindo as consecuencias do conflito na negociación colectiva da empresa de autobuses concesionaria dese servizo. Onte os mediadores, José María Casas de Ron e Verónica Martínez Barbero se retiraron da mesa de negociación para que as dúas partes fixeran a recomposición das cadansúas posturas. O Concello titular do servizo preferiu, probablemente con bo criterio, quedar á marxe e nin intervir directamente.

Ata aquí, nada especial. Nada agás que un servizo tan esencial en Vigo leva semanas en situación de impasse, con gran perxuízo para a mobilidade da xente, particularmente da das parroquias e con poucos recursos. O que realmente sorprente é a actitude da Xunta neste asunto. Que fixo a Xunta? Nada. Nada? Si, absolutamente nada. Á Dirección Xeral de Traballo e Economía Social parece que este conflito non lle concerne. Tampouco, por suposto á Delegación Territorial da Xunta de Galiza en Vigo. Non fixo o máis mínimo aceno de mediar por iniciativa propia nen tentar aportar seu grao de area para resolver un problema importante para os cidadáns e cidadás de Vigo.

No ano 2012 case hai que recordar que a Xunta ten transferidas as competencias en materia de execución da lexislación laboral. Nestes días, nos que no Diario Oficial de Galiza hai unha enxurrada de nomeamentos de cargos, habería que lembrarlles aos  e ás adxudicatarias dos mesmos que os cargos teñen cargas. Ou cando menos funcións. A autoridade laboral está, entre outras cousas, para desenvolver funcións mediadoras. Desde logo, no caso do Concello de Vigo, os mediadores propostos –polo Concello- traballan na máis absoluta soidade, co infindo desinterese da institución autonómica teóricamente competente.

Sinto saudade das noites da metade da década anterior tentando resolver conflitos coa presenza e coa implicación activa da autoridade laboral. Permítaseme evocar a un home de ben, Pedro Borrajo, última autoridade laboral “competente” ata hoxe en Vigo. E digo “competente” en todo o seu amplo contido. Porque a Xunta de hoxendía é ontolóxicamente incompetente. É unha Xunta existencialista, no senso sartriano da expresión: existe, pero non sabe por que nen para que. É unha Xunta de cartón-pedra. Non serve para ningún interese tanxible da cidadanía. Non da servizos. Non asiste a ninguén. Non asiste, senón que “axusta”, isto é, deixa de exercer as súas competenzas.

Desde este meu modesto blog, esíxolle á Xunta que medie no conflito e que percure a súa inmediarta solución. Que interveña, medie e exerza as súas dotes persuasivas para que se chegue a un acordo xa. Denuncio como lacazáns e inútiles aos e ás responsables da Xunta con comperencias en materia laboral. Son  indignos da confianza que o pobo galego lles renovou hai moi pouco tempo.

YO LA CATEARÍA

               Hace años yo era un poco más duro, pero ya no tengo el cuerpo para dejar a mucha gente suspensa. Además, he de reconocer que tengo unos alumnos y alumnas que no me merezco. Así que ni siquiera me dan motivos. Por eso me ha llamado tanto la atención hoy la comparecencia de Sor Fátima ante los medios de comunicación para hablar del nuevo Real Decreto que regula el contrato para la formación y el aprendizaje. Mañana no podré decir en clase que es necesario hablar bien en público para el desarrollo de una profesión cualificada en el ámbito de las relaciones laborales. Me contestarán que, por lo menos, puedes ser un farfullas y llegar a Ministro de Empleo. No es claro que en el escalafón del Papo ser Ministro de Empleo se considere una profesión cualificada, pero al parecer se puede acceder a la zona reservada de la Moncloa y tener coche oficial, de esos que ahora la vicepresidenta dice que van a escatimar mucho.

Que la elocuencia no sea virtud de Sor valga. He aprobado a muchos que se ponían muy nerviosos en un examen oral. Pero si aún encima no tiene ni idea de qué habla, la cosa pinta peor. El desempleo, en el contrato para la formación, no se reconoció a partir de la reforma de 2012. Tampoco en la reforma de 2012 se estableció el 25 por 100 mínimo de tiempo dedicado a formación. Y la idea de engarzar el contrato en el sistema de cualificaciones ya se desarrolló ampliamente en el Real Decreto-ley de agosto 2011. Tampoco es una novedad el tema de la teleformación, aunque sí un enorme paso atrás para solaz de empresarios medianamente defraudadores. Por supuesto, en el discurso de Doña Fátima el contrato no tiene una trayectoria histórica, y mucho menos se reconoce que la reforma de 2012 con respecto a esta modalidad no es sino un pequeño retoque de la anterior de 2011.

Pero lo más grosero e indocumentado de su discurso se refiere a la ampliación del colectivo destinatario hasta los treinta años. Como se sabe –bueno, lo sabemos los que algo estudiamos derecho del trabajo- esa ampliación se introdujo en 2011 como una medida transitoria hasta 2013, a fin de absorber los parados ya no tan jóvenes de la construcción sin cualificar. La reforma de 2012 extiende la ampliación hasta que el desempleo baje del 15 por 100. Es decir, ad kalendas graecas. Lo coyuntural se convierte en estructural, no al servicio de un problema concreto, sino del abaratamiento de las condiciones de trabajo.

Bueno, habría muchas más cosas, pero no estoy para escuchar otra vez cómo balbucea la señora Báñez, que ya es tarde. Si quiere aprobar conmigo, más que rezar a la virgen, debía hacerme llegar unas buenas botellas de aceite de oliva virgen, que con lo de la paga extra suprimida los funcionarios nos vendemos muy barato. Pero, dado el tema de hoy, se nota que la ministra no tuvo una transición fácil del mundo académico al profesional. Aunque, al final, le va bastante bien. Salvo cuando la obligan a hablar en público.

MENTIRÁN, TRAMPÓN!

               Que en campaña se digan moitas parvadas é algo ao que xa estamos afeitas e resignadas as persoas que temos que ir ás furnas. Que Mr. Bean e os seus mariachis tiren de argumentario cutre-pepero xa se da por suposto. Ao fin, tamén os outros candidatos din cousas que mellor que quedasen calados. O que ten de diferencial o noso presidentiño é esta especial facilidade de mentir “impasible-el-ademán” que non teñen os demáis. Esa especie de parálise facial no rictus –por certo, tamén a ten Mario Conde, esqueceume, asemade candidato pola provincia de Pontevedra- propia destes charlatáns de feira, taberneiros, poxadores, frades mendicantes, concelleiros ourensáns-baltarianos, directivos de caixas e demáis “xentalla de aquí e de acolá” que se espalla pola nosa xeografía ou mesmo exportamos a Madrid –que non se me esqueza Romay Becaria, padriño de rufiáns-alcaldiños-.

               Digo isto como apertura desta mensaxe de hoxe, relativa á entrevista que lle fixeron hoxe á mañá na SER ao tocaio do Principiño de Mónaco, noso sempre Albertiño. Preguntoulle Pepa Bueno polo desemprego e, poñéndose á defensiva, dixo trouladas á esgalla e afirmacións impropias das nove da mañá dalguén que non almorzou con augardente. Dixo que o desemprego estaba por debaixo da media española no que a el lle importaba, que eran os desempregados e demandantes de emprego. E que subira moito máis no último ano do goberno bipartito. Olé!!!!!! Quen fixo o argumentario do Papo? Ou improvisou noso meniño Feijóo?

               Non é xusto sacarlle agora ao axente 009-Frijol seu programa do 2009. A fin de contas, tamén o esqueceu seu xefe Madiano Dazoy e iso que as eleccións españolas foron no 2011. O que é xusto –e necesario- é lembrarlle un par de cousiñas ao noso inquilino de Monte Pío. É xusto e necesario, e tamén o meu deber –non a miña salvación, agás que estes trapalleiros non gañen con maioría absoluta no domingo-. Sería unha marca propia de Usain Bolt que o desemprego galego se achegase ao español, cando a Mr. Bean únicamente lle interesan os desempregados demandantes de emprego. É dicir, na Galiza temos o record de persoas non activas de todo o mundo mundial. Por certo, hai que dicirlles que non lle interesan nada ao presidente da Xunta, porque non son demandantes de emprego. Nesas condicións, estamos en inferioridade cos nosos irmáns andaluces –aos que Feijóo chama lacazáns- porque teñen menos xente en situación non activa. Ademáis, nos logros de Mr. Bean está reactivar algo tan galego como a emigración, que creceu exponencialmente do 2009 ao 2012, neste aspecto Mr. Bean á certo que espallou a “galeguidade”. Tanto que, por máis que un amigo meu peruano fala de “euracas” para definir aos emigrantes de España a Latinoamérica destes anos, non ten éxito en Arxentina, Uruguay, Chile, Venezuela…onde os chaman, cada vez máis, galegos.

               É dicir, creceu a poboación pasiva –a pasiva, a total diminuiu-, creceu a emigración e creceu o desemprego. Iso si que é un Sudoku imposible que logrou Feijóo. O desemprego, segundo datos que me pasaron hoxe –o oficial, o rexistrado- subiu do 12’22 por cento ao 21’07 por cento. Por certo, estaba máis por debaixo da media no 2009. O número de persoas ocupadas baixou de 1168500 no 2009 a 1033700 no 2012. É decir, perdemos 135000 activos en 3 anos e medio. Estos son os datos. Pero Frijolito non fai caso da baixada da poboación activa, “porque iso non lle interesa”. O dixo ou non o dixo? Que lle pregunten a Pepa Bueno.

               En fin, vou aforrar máis comentarios porque alguén me vai dicir que son un derrochón. Ou mellor, vou gardar outras ideas nun caixón para deixalas para o exercicio seguinte, que iso está moi de moda na Xunta. E hai que estar cos tempos.

CASTELAO BRAGAÑA: O PARTIDO POPULAR ACUBILLA A UN ACOSADOR

Levo dous días querendo redactar unhas liñas verbo do comentario deste personaxe. Pero o noxo xigante que me produciu seu comentario aconselloume agardar un pouco, para non incurrir no insulto, que é o único que merece, desde logo, Castelao Bragaña, que non é quen, desde logo, de que se lle chame “señor”, nen “home”, nen “persoa”. O asunto é que o seu comentario ten o cheiro indecente de ser mainstreaming no partido que, para desgraza colectiva, nos Goberna. Onte, noso presidente interino, Mr. Alberto Bean salientou, en defensa de Castelao Bragaña, que “dimitiu ás horas”, en tanto que “xente imputada do PSOE paséase polos mítines imputados ou procesados”.

Afórrolle á xente que lea estas liñas a penalidade de ter que ler outra vez a expresión proferida por Castelao Bragaña. Unicamente lembro que é un dos máis paradigmáticos casos de acoso sexual e de acoso por mor de sexo. Que alguén lea o art. 7 da Lei Orgánica de Igualdade para comprobalo. En España e en toda Europa, a expresión de Castelao Bragaña constitúe un exemplo agravado de acoso sexual e sexista. A comparación que fai Mr. Bean presidente da Xunta entre o comportamento de C.B. e o doutros imputados do PSOE é unha agresión á dignidade das mulleres. Sen máis e sen atenuantes.

O máis salientable do caso é que a Castelao Bragaña, que se saiba, non o expulsaron do Partido Popular, nen lle abriron expediente. É dicir, os seus comentarios encaixan perfectamente no ideario do Partido Popular. A conduta omisiva dos seus órganos internos así o expresa sen marxe de dúbida. Os líderes deste partido discriminatorio coas mulleres non fixeron senón aplaudir a súa conduta de dimitir. Xa está, segundo os seus comentarios, alén dunha reprobación tópica do comentario. É dicir, o castigo que merece C.B. é ningún.

Nestas condicións, o único que lle queda a alguén é facerlle ás mulleres, pero sobre todo aos homes galegos, unha súplica: que amosen co seu voto o seu desprezo por Castelao Bragaña e polo partido no que milita. A expresión do Partido Popular posta en boca deste suxeito é a discriminación máis indignante que sufriron as mulleres nos últimos tempos. Os galegos somos, desde logo, un pobo decadente, que perdeu a banzos xigantes a súa identidade, en particular nos últimos catro anos. Que perdeu o rumo da historia da man dun goberno mesquiño. Pero debemos ser un pobo que manteña a súa dignidade. Que desaparezan do espazo público os acosadores sexuais é unha cuestión de hixiene pública. Pensar que Castelau Bragaña foi o noso representante non pode ser senón a lembranza repugnante dunha historia que non se pode repetir xamáis.

Galegos e galegas: temos o perigo de renovar como presidente da Xunta a alguén cómplice de acoso sexual e sexista.

PENSIÓNS, PROTECCIÓN POR DESEMPREGO E ELECCIÓNS EN GALIZA

Utilizar o aparello do poder ao servizo da mentira é unha das operacións propias dos sistemas políticos dubidosamente democráticos. Abusar da posición dominante no manexo dos medios de comunicación de xeito cuasi-monopolístico, agredir aos adversarios mediante a utilización coactiva dos poderes do Estado, e acusar ao rival de actitudes ou condutas deshonestas, por máis calumniosa que sexa a acusación, amosa un sistema de feito autoritario. Rebaixar as garantías, limitar os dereitos fundamentais e censurar o exercicio da liberdade de expresión completan este cadro descritivo. Por iso, eu nas eleccións do 7 de outubro o teño moi claro. Quero que Venezuela se ceibe para sempre de Hugo Chávez e que se elixa a un presidente novo, Henrique Capriles. Aos galegos nos importa moito este país que a tantos acolleu e deu acubillo por razóns económicas e tamén por razóns políticas, por moito que Celso Emilio enchera de dúbidas estas últimas, froito do seu desacougo persoal e do seu compromiso militante coa esquerda. E a algúns coma min nos da moito noxo que desde certas posturas pretendidamente progresistas se defenda a alguén como o presidente actual, caracterizado polo seu desleixo e falla de compromiso cos dereitos fundamentais.

Dúas semanas máis tarde hai eleccións na nosa Galiza. E polas mesmiñas razóns que hai que desaloxar a Chávez de Venezuela hai que botar do seu cargo a Mr. Bean en Galiza. Certo é que Albertiño Núñez non ten a sona internacional de Don Hugo. Pero, chegadas as eleccións, quere amosar o mesmo populismo protector –mentireiro- das clases populares. É unha pose que ten que manter nada máis que tres semanas en catro anos, crendo que xa lle abonda. E, desde logo, iguais condutas que lle atribúo a Chávez lle “pasan” ao inquilino de Monte Pío. Cabe salientar o libelo contra o exalcalde de Ourense, feito coincidir coa época preelectoral na que nos achamos. Eu apenas coñezo a Francisco Rodríguez e nada podo dicir das acusacións que se lle formulan. Pero, coñecidos os delictos, a pregunta é se non se lles poden imputar a outros políticos ourensáns. A xustiza penal é cousa moi seria como para andar xogando con ela. Pero a alguén coma min lle sorprende que non houbera en tantos anos ningunha resolución xudicial de intervención das conversas telefónicas de outras persoas das que poidan existir indicios razonables de que incorreron en tráfico de influencias ou en prevaricación dos arts. 404 e ss. do Código Penal. Caiba a quen lle caiba a responsabilidade de que se actúe precisamente agora fronte ao xa exalcalde de Ourense, a coincidencia temporal coas eleccións galegas lle deixa á cidadanía unha impresión forte de que a xustiza non é igual para todos. Que non está cega, senón que mira de esgello a algúns.

Digo todo isto para chegar xa ao que queiro comentar, que vai desta proposta de revalorizar as pensións e baixar a partida orzamentaria por desemprego do proxecto de lei de presupostos. A primeira medida é un exemplo inmellorábel da mentira ao servizo do oportunismo político. Hai que dicirlles aos galegos e galegas que, se non queren ser unha vez máis obxecto de burla, suspendan o seu apoio ao Pepé ata o mes de novembro. É dicir, que non lles voten en ningún caso ate que acrediten que, por primeira vez en moito tempo, non minten. Porque do que din hai xa unha fortísima presunción de falsidade. Explícome. No mes de novembro cómpre comprobar a desviación do IPC real verbo do previsto. Coa lei na man, hai que pagarlles a diferenza aos e ás pensionistas…agás que se aprobe un Real Decreto-lei que modifique a norma. Vai haber decreto lei ou non? Aposto a que si. Ademáis, un ten a seguridade de que a revalorización das pensións nun puntiño, por moito que estea no proxecto de lei, vai desaparecer do BOE do 29 ou do 30 de decembro baixo o argumento xa coñexido de que hai que tomar medidas que non gosta tomar. Vaia se lles gosta!  Mentireiros!

Canto á baixada na consignación a desemprego, outra vez digo o que dixen: a lei de orzamentos para o ano 2013 vai darlle outra trabada ao sistema de protección, logo do RD-lei 20/2012. É dicir, outra vez baixadas na cobertura social do paro forzoso.

Xa para rematar: hoxe leín as liñas básicas dos orzamentos franceses para 2013. Hai “pequenas” diferenzas co bodrio de Cristobo Manstesoiras. Non todos toman medidas que non pensaban tomar, ou cando menos non o fan sempre, por moito que dixera outra cousa moi distinta o mequetrefe de Mr. Bean.

CONSELLEIROS LABORAIS RECADANDO VOTOS PARA MR. BEAN

Desde latinoamérica cheiro moi ben o recendo desta poxa de votos da xente galega da diáspora. Onte  me chegaron comentarios moi concretiños de Brasil e do meu moi querido Montevideo. Os novos e flamantes conselleiros laborais das dúas Embaixadas xa están a facer seu traballo, botando cadansúas redes de favores. A imaxe que chega a Galiza, distorsionada, é a de xente que vende o voto por unhas miaxas, normalmente a prol do partido que goberna as institucións que teñen a chave da caixa. Por iso son tan importantes os conselleiros laborais en épocas preelectorais e por iso o BOE botou fume cando se achegaban as eleccións no noso país para nomear a estos remedos de Mr. Marshall. Agora traballan os dous conselleiros a destallo, ante o adianto electoral galego.

Que estas prácticas as fagan os dous partidos maioritarios -PP e PSOE, PSOE e PP, a mesma merda é- non xustifica a ningún dos dous. Hai que engadir, no caso do PP, que nin siquera respectou o pacto dos anos noventa da cota reservada ás partes sociais, cando este verán removeu á conselleira de Colombia, proposta por CCOO. Tanto ten, en Colombia apenas hai galegos. O feito é que nen Uruguay nen Brasil son Guadalix da Serra nos anos 50 do pasado século. Son dous países modernos, moi diferentes un do outro. O Brasil de hoxendía, que incorporou case á metade da poboación ás clases medias cos gobernos de Henrique Cardoso, Inacio Lula e Dilma Rousseff e o Uruguay que na actualidade é modelo en Latinoamérica da man do extupamaro José Múgica pola súa integración social e pola súa política de reconciliación nacional. Parece mentira que o país do anano Mr. Bean-Feijóo merque votos nestas feiras!

Claro que estas cousas son eficaces. E seica lle dean un escaniño máis en Pontevedra, ou en Ourense, quen sabe. Oxalá non se consume este engano á democracia. A xente galega da diáspora é moito máis digna do que quixeran estes mequetrefes que nos gobernan. Por iso votan pouco e por iso os conselleiros laborais cada vez súan máis para que cando chega o noso presidentiño a Montevideo ou a Sao Paulo haxa quen o escoite e lle faga claqué. A xente de aquén do mar –hoxe escribo desde Santiago de Chile- prefire, claro está, un asado, que escoitar ao pillabán de Mr. Bean. Neste caso, Guadalix da Serra está sociolóxicamente máis perto de Galiza que de Uruguay.  Mr. Feijóo-Marshall-Bean xa non é recibido coa mesma ledicia nestes países como era Don Iribarne na terrible crise latinoamericana dos estertores das dereitas corruptas de hai quince anos. Galiza non ten, en Brasil ou en Uruguay o “tronío de ese gran pueblo con poderío”.

A galeguidade non se outorga por unha lei que agora promete Mr. Bean. Practícase todos os días cando estas familias galegas manteñen teimosamente a súa identidade e o seu agarimo á nosa terra desde tan lonxe, con independencia de que uns poucos patufos se arrostren como cobras pedindo, como esmola, un puñado de votos. Lationamérica xa non é o país dos ananos de Rafael Caldera.

IMPUGNACIÓN DEL CONVENIO DE DERIVADOS DEL CEMENTO

Hoy he leído cómo los grandes despachos de abogados de defensa de los intereses de las empresas saludaban casi con lágrimas de emoción una sentencia de la Audiencia Nacional de 10 septiembre 2012. En ella, se declara la nulidad del V Convenio Colectivo General de derivados del cemento, en los pasajes en los que colisionaba con la preferencia aplicativa del convenio de empresa frente al sectorial, de conformidad con el art. 84.2 del ET, en su redacción dada por la reforma de 2012. Tanta euforia me hizo sospechar que esa sentencia rompía moldes y sentaba una doctrina totalmente demoledora, que haría que los pilares de nuestro sistema se tambaleasen. Así que esta tarde me la he leído y…no es para tanto.

El nombre de la magistrada ponente me tranquilizó. Carolina San Martín, además de una persona prudente, es una buena conocedora del marco de las relaciones laborales y de las orientaciones legislativas actuales. La sentencia no resulta tendenciosa, ni inquietante, ni revolucionaria en sus proposiciones. Lo más –y mejor- que puede decirse de ella es que resulta esperable, ortodoxa y adecuada a la legalidad vigente. Simplemente apela a la normativa actual y punto, sin adornos excesivos. Que la prioridad aplicativa del convenio de empresa afecte a cualquier convenio sectorial, haya sido firmado antes o después del RD-ley 3/2012 es una obviedad. Pensar en una interdicción de la eficacia retroactiva en este caso implica un desconocimiento grande del propio concepto de la retroactividad.

Incluso la sentencia desliza un jugoso obiter dicta: “lo que está claro es que, una vez entrada en vigor la referida norma, y siendo válida mientras no exista tacha de inconstitucionalidad…” Es decir, la ponente expresa sus dudas acerca de la coherencia del art. 84.2, inciso último, con el art. 37 de la Constitución y la fuerza vinculante del convenio colectivo. Alguien podría alegar que bien pudo haberse planteado en tal caso cuestión de constitucionalidad, pero habrá que reconocer que la Sala de lo Social de la Audiencia Nacional no es la sede más idónea para ello.

Con todo, la culpa no es de la sentencia, sino de la Ley. Y de unos órganos políticos muy implicados en que ésta se cumpla, a macha-martillo. Que se desmantale la ordenación y la estructura de la negociación colectiva es un valor muy querido para la derecha de este país. Que haya carreras hacia la baja en las condiciones de trabajo, que se produzca una espiral de empobrecimiento de las personas trabajadoras, que pretenda volver a competirse en el mercado global a través del dumping social y no mediante una mejora de la productividad y de la profesionalidad de nuestra clase trabajadora es una especie muy querida para esos que se denominan a ellos mismos “liberales”. Causa enojo que haya sido el “guardián de la porra” -ese organismo tan gamberro que es la Dirección General de Empleo- y no una asociación de empresarios del sector quien haya impugnado el convenio. Una Dirección General de Empleo que, en tiempos del protectorado en que se ha convertido España desde que “gobierna” D. Madiano, no impugna convenios porque discriminan a la mujer –como impone el art. 90.6 ET-, porque contienen dobles escalas salariales o porque establecen reglas sobre tiempo de trabajo irrespetuosas con los mínimos legales. Sólo impugnan convenios que no permiten regulaciones a la baja.

En fin, tal vez este asuntillo llegue al Tribunal Supremo. Ojalá, porque tiene una oportunidad muy buena de plantear la cuestión de constitucionalidad. Debería. En unos días en los que la Comisión Consultiva Nacional de Convenios Colectivos empieza a aprobar, con el voto favorable de la patronal y de la Administración pepera, inaplicaciones de convenios a montones, contra el criterio sindical. Otra vez la Administración “arbitrando” desde la “imparcialidad”. Esto es, defendiendo los intereses de los de siempre. Sólo cabe esperar que cada órgano actúe con la responsabilidad propia que le cabe en defensa de la Constitución.

¡Qué curioso que el PP ya no haga tantas protestas de defensa de la Constitución como hacía hace un par de años! La Constitución se le está convirtiendo en un instrumento enojoso, prescindible y contraproducente.

PRESTACIÓN FARMACÉUTICA

Ven este comentario a conto dos méritos do noso flamante presidente Alberto Núñez, Mr. Bean, para recuncar nun segundo mandato. Onte e antonte estiven en Toledo, como membro do tribunal nunha tese relativa á asistencia sanitaria, á súa organización e ao seu nivel de descentralización. Aproveito para felicitar ao seu autor, Vicente Lomas, polo seu traballo. A súa lectura corroborou punto por punto as impresións que podía ter verbo das decisións da Xunta neste tema tan central das políticas públicas. E as corroborou cunha enxurrada de datos que non deixan dúbida dun xeito de gobernar que se ten que acabar xa.

É un paradoxo que alguén que se gaba da súa lealdade constitucional teña tan pouco reparo en ditar normativa relativa ao dereito á prestación de asistencia farmacéutica. Non é que a min me pareza mal que se diten decretos da Xunta verbo desta materia, pero cabería dicirlle ao noivo de Irma Gobb que se está aos títulos competenciais ou non se está, como tivo que recordarlle o Consello de Estado con este asunto do noso Cataloguiño de produtos farmacéuticos.

Pero aos que pensamos e acreditamos na capacidade das Comunidades Autónomas para regular nestas materias con base nos títulos competenciais estatutarios, o que nos amola é como utiliza estas competenzas noso homiño. Un aventaxado na práctica de recurtar antes que ninguén e sen que ninguén lle o pida. Nestas semanas preelectorais hai que recordarlle á xente do noso país que a calidade da nosa prestación farmacéutica é inferior ás outras Comunidades Autónomas do Estado, cando menos á espera de que se desenvolva ese Real Decreto lei de abril 2012 –o 16/2012- que aprobou o Goberno de Madiano Dajoy obediente ás consignas de Cristóbal Manstesoiras. O Tribunal Constitucional non declarou constitucional o Cataloguiño, unicamente alzou unha suspensión cautelar da súa aplicación. Por que? Porque o abogado do Estado non convenceu aos maxistrados do perigo real para a saúde da súa aplicación.

Menos mal que os galegos somos pouco dados ás enfermedades raras. Debemos ser raros abondo como para que precisemos destas enfermedades. Porque a prescrición polo prezo menor ten estas cousas. O prezo menor, baixo a ameaza de que ao facultativo médico se lle abra un expediente se non xustifica acaídamente por que se sae do barato-barato. Case mellor non arriscarse a que lle metan unha sanción, aínda que sexa a risco de que o prezo menor implque unha saúde menor.

Agora Dª Pilariña Farjas traballa para Ana Mato –por certo, era tan incompetente Leire Pajín?- e así vai haber un “cataloguillo” en Madrid. Pero os adiantados somos nós. Levamos máis dun ano coa nosa saúde mellor, porque unicamente tomamos xaropes baratiños e eses non matan. Mandámoslle un Magno ou un Soberano cando algo nos doe e o médico da primaria xa o sabe. Se temos unha enfermidade rara, é que nos deu un mal e nos fumos. Non foi sempre así? Para que menciñas caras?

Eu non cobro de Farmaindustria e dubido moito da xente que invoca a sacrosanta liberdade de prescrición dos facultativos médicos. Pero menos me fío dos que nos queren situar na vangarda do recorte. Como dicía miña avoa, o barato sae caro. E pregúntome se as contas da Consellería de Sanidade eran tan catastróficas como para adoptar unha medida tan de aforro. Señor Bean sempre dixo que non. Pero se a fiabililidade do Albertiño é para asegurarmos que seguiremos a ser os primeiros en ter recortes para garantir que os demáis os terán máis tarde, máis nos paga a pena ter alguén menos fiable. Ao mellor lle gañaría a presidenta de Castilla-La Mancha na percura de novos recortes. Por certo, ao noso inquilino de Monte Pío lle saiu unha fote competidora. Estamos moi ben porque recurtamos dereitos antes que ninguén! Somos os mellores recurtando dereitos.

PARTI QUÉBÉCOIS

Que o partido de Pauline Marois gañara as eleccións provinciais en Quebec é unha nova que ten esa especial capacidade de suxerir analoxías co que pode suceder con outras nacións sen Estado. Que ademáis gañe un partido de indubidable raizame socialdemócrata e nunha federación tan especial como Canadá suxire moitos paralelismos e diferenzas coa nosa realidade preelectoral. Con todo, oxalá o noso goberno fose dirixido por alguén como o liberal Jean Charest e non polo trapalleiro de Mr. Bean.

O verán pasado paseino en Montreal coa miña dona e cos meus tres fillos. Foi unha experiencia inesquencible. Tiven a oportunidade de estudar na –anglófona- Universidade McGill. Pero, ademáis de estudar, de convivir coa xente e sentir esa capacidade especial de integrar que teñen. Cando, de volta en setembro, o noso avión despegou do aeroporto Trudeau, as bágoas dos meus fillos amosaban que deixabamos un cachiño pequeno pero importante das nosas vidas nesa cidade e nesa sociedade tan engaiolante.

Repaso os nosos sentimentos e os meus propios para expresar que tanto me tiña deixar Canadá ou Quebec. Poucas semanas antes morrera o carismático líder do New Democratic Party –asemade socialdemócrata e federalista- Jack Layton, na súa doutrina totalmente repetuosa co dereito de autodeterminación.  A Federación xunta por un principio de estrita voluntariedade na que os quebequeses eran unha parte integrante da mesma polo xenuíno desexo de pertenza. A defensa radical dunha socialdemocracia integradora, multicultural, arriquecida polas diferenzas, multirracial, ecolóxica, igualitaria e baseada nos dereitos fundamentais esvaecía as diferenzas entre o PQ e o NDP alén da explícita defensa daquel pola lingua e polas singularidades nacionais desta provincia. É máis o modelo de sociedade que o modelo de nación o que estaba en xogo nas eleccións. E Charest perdeu polo seu desgaste, pero tamén pola evidente necesidade de cambio xeral, nunha realidade na que o pobo canadiano, en xeral, non se recoñece no primeiro ministro Stephen Harper, esgotado xa na primeira metade do seu terceiro mandato.

Hoxe non me gustou a editorial do País, que facía unha análise parella a esta do trunfo do PQ. Non me gustou porque outra vez expresa ese sentimento maniqueo de que os independentistas son xente de inferior calidade moral. Como se Canadá –como España- fosen en si mesmos valores morais. Para os cidadáns quebequeses que votaron  o PQ o valor moral é, en termos xerais,  a defensa dos seus referentes democráticos e integradores, da súa lingua e do seu feito diferencial. Se todo isto se pode desenvolver como parte de Canadá, abonda.

En Galiza non hai independentistas. Hainos, pero moi poucos. Hai unha lingua que esmorece polo desleixo –cando non pola agresión-do propio goberno galego. E hai un goberno que non quere integrar, nen tolerar, nen fomentar a multiculturalidade, nen defender a nosa natureza e os nosos espazos naturais. Un goberno autonómico que obedece sen máis a outro español. E que fai que vivamos rexeitando a nosa realidade e a nosa contorna. Os que fan políticas sociais son lacazáns despilfarradores. Dar servizos sociais nos tempos que corren é para eles inaceptable. E a única vara de medir é cantos cartos se deixaron de gastar, por moi amolado que estea o pobo.

Namentras agroma unha alternativa que quere integrar a un NDP respectuoso co dereito de autodeterminación. Que quere sumar, acoller ao diferente, defender a nosa costas, os nosos montes, a nosa sociedade…Quere que haxa cidadáns e cidadás con dereitos. Quere unha esquerda moderna, centrada na igualdade e na non discriminación e nos dereitos fundamentais. E un país dinámico, no que a xente quera ir, como quere ir a Quebec e non marchar canto máis lonxe mellor. Un país novo no que medren nenos e nenas con expectativas de darlle un futuro. Nesta dinámica de suma hai que pedirlles aos nosos PQ a xenerosidade abonda para integrar ás persoas que levan unha meniña no colo.

Os quebequeses se lembran. Je me souviens, temos que dicir a xente galega co noso voto para rexeitar aos de sempre, ao atranco do noso futuro colectivo. Se ese futuro é no Reino de España, está ben. Pero nun Estado que nos recoñeza, na nosa identidade e na nosa diferenza, e nos quera como somos. Cos nosos dereitos como pobo. E que integre e non discrimine. Unha España moi diferente á que goberna o PP.

Mágoa que xa non teño unha botella de Caribou para brindar por Pauline Marois. Que haxa unha, do que sexa, para o 21 de outubro á noitiña. Abrirémola, sen dúbida.

QUOUSQUE TANDEM ABUTERE CAECILIA PATIENTIA NOSTRA?

 

               Hoy, al volver de la playa, me dediqué a leer este documento tan “novedoso” que debía de ser el RD-Ley 23/2012, por el que se introducirían grandes novedades en el Plan Prepara. Me resulta especialmente apropiado escribir hoy en español porque pasé en coche por los dominios de D. Madiano, de Pilariña Red, de Alfonsito Wheel…Ya sabéis: Sangenjo, Rajó, San Vicente del Mar, La Toja…Es más, como dejé a mi hijo en un campamento en La Lanzada, de la Diputación de Pontevedra, mismito escuché loas del benefactor y prohombre Rafael Louzán, presidente de este organismo tan imprescindible para la gobernanza española.

               A lo que iba, prórroga del plan Prepara. Se ha prorrogado, hasta ahí todo bien. Se han incrementado en 50 euros los subsidios para desempleados con cargas familiares. También bien. Pero punto y final. En términos generales, un despropósito. No se trata de la familia de laboratorio a la que se refirió el viernes en el Cortello de Ministros Sor Fátima, que tiene rentas de ocho mil euros al mes y un desempleado de larga duración, sino de analizar a los colectivos excluidos, “daños colaterales del fuego amigo”:

-Primeramente los jóvenes. Por supuesto, en una forma de hacer políticas “made in Spain”, se retira el subsidio a los descendientes que convivan con los ascendientes si éstos tienen rentas superiores a las previstas en la norma –que vienen a ser las que justifican el acceso al subsidio asistencial por desempleo-. Es decir, después de haber derogado hace meses la ayuda al alquiler, ahora se les castiga por volver a casa de papá y mamá retirándoles el subsidio del programa de “recualificación profesional”. O sea, como siempre: son las redes informales las que cobijan las situaciones de necesidad en nuestro país. A ellas se confía evitar las situaciones de pobreza. La familia, entendida en el más puro sentido napolitano como única proveedora de bienestar social. Ello, por supuesto, sin comentar los más que esperables cambios de empadronamiento de muchas personas desempleadas para escapar de la exclusión de la norma.

-Segundo las mujeres. Es decir, las que pierden la prestación o el subsidio y viven con su cónyuge que tiene rentas, también fuera del programa. Aún habrá que escuchar a algún pepero decir que también sucede al revés: el esposo deja de tener el subsidio si su cónyuge trabaja. Es la tan conocida ideología de género de la derecha de este país: la mujer y la sartén en la casa están bien. Si están sometidas económicamente a su pareja, ya estamos en la Arcadia feliz a la que quiere volver el PP.

-Tercero las personas pensionistas. Porque en el esquema de sociedad que va dibujando este “Gobierno”, se erigen en sustento económico de sus familias. Sin límite alguno de edad, se ven en el deber ético tan poco estético en una sociedad presuntamente civilizada de tener que amparar a sus hijos que extinguen su cobertura del desempleo. Es decir, hijos e hijas “rescatados” por padres y madres jubilados o viudas/os, con el fracaso vital que ello supone a esos descendientes ya adultos.

¿Cuánto se ahorra con estos recortes? Yo creo que poco, razonables fraudes ya descontados. Pero de nuevo el Real Decreto-ley refleja ideología ultramontana. Y ahora, me pregunto: ¿se han mejorado algo los derechos de las personas beneficiarias ante los servicios públicos y privados de empleo, que han de prestarles algún servicio específico?  “Claro que no, iluso”, esa es la respuesta. Basta con ver cómo el Ejecutivo Central y sus “aventajados gobiernos periféricos” van podando con mimo todas las acciones de empleabilidad. En Galicia, sin ir más lejos, Mr. Bean y su flamante conselleira mrs. Mato han ahorrado una pasta en acciones de empleabilidad para otros enjuagues. ¡Es que gastarlo en personas desempleadas es un dispendio inasumible!

Bueno, Europa achucha con esta otra reforma del empleo, la que de verdad hace falta. A ver si la ministra y su aventajado director general de empleo escuchan a la Comisión también cuando habla de Estrategia de Empleo y dejan de practicar esa sordera selectiva, tan del gusto de algunos gobernantes. En próximas entradas alguna receta iré adelantando, de las que bien vendrían. Mientras tanto, este Decreto ley es otro Ecce Homo de Borja. La similar capacidad de restaurar de Cecilia Giménez y de Fátima Báñez es la que me ha sugerido el título de esta entrada. Pónganle cara al RD-Ley 23/2012. Yo sugiero la de Guillermo Collarte.

PLAN PREPARA

A ministra Sor Lucía, digo Fátima, está atoallada con isto do Plan Prepara, entre o ministro Cristobo Manstesoiras, os tanques do pensamento da dereita e unha oposición sinistra que lle está toleando. A ela, que nunca xamáis pisara unha oficina de emprego e que non ten culpa ningunha de que os que non traballan queiran traballar!

Os ditos tanques están apuntando xa aos 400 euros ao mes que cobran no Reino de España duascentas mil persoas. Disque queren reformular este subsidio de desemprego para mellorar a taxa de reemprego deste colectivo, que baixou no último semestre ao 6 por 100. Xa me parece moito! Como queren mellorala, logo da desfeita que lle están facendo ao mercado de traballo? Todo un arcano.

Na miña convicción de que o Papo sempre percura asesoramento no meu blog, vou fiar un par de ideas, tan simples que mesmo as podería formular Sor Fátima, que xa é dicir. Pero, non vaia ser o demo que non se lle ocurran, eis a miña reflexión:

1º.- O subsidio de desemprego parécese a unha prestación de Seguridade Social o mesmo que a ministra de Emprego a unha ministra de Traballo e Seguridade Social. É dicir, rien. Agora se mete por eiquí, agora se rebaixa por acolá, danse uns cartiños para un programa, péchase outro…Por iso ten tan pouco sentido no 2012 a diferenza entre Seguridade Social e Asistenza Social. Desde hai moitos anos o subsidio non é máis que o que políticamente se entende como posible. Digo isto para pechar este debate tan ermo de competenzas estatais e das CC.AA.

2º.- Cincocentos millóns de euros son euros a cachón. A min xa me costa imaxinar esas cantidades. É máis de 25 veces o que cobra Cristiano Ronaldo ao ano. Ou Messi. Non vou entrar en comparacións demagóxicas. Pero mesmo é dez veces o que se aseguraron os executivos de Nova Galicia Banco antes de marchar –por certo, apunto que un deles, Gayoso, é doutor honoris causa pola miña querida Universidade de Vigo-. Mesmiño é unha percentaxe de perto dunha cuadraséxima sexta parte do que en principio costaría o refrotamento de Bankia. Con todo, sería bon que no seguinte proxecto de Orzamentos Xerais do Estado se poñan contías creibeis de cando vai custar o paro no 2013. E que se estabelecera unha especie de ”prioridade crediticia” para os pagamentos. Vale que o primeiro é pagar débeda pública. Pero, que ordinal de preferencia ten pagarlle aos que non traballan porque non atopan emprego?

3º.- Sería interesante converter este plan nunha xenuína prestación de Seguridade Social: indefinida no tempo, con dereitos subxectivos dos que se deriva unha especial posición de suxección xurídica das persoas beneficiarias. Mesmo integrala no texto refundido da Lei Xeral de Seguridade Social. Ou con regulación separada, como se fai coa Renda Activa de Inserción. Estou certo de que as obrigas poden ser distintas para este colectivo, como o son para os beneficiarios desa renda. A obriga de aceptar colocación ten que ser máis intensa e a profesionalidade debe contar menos. Pero tamén a parte de compromiso do Servizo Público de Emprego Estatal debe ser máis fonda con este colectivo, en termos de priorización para ofrecerlles empregos acaídos á súa cualificación profesional ou mesmo traballos de colaboración social. É dicir, os parados de longa duración precisan de medidas positivas para a súa reinserción. Os itinerarios de recolocación deben ser prioritarios para eles. E a atención, persoalizada. Claro que ir despedindo a orientadores laborais e enfraquecendo as dotacións personais dos Servizos de Emprego, como fai o goberno, non é o camiño.

4º.-Hai que decatarse de que reformular o plan é comezar a casa folo faiado. O sistema español de protección por desemprego, que funde as súas raizames na Lei do Seguro do Paro Forzoso do 1961, non responde ás finalidades ás que debe responder hoxendía. Antes que incentivar un retorno ao mercado de traballo rápido e sen merma da profesionalidade, promove actitudes conservadoras, de mantemento do dereito á protección como primeiro valor. Compriría revisar todo o esquelete do sistema, desde as situacións protexidas, ata as reglas de compatibilidade e, moi en particular, os programas de emprego. Reformar hoxe ailladamente o Plan Prepara é aplicarlle ao colectivo máis feble unha sorte de lei de perigosidade social. Porque sospeito que ese vai ser o propósito que agochan os tanques para este colectivo de “vagos e maleantes”, como os considera a dereita.

5º.- E sen afondar máis por hoxe, que xa abonda, unha pregunta máis: non sería cousa de obligarlles ás axencias privadas de emprego e ás empresas de traballo temporal a que asumiran unha parte da responsabilidade cos desempregados de longa duración? No Reino de España, como noutros moitos Estados, lles confiamos a estas entidades unha parte da torta no mercado da colocación. Creo que hai que requerirlles responsabilidades. Porque logo de máis dun ano e medio –no caso das axencias privadas- e de medio ano –no caso das empresas de traballo temporal- non deron ningumha sinal de eficacia e eficiencia. Se non son eficaces e eficientes, perden toda a súa lexitimidade social. Non se gaban da súa eficiencia? Pois que se apliquen nos desempregados de longa duración. Con obrigas específicas e persoalizadas de atención deste colectivo suplementarias –que non substitutivas- das do Servizo Público de Emprego Estatal.

E nada máis. Si, que no Plan Prepara habería que incluír unha partidiña para preparar algo á señora ministra e ao seu equipo de asesores. Xa que é ministra de emprego e non de traballo, un esperaría unha migaxa de bon senso cando se achega a estes temas. Dona Fátima, atenda aos meus consellos, que ben lle irá. E convenza a San Cristobo, digo a Manstesoiras, para que se conduza con serenidade e manteña a axuda aos colectivos que esgoten prestación e máis subsidio ordinario de desemprego a partir de agosto 2012.

O TRABALLADOR QUE ENVILECE: UN PARADIGMA

Antonte despraceime de Ribadeo a Monforte para abrir unha mesa de negociación no Concello relativa á amortización de prazas. Previamente houbo que pedirlle informe ao comité de empresa e aos delegados do persoal funcionario. Todo isto por unha moción presentada –como non?- polo PP e secundada, para vergoña dese partido, polo PSdG-PSOE, na que pedían a supresión de catro prazas. Aos do PP habería que pedirlles iniciativas parellas na Deputación de Ourense, en Esgos, en Nogueira de Ramuín, en Barbadás, en Celanova, en Oímbra e en tantos e tantos Concellos nos que enchufaron ás súas familias e deudos. Pero…o interese xeral para a dereita é un concepto moi casuístico.

Ao que ía: non me sorprendeu, pero encheume de tristura algún comentario illado de membros do comité de empresa: amortizar postos do grupo A1 e A2 non está mal, para procurar que non se amorticen os do grupo C2. Máxime cando algún daqueles está vacante. Finalmente, semella que non vai haber problemas para que o informe sexa negativo ao que pretende o PP, por certo dunha antixuricidade aberrante. Pero á volta a Ribadeo lle daba voltas a como a dereita está conseguindo ese propósito tan seu de emporcar a moral da clase traballadora e emerxer a parte máis vil e egoísta de cada un de nós. Baixaba polas abas da serra de Lourenzá e enfitaba a Bretoña, nun dos paisaxases máis fermosos do noso País ao solpor matinando estas cousas, e pensaba que sen dúbida eses comentarios se debían ao medo e ás ameazas que os medios lle transmiten aos empregados públicos das entidades locais. Por máis que –eles o saben- o Concello de Monforte leva nove anos gobernando por xente digna que procurou un evidente desenvolvemento desta cabeceira de comarca tradicionalmente esquecida. En realidade, miña viaxe do martes era unha travesía entre as dúas cabeceiras de comarca de Lugo que son modelo dun desenvolvemento sostible.

O medo da clase traballadora é un obxectivo permanente da dereita desde país e da dereita globalizada. Ese medo que creba a solidariedade e nos fai a uns destrutores do emprego dos outros, na ara do noso interese individual. Nós mesmos como verdugos e ao servizo dos intereses do PP. En realidade, podía pór outros exemplos que me sucederon esta semana, pero abonda con este comentario nun órgano que debería ser de defensa unitaria de todos os traballadores da empresa. Un órgano estragado pola lapa da insolidariedade acesa polas políticas da dereita.

A eficacia do medo, baixo a torpe coartada dunha liberdade teórica, que non real. Onte me lembraba do pensamento de LORD WEDDERBURN, morto este ano nunha realidade laboral tan distinta desa na que el acreditou. Cando dicía, nos anos 70, que os traballadores non queren outra cousa do Goberno que que se esqueza deles. Claro, no mundo das relacións laborais do sindicato como suxeito central e desde o voluntarismo na negociación colectiva que tanto engaiolou a KAHN FREUND. Pero, por desgraza, no ano 2012 case dicimos o mesmo: o mellor que lle pode pasar aos traballadores é que o Goberno se esqueza deles. Claro, para non bater máis neles.

E tamén leía o artigo de ROMAGNOLI no último número da Revista de Dereito Social, coa súa capacidade de expresar a realidade: como hoxe xa non non arrepía dicir que o traballo é unha mercadoría, en claro desprezo da Declaración de Filadelfia. Como a economía global vai clavando banderiñas no sindicato para que morra pouco a pouco. Como os dogmas liberais van deixando ás persoas sen liberdade, agás aos membros das oligarquías dominantes. Como os traballadores perden a súa identidade cando o traballo se deixa de declinar en singular e se declina nunha constelación de traballadores atípicos.

E no medio, o individuo aillado, enaxenado, temeroso e disposto a executar ao seu compañeiro para manter, un chisquiño máis e ata que non lle toque a el, ese traballo que foi carta de cidadanía para vivir con dignidade nunha sociedade que hoxe esmorece. O peón de obras do Concello de Monforte como paradigma desta sociedade enaxenada, vil e decadente, na que non hai máis que individuos que teñen medo e que non acreditan máis que en vivir un día máis, a conta do que sexa. A conta do seu compañeiro, desde logo.

DEMOCRACIA CARIBEÑA

Hoxe vou deixar por unha vez miñas reflexións no único campo no que me sinto minimamente competente, como é o das políticas laborais e de Seguridade Social, para falar de política parlamentaria. Eu admiro a esa xente que fala nas tertulias de moitos temas ao mesmo tempo, totalmente descoñecidos para min. Pero o asunto de hoxe non require ser moi iniciado. Chega con ese “sentidiño” do que se gababa noso defunto Iribarne.

Falo, claro está, desta iniciativa do rillote Frijolito de baixar os membros do Parlamentiño de 75 a 61. Para obter ese aforro do millón de euros anuais. Está moi ben esta rebaixa para que á Casa do Hórreo lle acaa ese nome de “Parlamentiño” que se lle daba ao Pazo de Fonseca nos tempos do Merendiñas Fernández Albor. E está moi ben que comece ese proceso de baixada do número de habitantes no que lle precedeu, por exemplo, o convento das Paias da Praza da Quintana, que case non ten monxas polas defuncións das máis velliñas. A defunción das Paias ten moito que ver coa defección á democracia que tentan abordar os do Partido Único en Galicia.

Eu non son dos que desprezo un aforro dun millón de euros. Menos a fin de mes, coas dificuldades que temos para chegarmos ao fatídico 31! Por iso defendo un plan de amortizacións de cadro de persoal na Deputación de Ourense e na meirande parte dos Concellos desa provincia. Total, é a que menos lle vai afectar a baixada de Deputados no Parlamentiño!. Tamén hai marxe de axuste na Deputación de Pontevedra. Nas outras dúas, non estou tan certo, pero algo se podería rabuñar. E nos Concelliños! Porque en Galiza temos moitos deses.

No Parlamentiño…en fin. Eu estou un pouco xordo, porque estiven na manifa de Vigo da semana pasada e non escoitei que ninguén pedira unha rebaixa do número de MP de Galiza. Pedíanse outras cousas, esas si. Pero como Mr. Bean (digo, Feijóo) escoita moi ben, xa estou certo de que van dimitir todos os da Xunta, que van escoitar ao pobo e que van devolverlle á xente desempregada e dependente e ao servizo da Administración Pública os cartiños que lles confiscaron para os buratos que deixaron eses parvuliños de Fernández Gayoso e J.L. Méndez.

Ao que ía: 14 parlamentarios menos, mantendo alomenos 10 en Ourense e Lugo e mantendo tamén ese umbral do 5 por 100 para que no Parlamentiño unicamente entre xente de orde, como quería “el Padre Fundador”, que na Gloria estea. Todo por aforrar. E sen segundas intencións, eh? Que a meses das eleccións hai xente malpensante. Iso non beneficia a nada máis que á caixa pública. Claro, desde que noso paisano Pablo Crespo reiterara, como seu mentor Rosendo Naseiro, que a caixa pública é a caixa do PP e o interese común é o da xente con sentido común, isto é a que vota ao Partido Único.

Nada máis por hoxe. Unicamente, para xustificar o nome desta entradiña, que esta pequena trapallada emparenta a Mr. Alberto Bean con dous irmáns xemelgos caribeños, como son Uribe e Chávez, irmáns irredentos os dous do noso Albertiño, trama inmellorable para un conto do noso xenio Cunqueiro.

OTRA SOBRE DESEMPLEO

Subir a la Uni escuchando por la radio al Pdezidente en la sesión de control al Gobierno tiene la virtud de que ya no te puedes enfadar con el del coche que adelanta donde está prohibido o que sale de un cruce porque manda él. Sólo puedes enfadarte, y mucho, con Dazoy. Bueno, con él y con su camarilla.

Hoy dijo algo así como que “entre doz malez, hay que edcogez el que pedmita que las cozaz mejoren y que podamos zaliz de la criziz”. A preguntas del líder de la oposición, en las que le criticaba los grandes recortes del BOE del pasado sábado.

Bueno, la prédica de que no hay más remedio es progresivamente cabreante, cuantos más adeptos consigue en el mundo de la opinión pública. Más cierta sería la que añadiría “con los más débiles”. Es decir, lo que realmente refleja el pensamiento único es “no hay más remedio que meterse con los más débiles”. Porque las medidas de recorte del gasto más agresivas no se dirigen, desde luego, contra Fabra papá y su red clientelar, ni contra sus amigotes de Ourense. Es decir, que se mantengan 51 Diputaciones provinciales bajo un torpe principio de subsidiariedad es de coña. Que coincidan en el tiempo este recorte y la instalación del fuselaje del avión en el cabezón del afortunado jugador de Loterías ¡del Estado! sólo es propio de un reyezuelo de Suazilandia, que es la mejor comparación que se me ocurre para papá Fabra. Y que se mantengan estas lacras de la Administración Pública bajo el argumento para imbéciles de que hay que prestar servicios a los ayuntamientos pequeños nos quiere degradar a la condición de jelipollas. En Galicia seguimos teniendo 315 ayuntamientos para escasamente dos millones ochocientos mil habitantes. Y creo que en otros parajes el porcentaje es aún más ridículo. Uno compara la reforma Zazoy y la reforma Monti –sin ensalzar ésta más que lo justito- y se da cuenta que el profesor, al menos, ha puesto en marcha una reforma administrativa con algún viso de seriedad.

Al grano: es que la reforma del desempleo es como esa práctica de los grises de pegar con toallas mojadas, que no dejaban huellas superficiales muy visibles. No voy a repetirme con la entrada anterior, pero voy añadir algo a esa idea de que se recorta donde menos se nota, sin medir el daño que se hace. Por ejemplo, teóricamente se mantiene la misma cuantía de la prestación contributiva durante los seis primeros meses. Pero eso es falso: se elimina la bonificación del 35 por 100 en la cotización de los desempleados –también la del 72 por 100 de los achuchados agricultores por cuenta ajena del sistema especial-. En el caso de los beneficiarios el subsidio de 55 años, además de subirles la edad y aumentar exponencialmente la pobreza en España, se les limita la cotización por jubilación al 100 por 100 de la base mínima. Es decir, y expresado en grueso: se les recorta un 25 por 100 su cotización por jubilación. Lo cual tiene su eficacia para impedirles otra pensión que no sea la mínima, impidiéndose así cualquier expectativa de jubilación anticipada. A los desempleados maduros también se les hace más daño, al eliminar el subsidio especial para mayores de 45 años y recortar fuerte la renta activa de inserción.

Pero el enfado ya alcanza cuotas exponenciales cuando se añade que esto ya lo sabían y es premeditado y vocacional en el caso del Partido Popular. Recortaron el desempleo porque lo deseaban fervientemente. Bastaba ver el proyecto de presupuestos de abril para saberlo. Si se pronosticaba el aumento del paro y se consignaba menos presupuesto para cobertura por desempleo, dos más dos son cuatro. Para la derecha, los desempleados son una lacra social, unos vagos y maleantes.

Hoy no toca hablar de dependencia, pero ya tocará. Aquí en Galicia no se nota tanto como en otros sitios porque desde 2009 se abortó cualquier intento de desarrollar la Ley 39/2006. Debe ser que en Galicia somos todos muy jóvenes y no hay dependientes.

QUE SE JODAN!

Para honra da nena do “cacique bon” de Castelló, irmán no universal deste coleccionista de coches antigos e de amigos con amplos patrimonios inmobiliarios e con fillos especialistas en aprobar oposicións nas Administracións locais ourensás, comezo esta entradiña, claramente referida á xente desempregada, co agarimoso saúdo que o outro día lles proferiu Andreita, tan bonitiña ela.

Trabuqueime. Afirmei hai meses que o “Goberno” do Reino de España baixaría a prestación de desemprego a finais de xullo. E o fixo o 13 de xullo. Terei que reconsiderar os meus vaticinios, porque fallan estrepitosamente. Debia tenerlle Guindos unhas especiais ganas a esta prestación. Ou máis ben á xente que a disfruta. Xa está, a outra cousa. Seguro que aínda queda xente preguizosa. Como os dependentes. Eses xa non fai falta decirlles que se jodan, porque están jodidos de seu.

En fin, haberá alguén que diga que non foi para tanto. Claro, como se retiran tantos dereitos, os desempregados non son senón un colectivo máis. Por suposto que os funcionarios tamén quedamos algo agredidos –por certo, o da definición de unidades electorais na Administración Pública para as eleccións sindicais non é recorte de gastos, senón pura ideoloxía, para negarlles a presencia ás organizacións sindicais no sector público-. Pero hoxe me vou centrar na prestación por desemprego. Sen afondar moito, que non fai falla. Abonda con tres pequenos comentarios:

1º.- Que se baixe do 60 ao 50 por 100 da base reguladora á xente que comeza o seu día 181 como desempregado non ten nada de casual. É moito máis agresivo que baixarlle a prestación aos que comezan o seu disfrute. Fagamos contas. O día 12 de febreiro entrou en vigor o RD-lei 3/2012. Ese que permite facer despidos a cachón, sen límites e pola cara. Os despedidos da reforma do Partido Popular comezan a chegar ao día 181 o 13 de agosto. Por iso é tan efectiva esta medida: primeiro facilitan o seu despido e agora facilitan que se lle baixe a prestación ás mesmas persoas. Como son plenamente conscientes de que coa súa reforma incrementaron xeométricamente o número de desempregados, agora baixan o paro. Claro, para joder dúas veces aos mesmos.

Ademáis, está claro que a xente non vai atopar emprego nos primeiros 180 días. Para iso despediron tamén aos axentes de colocación. Agora, o pouco persoal que queda nas oficinas do Servizo Público de Emprego Estatal ten que requerir datos aos beneficiarios da prestación. Porque, se alguén non acude, ¡zas!, suspéndeselle automáticamente a prestación. Logo, xa veremos se se lles devolve.

Por outra parte, como aínda queda moita xente por despedir, modifícase a lei. A prensa falou moito da reducción da protección do FOGASA (para voltar á situación anterior á Lei 43/2006). DO que se falou menos é de limitar a responsabilidade do Estado por salarios de tramitación, que unicamente se producirá ao chegar aos noventa días. ¡Claro, o goberno de Madiano non ten ningunha responsabilidade dos despidos que pasan neste noso país!

2º.- Que se suba a idade para o subsidio para maiores –agora- de 55 anos tamén ten o seu aquel. Ninguén se lembra xa de que, a finais dos 80, o Goberno tivo a ben rebaixar a idade a 52 anos desde os orixinarios 55. Por que? Porque a realidade era –e é- tozuda. Para afastar a moita xente da pobreza. Agora volta aos 55 anos. Como é un dos colectivos máis vulnerabeis, que se jodan! Non vaia a ser que a Andreiña teña menos coches antigos que o actual presidente da Deputación de Ourense. E, para máis jodienda, que non manteñan o subsidio ata a idade ordinaria, senón unicamente ata que cheguen á xubilación en calquera da súas modalidades. Non vaia ser que lles cheghe para vivir! Menos mal que, na práctica, non se van poder xubilar anticipadamente porque para iso precisarían de complemento de míninos, e así non se pode, desde a Lei 27/2011. Pero que ninguén se chive a Báñez e aos seus asesores, que andan todos eles moi ocupados estudando como se tramitan os ERES dos seus amigos.

3º.- Que se suspenda polo Servizo Público de Emprego Estatal a prestación e o subsidio por indicios de fraude tamén merece comentario. Ten graza que a única prestación que se pode revogar de oficio, sen demanda xudicial, é a que agora se pode suspender por sospeita de fraude. E que precisamente se lle dea esta potestede á entidade xestora –organismo autónomo- máis gamberra en termos de xestión de prestacións é para ovacionar outra vez a Dazoi e dicir con entusiamo ¡QUE SE JODAN, QUE SE JODAN! A ver se con esta suspensión “cautelar” quedan fodidos para sempre os parados. Teño a impresión que a Dirección Xeral de Emprego, en mans do Partido Popular, vai ter máis ben pouca cautela na aplicación da nova ferramenta do art. 229 da Lei Xeral de Seguridade Social.

En fin, Andreiña, ven pasar o verán a Galiza. Así verás que jodidos estamos os galegos xa desde o 2009. Verás como se pode ao mesmo tempo baixar as prestacións sociais, incrementar o número de desempregados, baixar a taxa de ocupados, subir a emigración, subir a taxa de mortalidade e, ao mesmo tempo, enchufar a máis xente amiga no sector público. Seguro que o amigo do teu pai te da un paseo nun coche amigo polos cortellos e polos concellos dos seus amigos.

PRINCIPIOS DE LEALDADE INSTITUCIONAL E DE TRANSPARENCIA

Hai quen confunde a prudencia de calar cando o Reino de España se enfronta a decisións fundamentais no contexto europeo e mundial con darlle a razón a quen non a ten. Pero hoxe me peta deixar de calar, xa está ben. Eu non teño que explicarlle nada a ninguén, e moito menos a Jean Claude Juncker. Pero como a prudencia non é, aparentemente, virtude cardinal do Consello de Ministros que padecemos, tampoco os cidadáns debemos permanecer calados. Falar non é deslealdade ante a desvergoña de tantos.


Hoxe me quero referir ao banquete doutro día en Ourense, como reclamo dos principios de lealdade institucional e transparencia cos que se lles enche a boca aos señores e señoras diputados peperos –utilizo esta expresión, xa acollida polo Diccionario da RAE-. Eu teño unha sensación de noxo infindo contra este imperio Baltar. Detesto a este personaxe e ao que representa. E o digo claro, sen matices. Desprezo que se lle faga unha homenaxe a alguén que encheu das máis ruíns prácticas a Administración local ourensá. Ou non o fixo? Dalguén que considerou concellos e Diputación como a súa finca privada, para tecer favores, clientelismos e poder mesquiño. E desprezo ver ao sumiso e anano presidente da Xunta de Galiza facéndolle reverencias e o caldo gordo a un cacique de tan baixa catadura moral. Eu non paso revista de quen estaba ou non estaba nesa paparota-peperota. Tanto me ten. Alá eles.

Pero me pregunto: onde están as medidas preventivas, correctivas e coercitivas previstas na Lei Orgánica 2/2012, de estabilidade presupostaria e sostibilidade financieira? Porque abofé que ditas Administracións Locais, esgotadas e esquilmadas polas prácticas de espolio sistemático de Baltar e a súa cuadrilla, precisarán de axustes. Por que os concelleiros/as e deputados/as dese partido político non reclaman nen presentan iniciativas de amortización de servizos e persoal nesas Administracións? Por pura deslealdade e falla de transparencia.

Porque estes días chegaron ao meu coñecemento iniciativas dos concelleiros peperos da oposición nun feixe de concellos galegos presentando iniciativas de amortización de postos de traballo e de reformas á baixa das relacións de postos de traballo. Que caradura! A estratexia de enfraquecer ao adversario e engordar os dislates do amigo! Iso é o máis elemental exemplo de deslealdade para coa Administración Pública que se pode comenter hoxendía. Primeiro aproban lexislación que lles permite despedir en Administracións Públicas con facilidade e logo non despiden nos Concellos e nas Administracións Públicas dos seus deudos e apretan cando gobernan outros partidos.

O Partido Popular é un reputado especialista en “limpar” ao adversario cando accede ao poder. O spoil system ten en Galiza o mellor campo de experiencia. A percentaxe de persoal ao servizo da Administración Pública que entrou á marxe dos procedementos reglados é abafante na Administraión autonómica e local. A capacidade de remover do seu cargo de xefes de seccións para arriba a toda a xente cando chegan ao poder non ten parangón. E agora teñen outra ferramenta: presionar para despedir onde non gobernan e facer a vista gorda cos amigos. Ou non? Neste contexto, a homenaxe doutro día a Baltar é unha paráfrase da patrimonialización do poder. Que se honre a ese homiño é todo un síntoma dunha sociedade envilecida e sen dignidade.

¡QUE TELEFÓNICA PAGUE DE UNA VEZ!

El Partido Socialista francés tiene algo de anticíclico que hace que sea portador de esperanza para Europa. La victoria electoral de Hollande recuerda la estrecha derrota de Lionel Jospin en 1995 frente a Jacques Chirac, cuando el socialismo europeo se desmoronaba. Aquella “dulce derrota” supuso entonces un cambio de ciclo que tantos buenos resultados le trajo a la Comunidad Europea de la segunda mitad de los noventa, hasta que la derecha rampante volvió a tomar las riendas para aprobar el vergonzoso Tratado de Niza. Francia ahora nos recuerda que el Estado social es posible. La reforma de Seguridad Social de Sarkozy era reversible en un tema tan aparentemente intocable como la eliminación de la jubilación anticipada a los sesenta años para las personas que llevasen trabajando cuarenta años. Esta noticia viene mucho a cuento cuando la Comisión Europea, con gran regocijo de alguno, instaba a que el Reino de España eliminase los plazos transitorios y estableciese desde ya la edad de jubilación con carácter general a los sesenta y siete años. Supongo que, después de que Hollande se haya pronunciado sobre la edad en la República de Francia, los chicos de Durao Barroso estarán “caladiños” por unos días. Otra vez recurro a Francia para traer a colación las palabras de un recordado presidente de la Comisión Europea de los años noventa como Jacques Delors –¡cómo se degradó esa presidencia, desde entonces!-: la jubilación no supone la separación del mercado de trabajo, sino la constatación de que dicha separación se ha producido. Es verdad que, con todo el desarrollo del tópico del envejecimiento activo, nos llegamos a creer que Delors había dejado de tener razón, pero la crisis nos golpea con su tozuda realidad. Las personas de 62, 63, 64 años no trabajan en la mayoría de los casos porque el mercado de trabajo las ha amortizado. Es decir, en el corto y en el medio plazo lo que haría la inmediata vigencia del retraso de la edad ordinaria de jubilación a 67 años no sería conservar a trabajadores maduros en el mercado de trabajo, sino generar una bolsa de desempleados de edad avanzada sin ninguna psoibilidad de reemplearse. Con el añadido de que se erosionaría su pensión de jubilación y, además, se les ubicaría durante un largo período de tiempo en el umbral de la pobreza. Probablemente, sea eso lo que quieren quienes abogan por eliminar los plazos transitorios de la Ley 27/2011, pero entonces que lo digan claramente. Entretanto, la edad real de abandono del mercado de trabajo en España sigue promediando unos 62 años, por mucho que nos hemos esforzado en retrasarla. Por consiguiente, ubicar la edad de acceso a la pensión en los 67 poco tiene que ver con el empleo y mucho con el ahorro de costes. Si eso es así, si ya apenas quedan cotizantes de antes del 67 en activo y si la jubilación anticipada se ha erizado de dificultades, algo grave está pasando en dicha franja de edad. Pero permítaseme volver los ojos a las prejubilaciones, porque aquí la doble moral de la derecha otra vez se pone de relieve. Yo acuso al Gobierno del Partido Popular de negarse a exigir a Telefónica de España el pago de la aportación económica por todo lo que su última tanda de golosas prejubilaciones le ha costado al Servicio Público de Empleo Estatal. Hay una voluntad rebelde del Ejecutivo a poner en marcha de una vez por todas la disposición adicional 16ª de la Ley 27/2011 para favorecer a sus amigos. En la web circulaba un proyecto de Real Decreto fechado dos días antes del 20 noviembre 2011, que, por supuesto, decayó, por más que la reforma de 2012 incluyó la maniobra de distracción de modificar dicha disposición adicional. La prestación de desempleo ha sido rehén de las empresas privatizadas en la segunda mitad de los años 90, con una “gestión” absolutamente impropia y sideralmente alejada de los principios de objetividad e imparcialidad. El desempleo ha servido para favorecer a las empresas de amigos del Partido Popular. Se dirá, y algo de razón hay que reconocer, que algo de eso ha sucedido también con otros gobiernos del PSOE. Es cierto, pero unos son más iguales que otros. Por consiguiente, antes de decir que hay grandes dificultades para el Tesoro Público, hay que exigir que César Alierta pase por caja. O aunque no hubiera que decirlo. Lo contrario implica una decisión omisiva injusta a sabiendas. La rebeldía de la derecha a que prevalezca el Estado de Derecho. Mientras Telefónica no paga, a los desempleados de sesenta y tantos años se les amenaza con no poder jubilarse.

FRIJOL, CAMPIÓN DO BENESTAR

Hoxe Don Habichuelo gabouse de mellorar o Estado do Benestar que deixou o bipartito. Como diría noso ilustre Duque Don Leopoldo, noso presidente “es muy jacarandoso”. Eu descoñecía que Anxo Quintana lle deixara en herdanza a Feij009 un Estado de Benestar. Non era tan mala a herdanza do bipartito? Pero ollo, noso presidente mellorouno, coa intercesión da Consellería de Traballo e Benestar. Con todo, hai que rifarlles. Que non se esquezan de que, se hai benestar en Galiza, é porque había un home que tiña un Estado na cabeza e que hormijonara Galisia toda, como dicía un alcalde, que aínda lle quedaban cartos no banco.Quintana nada fixo na súa vicepresidencia. Si, mercou audis e cadeiras a cachón. E mesmo mercou unha neveira para o coche que lle costou medio presuposto da Xunta. Hai que dicir a verdade: en Galiza avanzou sen dúbida o Estado do benestar do ano 2009 para diante. Sen dúbida ningunha. Quen diga o contrario minte: hai máis xubilados que antes. E máis viuvas, claro. E moitísimos máis desempregados. Aínda máis: desde que chegou á Moncloa Don Mariano, máis Estado de Benestar para Galicia: aínda máis desempregados. Cada día, Galiza vive máis do benestar e menos dos activos. Os galegos e as galegas vivimos do Welfare, como dirían os acollidos aos programas sociais en USA. Don Alberto leva moita razón. Banzo a banzo, máis xente vive do Benestar. Como xa non temos Caixa galega, nen banco galego temos, aínda viviremos máis subsidiados. Desde logo, hai que recoñecerlle un mérito grande a Núñez no avance do Benestar en Galiza. Mágoa que o Benestar avance en Galiza como unha planta invasora, que non autóctona. O que avanza son as prestacións de Seguridade Social. Esas que antes nos denegaba o Zapatero e agora nos recoñece Dazoy. Non unha rede de servizos sociais de orixe galega. Hai semanas asistimos a un guiñol no que un monicreque dicía non sei que de que era xusto conxelar as prestacións de dependencia. Logo dimitiu. Bah, dimitírono, que máis da. Por certo, tiña un audi caralludo, seguro que herdado do bipartito. Pero deixou o traballo feito: non hai espazo para recoñecer máis prestaciósns de dependenza. Pero…non é que Habichuelo melloraba o Estado do Benestar? As parellas novas galegas xa non poden mandar aos seus cativos ás Escolas Infantís, porque na Galiña Azul non entran máis que nenos de boas familias con recursos. Que para iso son as escolas do PP. Claro que os nenos nesas escolas están de carallo. Están no benestar. O mellor é facer todo isto sen débedas: investir en políticas sociais, como din que invisten. Quen o discuta, é que non sabe. E levan razón: Galiza é o reino do subsidio, da esmola, da compra de votos e da carretaxe. Esa si que é a política do benestar de Feijóo. Pero, en realidade, xa estaba moi aprendida, mesmo antes de que chegara Don Manuel. O Estado do Benestar de Feijóo rexistra marcas, iso si, nunca coñecidas: en baixo número de activos, en emigración económica da mocidade, en baixa natalidade…Pero, ten os cartos todos na caixa, como o rei do hormigón. Por todo iso, hai que renovarlle a confianza a Don Alberto. Para que en catro anos os camposantos estean cheos de pensionistas galegos e galegas e aínda cadren mellor as contas. Eses expensionistas estarán para sempre no Benestar: ceibados da mágoa de veren aos seus netos outra vez en Alemaña, ese país do que algún día pensaran que voltaban para sempre…

PENSIÓNS DE XUBILACIÓN: DÉIXENAS EN PAZ, COÑO!

As vangardas da deregulación xa queren converter a reforma de Seguridade Social do 2011 en entullo. Onte me entrevistou Radio Voz por mor dunha ocorrencia que guindaron aos medios de comunicación os de PwC: que había que derrogar os prazos transitorios da Lei 27/2011 e elevar desde xa a idade de xubilación aos 67 anos. Hoxe leín nos xornais as desafortunadísimas declaración do vicepresidente da patronal española nas que afirmaba que había que revisar xa o período de cómputo para o cálculo das pensións de vellez e que non abondaba con conxelar e mesmo con diminuír as pensións. Canto ao líder de CEOE-CEPYME que así se expresou, cómpre, desde logo, retrucar que non hai marxe para a baixada das cotizacións sociais, se tan urxente é recalcular a pensión, por moito que D. Cristóbal Manstesoiras deveza agora por subir o IVE. Se as contas están en risco, o están con todas as consecuencias, E, ademáis, xa arriscou abondo o Goberno a sostibilidade da Seguridade Social con todas as parvadas que fixo no RD-lei 3/2012, en particular arredor do enxendro de contrato de apoio a empregadores. Alén do desprezo que poidan causar as verbas dese personaxiño, hai que pedirlle á sociedade civil un pouco de seriedade co tratamento das cousas importantes. Das cousas do comer, como dicía miña aboa. É certo que hai que pedirlle unha seriedade da que carece o Goberno de España, pero hai o que hai. Xa temos moita xente cismando en Nuevos Ministerios como para que haxa que dar ideas desde fora! As reformas todas de Seguridade Social precisan de prazos transitorios. Máis as que cambian moito as reglas de xogo, como a do 2011. Subir a idade do 2013 ao 2029 é un proceso longo, pero no que están afectadas persoas que hoxe teñen 50 anos ou máis. As súas decisión verbo da xubilación non se poden improvisar. E moito menos no caso da xente que hoxe ten 64-65 anos. Non é lícito cambiar as cartas da baralla no medio da partida. E non únicamente por seguridade xurídica e económica. Tamén por xustiza social. Cando o desemprego da poboación de idade madura está case tan inzado como o da mocidade é sinxelamente inmoral adiarlles a única expectativa que teñen de seguridade económica. A Lei 27/2011 fai un dano inmenso ás rendas máis baixas e aos desempregados de 60 anos ou máis. Na práctica lles impide a xubilación anticipada. Ou, se se prefire, os condena a unha situación de pobreza ata os 65 anos. Agora PwC quere incrementarlles a pobreza ata o 67 anos. Cun pouco de sorte para o sistema, xa morren no camiño! Que saiba D. Jesús Terciado que na súa Comunidade Autónoma de Castela-León, como en Galiza, as pensións están moi por debaixo da media. E que a reforma do 2011 perxudica máis, polo tanto, á súa xente. Fará que pasen fame. Aínda que teño a impresión de que é deses que esquecen o amor á terra nai cando poñen a gravata, como tantos galegos que esqueceron e esquecen as súas orixes. As súas verbas canto ao recálculo da base reguladora non merecen comentario. Poñen de manifesto, cando menos, que non se leeu a Lei 27/2011. Aconséllolle que antes de falar diante dun altofalante estude un pouquiño. Algúns non acreditamos na reforma do ano 2011. Pero, cando menos, recoñecemos que aporta un mínimo de seguridade ata o 2029. Probablemente, o prazo máximo para facer prediccións solventes. A seguridade económica, esa virtude que fai que uns pouco vellos e vellas aínda poidan adurmiñar nas solleiras das súas casas acariñados polas raiolas.

DESEMPREGO, AVELLENTAMENTO, BAIXA TAXA DE EMPREGO, EMIGRACIÓN: EIS A HERDANZA QUE DEIXA O PP EN GALIZA

Recomendo con énfase a lectura do artigo que hoxe publicou no País meu admirado Manuel Rivas, A marabillosa crise de Galicia. (http://ccaa.elpais.com/ccaa/2012/05/03/galicia/1336071337_288800.html). Trátase dun texto hilarante, que destila o amargor que sinte quen lle quere ben ao seu país. Porque debaixo da súa retranca emerxe a tristura dunha realidade ruín, anana e cativa xestionada por un goberno da Xunta aínda máis parvo e miserento. A súa lectura produce en nós, galegos que ben lle queremos a este anaquiño do mundo, a anguria e a mágoa dun proxecto de país esnaquizado por políticos curtos de vista, con intereses e obxectivos mesquiños. No canto, non recomendo a lectura das declaracións da conselleira de Traballo e Benestar Social, que reflicten o nivel do Consello da Xunta de Galiza. Non acertou máis que a dicir que é a situación de incertidume a que está a incrementar o desemprego no noso país, derivada da recesión e do freo do consumo. Xa está. Como sempre, a Xunta non ten culpa ningunha. Por máis que o desemprego creza e creza, por riba da media estatal. Que máis da! Culpa terán outros…Xamais Frijol e seus membros do Consello. A realidade de Galiza deteriorouse moitísimo do 2009 ate hoxe. Logo da entrada no Goberno deste remedo de axente 009 que nos caeu en desgraza. É incríbel que suba o desemprego en Galiza, porque esta suba se engade a outros factores diferenciais que están afundindo o país sen que se albisque a esperanza no curto e medio prazo. Non é que creza o desemprego, que é. É que Galiza segue a ver como a súa poboación se avellenta e que o número de pasivos xa hai tempo que lle deu o sorpasso ao número de activos. É que a mocidade galega emigra, ante a falta de futuro. É que a taxa de emprego baixa, por mor de milleiros de persoas que xa perderon a esperanza de atopar emprego. Nestas tendenzas inobxectabeis, que suba o paro é demoledor, e que suba máis que na media española é para que emigren para sempre os nosos gobernantes. Pero, pola nosa desgraza, eles non emigran…agás que lles dean un despacho en Madrid. Que a conselleira busque as culpas fora é patético. Amosa toda a súa ruindade. Toda a súa incapacidade de comprender ao país e á súa xente. A súa incompetencia sideral. Aínda que non é máis que un exemplo dos moitos que hoxe amosan todos os membros da Xunta. A realidade é clara: a situación de Galiza en termos de número de activos resulta catastrófica. Tanto ou máis que no caso dos “campións do desemprego” dos que moito se mofa o noso presidente ao se referir a Andalucía. Mesmo hai un certo paralelismo entre o maldicer de Sarkozy verbo de España e de Zapatero na súa campaña e as verbas de don Habichuela ao falar dos nosos irmáns andaluces. Claro que Galiza non é Francia, mal que lle pese a un político ao que pola súa desgraza lle tocou gobernar un país no que non acredita e que non lle importa ren. Xa vai sendo unha necesidade inadiable que os partidos todos de progreso se xunten para que,canto antes, botemos a esta manda de ineptos e para que os anos de Feijóo sexan, o máis cedo posible, un mal pesadelo do que xa acordemos.

MEJORES EMPLEOS PARA UNA ECONOMÍA MEJOR.- Informe sobre el trabajo en el mundo 2012. OIT

Acabo de leer el resumen del Informe que encabeza estas líneas, nada más que el resumen. Pero hago un alto en el camino para rogarle al Gobierno del Reino de España, sin ningún tipo de ironía, que lo lea y lo considere. Más que para rogarle, para suplicarle que lo lea. No es que diga nada especial, pero, en los tiempos que corren, resulta provocador. Es, sólo, un grito a la conciencia de los gobernantes para que algo cambie. Expresa que “la sociedad se está volviendo cada vez más ansiosa de trabajos decentes”. ¿Alguien se reconoce en esta aseveración? Yo sí, como parte de una sociedad sangrada por la sanguijuela de la austeridad. Para políticos poco inclinados a darse por enterados, expresa a continuación: “el deterioro de la situación refleja la trampa de la austeridad en las economías avanzadas, sobre todo en Europa”. La situación que tenemos en nuestro país es, sencillamente, indecente. La respuesta única del Gobierno del PP parece ser la medicina de la reforma laboral. Expresa al respecto el resumen lo siguiente: “en relación a las políticas de liberalización, el Informe señala que fracasarán en el objetivo de impulsar el crecimiento y el empleo a corto plazo, el horizonte temporal clave en una situación de crisis. De hecho, los efectos de las reformas de los mercados laborales en el empleo dependen en gran medida del ciclo coyuntural. Ante una recesión, normas menos rígidas pueden dar lugar a más despidos sin apoyar la creación de empleo. Del mismo modo, un debilitamiento de la negociación colectiva es probable que genere una espiral descendente de los salarios y, por consiguiente, retrase aún más la recuperación”. ¿A alguien le suena este argumento? No es que lo digamos algunos resentidos, es que lo dice OIT. Aún estamos a tiempo de corregir la barbarie del decretazo de 10 febrero, sólo hace falta un poco de sensibilidad y de conciencia. Algo de empatía e inteligencia emocional. El trámite parlamentario puede cambiar las cosas…si es que la derecha quiere escuchar este clamor internacional. De la Internacional de las personas que sufren estas reformas lamentables. OIT afirma que existe un enfoque alternativo. “la explicación del actual enfoque político es la premisa de que el crecimiento es el resultado de la austeridad y que los empleos, en cambio, son una consecuencia del crecimiento. Por ello, los mayores esfuerzos hasta la fecha se han concentrado en reducir los déficits y restablecer el crecimiento mundial hacia valores positivos con la creencia de que, en lo sucesivo, producirá la creación de empleos. Como consecuencia, los esfuerzos más directos para estimular la creación de empleo y potenciar los ingresos de los más vulnerables a la crisis han tenido una importancia secundaria. Puesto que ahora existen indicios de que estas premisas han demostrado ser contraproducentes, es esencial progresar con la alternativa, es decir, un enfoque centrado en el empleo, tal y como se describió anteriormente. Además es importante nutrir este enfoque alternativo con ejemplos concretos de políticas que funcionan, para lo cual la OIT ha desempeñado un papel fundamental a través de la adopción del Pacto Mundial para el Empleo y podría contribuir aún más como foro de análisis de políticas”. No es que no se haya dicho antes, pero ahora lo expresa OIT. El cuerpo del informe realiza un análisis demoledor de nuestra situación laboral y pone de manifiesto cómo la ha agravado el decretazo de febrero. Los datos son concluyentes sobre el incremento de la inseguridad, de los despidos, de la bajada salarial, de la precariedad…Se trata de un diagnóstico irrebatible, a menos que pretenda rebatirse con esa especie de metafísica de los que cultivan las posturas más liberales de la macroeconomía. La metafísica del ajuste como el valle de lágrimas por el que debe transitar la vida de las personas trabajadoras y sin trabajo. Aún estamos a tiempo. Mañana el 1 de mayo será, más que un día de manifestación, un día de súplica. Un ruego al Gobierno para que entre en razón y deje de infligir este daño injusto, inútil y brutal. Ya no son los cantos de sirena de una Unión Europea cada vez menos fiable, secuestrada por un apparatchik de mediocres gobernantes que estos días parecen conversos al crecimiento. Es Naciones Unidas la que dice que algo va muy mal.

A UNIVERSIDADE DE VIGO NO CONTEXTO DO DESPROPÓSITO DE ONTE

Logo de pasar un día en Jerez na lectura dunha fantástica tese doutoral e de volta a Vigo, de novo caín no desacougo. A tese referíase aos contratos de traballo en prácticas e, entre outras cuestións, adicáballe unha fonda reflexión aos contratos de investigación e do entorno da Universidade. A xa doutora, Paz Fernández Díaz,realizaba propostas moi acaídas de renovación das carreiras universitarias. Foi moi curioso ter que darlle nada máis que Apto, en aplicación dos límites normativos do RD 99/2011, cando era un traballo extraordinario. En verdade, a súa lectura e discusión encheume de ideas novas na dialéctica univeritaria. O sábado pola mañá viaxei en avión de Madrid a Vigo e atopeime na viaxe cun compañeiro e amigo de Universidade, votante de boa fe desa lameira que é Alternativa Universitaria. Algo discutimos do proxecto e das liñas básicas que saíran na prensa e que eu aínda non leera. Pasara a tardiña do venres en Jerez cos amigos do Departamento de Dereito do Traballo, parolando das nosas cousas e diante duns brandys de Sanlúcar. E ao chegar á noite a Madrid, xa non quixen máis que deitarme, sen abrir internet. Con todo, no avión xa lle pronostiquei ao meu amigo que nada ía facer o reitor da Universidade de Vigo por non amolar á súa base de votantes do PDI-A. Onte á noite leín este novo decretazo do Goberno. A reforma da LOU de novo reflicte o pensamento da dereita verbo do modelo de sociedade e de Estado. A un lle gustaría que lle adicara máis tempo a pensar no servizos públicos e menos á defensa dos intereses da familia Bruffau. Seica eu son un pequeno investidor da YPF. Non me consta. Pero debaixo dos produtos financieros descoñecidos que teño con entidades de crédito –en particular, meu cativo fondo de pensións-, pode que si. Pero non me parece que García Margallo teña que crear tensións diplomáticas innecesarias para defender executorias dunha empresa que probablemente se comportou con pouca responsabilidade social na Arxentina. Eu, como galego, quérolle demasiado a Arxentina como para non lembrar que tamén antes foi nacionalizada certa empresa de viaxes comerciais da que era propietario alguén tan “intachable” como don Gerardo Díaz-Ferrán. E daquela pareceume ben, moi ben. Ao que ía: o novo decretazo establece, por norma con rango de lei, o número de cretos ECTS que ten que impartir un PDI en función do número dos seus sexenios, da clase de funcionario –TU ou asimilados ou CU-, e da data de recoñecemento do último sexenio. É dicir, fixa a súa carga docente por parámetros continxentes. A min paréceme be que se premie ás boas traxectorias académicas. E mesmo pode pacererme ben que se penalicen as malas. Pero non acredito nun sistema que penalice en termos docentes o feito de non ter obtido sexenios. Lémbraseme a vella norma que contemplaba para os titulares de Escola Universitaria a docencia de 32 cretos. Pero a nova é moi distinta: o que se penaliza é que non se concedan sexenios no último tramo, o que desde logo pode obedecer a causas moi diversas. Con todo, mesmo admitiría unha norma con rango legal que habilitara certos marxes de actuación ás universidades, dentro de certos parámetros máis flexibles –vg., non ter obtido ningún sexenio nun espazo temporal moi dilatado-. Pero o que fai o Goberno é un despropósito, que dificulta poder proxectar cadros de persoal a longo prazo. Porque as necesidares docentes e investigadoras pasan a ser continxentes dos resultados que obteña cada PDI. E ademáis lanza un sinal pésimo: que é unha parvada planificar, que logo xa virá o PP cunha ocurrencia. A designación de “sabiondos e sabiondas” para reformar a Universidade anuncia novas reformas. A cobertura argumental xa está por adiantado. Sen que se nos explique que criterios de selección se fixeron para, vg., que non haxa ningún representante das Humanidades, un alto grao de “madriñelización” dos membros e unha presenza unicamente testemuñal das universidades periféricas. Neste contexto, a nosa querida Universidade de Vigo xa ten unha estupeda coartada para non organizar nada, para non racionalizar a estrutura do PDI, para conceder grazas e favores aos afíns e aplicar aos demáis a lexislación vixente. E, canto máis embarullada estea a lexislación vixente, mellor para os de Alternativa Universitaria. Desde hai tempo que sosteño que hai unha unidade de destino no universal entre o goberno da U. de Vigo e o da Xunta de Galiza, centrado no entusiamo de D. Salustiano coas decisións que anuncia a Consellaría de Educación. Pero agora o señor Wert ven de facerlle outro galano inesperado ao equipo reitoral, que xa ten outro motivo para estarlle moi agradecido: un barullo máis nas obrigas docentes do PDI. O dito: malos tempos para a racionalidade e bos para xente ocurrente. Nada de organizar carreiras académicas e profesionais. Mellor ir á toa. E pensar que a Universidade, como a Administración pública, réxese polo principio do spoil system. O PDI-A non somos senón clientes do reitor. E mágoa dos novos investigadores. A súa carreira non terá que ver máis que con afeccións e desafeccións. Nada con necesidades racionais e obxectivas da estrutura universitaria.

¿VA A RECORTAR EL GOBIERNO DEL PARTIDO POPULAR EL DESEMPLEO?

La respuesta es, evidentemente, que sí. Fundamentalmente, porque el presidente del Gobierno ha dicho justo lo contrario, lo cual es señal inequívoca de que se reducirá la protección por desempleo. Pero hay datos casi tan objetivos como la estadística de mentiras del Partido Popular: se trata de una comparación de los créditos destinados a desempleo en las leyes de presupuestos para 2010 y 2011 y el proyecto de 2012. Ayer discutí de este tema con mis amigos Nati y Luis, de CIG, que andan algo asustados con ese mantra de que va a haber una ley de acompañamiento.
Para 2010 se presupuestaron 30974 millones de euros para desempleo. Para 2011, la dotación bajó a 30474, bajada que se argumentaba porque el empleo crecería en 0’3 puntos. ¡Desde luego, ahora suena casi a broma! No cabe duda de que hubo que echar mano de fondos de contingencia para superar este importante desfase.
Pero ahora el proyecto de ley de presupuestos contempla 28805 millones. Es decir, una bajada del 5’5 por 100. La diferencia con 2011 es que ahora el Gobierno apuesta por que crezca el desempleo en más de 600 mil personas más. De estos nuevos desempleados –los cuales, según la doctrina Cospedal previa al 20 noviembre 2011, son responsabilidad exclusiva del Gobierno-, me imagino que alguno tendrá derecho a prestación o subsidio por desempleo. Por consiguiente, no sé cómo puede afirmarse que crece el número de desempleados y al mismo tiempo baja ostensiblemente el crédito para desempleo. Los “tanques de pensamiento” del PP dicen que se va a incrementar la lucha contra el fraude. Pero no me parece que eso llegue para enjugar ese 5’5 por ciento menos más 600 mil parados más.
¿Dónde está la respuesta? Quizá en la Ley de Acompañamiento. Quizá en otro sitio. Se admiten apuestas: ¿retirada de la prórroga de los subsidios asistenciales de desempleo? ¿Descenso del porcentaje de la tasa de cobertura? ¿Incremento de la carencia? ¿Reducción de la duración?¿Exclusión de la cobertura para ciertas modalidades contractuales o colectivos? Bueno, a lo mejor es que soy muy malpensado y se ha tratado de un lamentable error aritmético que se va a corregir durante la tramitación parlamentaria del proyecto.
Yo más bien soy pesimista. Los tanques de pensamiento del PP no son tales, sino tanques de liquidación de derechos sociales. Ez vezdaz que D. Mariano dice que los prezupueztos no le guztan un pelo. Pero mucho menos nos gustan a la gente civilizada. Me ha llamado la atención que ya se reserva más dinero para afrontar la deuda pública que el desempleo. Haría bien el Gobierno en reconocer que tienen una deuda más grande con los desempleados que con los bancos.
También me gustaría recordar que el desempleo es una prestación de Seguridad Social. No un juguete de la Dirección General de Empleo. La misma lógica que produce un incremento del crédito para pensiones debería aplicarse en el caso del desempleo. Y se dirá que también se rebajan en 1.500 millones de euros otras prestaciones de Seguridad Social. Vamos a ver qué pasa con las bajas médicas y con las funciones de las mutuas. Pero el futuro pinta mal. Con paso firme, caminamos hacia la más absoluta flexiinseguridad. Este es el modelo social que, según el PP, existe en Europa. Los demás somos unos ignorantes.