ALCALDES E ALCALDESAS DA MARIÑA, APAÑÁDEVOS POLA VOSA CONTA

Dez das catorce persoas que rexen os Concellos da Mariña asinaron hoxe unha moi interesante declaración conxunta da que trascendeu particularmente o pedimento de que se adiaran as eleccións nos mesmos polo gromo de COVID19 que se está a espallar por esta zona de Galiza. Non vou entrar nesta polémica tan quente onte a hoxe, pero si noutras partes da declaración que teñen o mesmo nivel de interese.

En particular, quéixanse da deixación de funcións da Consellería de Sanidade da Xunta de Galicia e do desleixo que sufren por parte da Administración Autonómica, que unha vez máis non asume as súas responsabilidades legais, senón que fai unha delegación imposible de cumplir á vista das circunstancias por parte das Administracións Locais. Os e as rexedoras dos Concellos expresan a súa fonda preocupación por este abandono, no contexto dunha crise sanitaria de evidente carácter supramunicipal. É dicir, a única xestión que fai unha Consellería dirixida por un tal Vázquez Almuiña é pasarlles a pataca quente a uns Concellos que expresan a súa incapacidade e imposibilidade material para garantir a saúde e a seguridade dos seus cidadáns e cidadás. Pero claro, os membros da Xunta, “impasible el ademán”, como lles aprenderon no partido.

A verdade é que teño relación con algún deses Concellos. En particular, co de Viveiro, no que hai dous anos tiven a oportunidade de colaborar na elaboración da súa Relación de Postos de Traballo. Onte eu escoitaba na SER á súa alcaldesa María Loureiro e pensaba canta razón tiña nas súas queixas. Ela xa ten moita experiencia de como a Xunta non xestiona nada e logo os Concellos énchense de competencias impropias que non lles debían corresponder. Nas miñas reunións coa moi eficiente e xenerosa secretaria do Concello, María Luz Balsa, moito tivemos que reflexionar verbo de se incluír no cadro de persoal postos de traballo que en lóxica competencial debían ser responsabilidade da Xunta. Diversos servizos sociais, grupos de emerxencias supramunicipais, unidades de atención sanitaria, persoal de prevención de incendios e unha longuísima listaxe pon ás claras que os Concellos galegos teñen que suplir a inoperancia da Xunta. Como resultado, teñen cadros de persoal imposibles e dependen sempre de subvencións da Xunta, que non fai outra cosa que repartir cartos. Repartir cartos é moito máis doado que responsabilizarse dos servizos.

É dicir, o que está a pasar estos días coa sanidade é unha paráfrase do que son sempre as relacións entre a Xunta e os Concellos. Os Concellos, inzados de competencias impropias por mor dunha política de deixación de funcións da Xunta. Os Concellos, cangados de responsabilidades que non son súas, pero que teñen que desenvolver para que os seus cidadáns e cidadás non queden desasistidos. E logo hai que aturar este inmenso aparato de propaganda que fala da eficacia de Albertito Núñez! Hai que calar cando di que votar vai ser tan seguro como ir á farmacia. Será pola súa xestión!!! Se o domingo hai un chisco de seguridade nas mesas electorais da Mariña, será grazas á lealdade institucional dunhas rexedoras e uns rexedores locais, non pola traizón que lles fai a Xunta á xente destas comarcas do Cantábrico.

Por todo isto, hai que expresar toda a solidariedade nosa con estos dez alcaldes e alcaldesas. Eles representan o mellor do noso país e mándanos unha mensaxe de esperanza de que outra xestión é posible en Galiza. Mellor dito, é posible unha Galiza na que haxa xestión a prol da xente. A inoperancia da Xunta e a súa deslealdade co país non poden gañar. Nen o domingo nen nunca máis.

Poño en foto a Praia de Area, en Viveiro. Un  dos areais máis limpos e marabillosos do noso país. A Mariña pasará este pequeno andazo. Tamén pasará a crise de Alcoa por máis que a Xunta sega sen facer nada ao respecto. Pero hai sen dúbida unha débeda grande de investimentos con estas comarcas.

O PUBLIQUÍSIMO HOSPITAL ÁLVARO CUNQUEIRO: LEVAMOS CINCO ANOS DE “PAGANINIS”

Na páxina web do Servizo  Gelego de Saúde se expresa o seguinte:

“A Xunta de Galicia construíu en Vigo un novo Hospital Público que presta asistencia sanitaria a máis de 600.000 veciños desta cidade e a súa área de influencia. Trátase da obra sanitaria pública de maior envergadura que se acometeu nos últimos tempos en España.
Con esta nova infraestrutura asistencial, que forma parte do sistema multihospital, dáse resposta con visión de futuro a unha necesidade histórica, e faise xustiza coa área sanitaria máis poboada de Galicia”. A área metropolitana de Vigo xa dispón dun hospital público dos máis modernos de Europa, situado na vangarda tecnolóxica, no que prestan asistencia os profesionais sanitarios do Servizo Galego de Saúde, e que ofrece as mellores condicións asistenciais para pacientes e profesionais”.

Seguro que desde o Alén D. Álvaro Cunqueiro chíscanos un ollo para que riamos a gargalladas, como cando se auto-proclamou gañador do inexistente premio Mark Twain. Porque o que aparece no párrafo anterior é unha fabulación máis grande das que escribía noso galego máis xenial. Nin a Xunta contruiu ese hospital nen é público. Polo que non se fixo xustiza ningunha. En realidade, o hospital xa abriu as súas portas hai cinco anos, en xuño do 2015. Desde aquela xa estiven dúas veces internado nel e, por moito que tentei racanear o máis posible e ser o máis ruín do mundo, o certo é que non puiden evitar que a Sociedade Concesionaria Novo Hospital de Vigo obtivese pingües beneficios por min e polos coitados e coitadas familiares meus que me viñeron visitar. De feito, como cheguei a urxencias e deixei o meu coche no parking de urxencias xa nos caeu tremendo calote que foi directiño á conta de beneficios da “galeguísima” empresa Acciona, principal titular da dita Sociedade Concesionaria.

É un tema xa pasado, alguén dirá. De feito, noso gran xestor sempre dixo que conseguira en época de crise construír un hospital “público”, cun proxecto que sería inabordable con finanzamento público. Xa se sabe: a inspiración na Comunidade Autónoma madrileña, gabinete Ignacio González, probo expresidente da dita Comunidade. A realidade é que nos deixou unha inmensa débeda que hoxendía arrostramos os galegos e as galegas da que, cando menos, nos quedan 15 anos, “y lo que te rondaré morena”. Teño a impresión de que con endebedamento ordinario a conta sería algo menor. Pero claro, desde que o Celta non da pelotazos e fai fútbol de autor, a que da pelotazos en Vigo –e en, xeral, en Galiza-, é a Xunta de don Alberto.

Os datos son abondo coñecidos e están a disposición de quen os queira comprobar: A Sociedade Concesionaria recibe un canon anual que para 2020 rolda os 75 millóns de euros, que haberá que pagar cando menos ata 2035. Ten a titularidade de todos os servizos non sanitarios do hospital Álvaro Cunqueiro. Pero, oh sorpresa! Tamén os doutros hospitais públicos de Vigo, como o Meixoeiro ou o Nicolás Peña. É dicir, esta “colaboración público-privada” é un cártel dos que abominaría o mesmo John Sherman, un pacto anti-competencia que lles debería dar moitísimo noxo ás xentes que se proclaman como liberais.

O máis “olímpico” é que algunha estupenda pepera desta comarca di que a Xunta inviste máis en Vigo que noutras partes de Galiza, porque á nosa área de Saúde lle consigna máis cartos nos orzamentos que a outras. Por suposto, namentres a Sociedade Concesionaria xa ten amortizada a metade dos custes de construción e puntualmente e con cadencia anual xera grandes beneficios. A cambio de que paguemos este fantástico canon e, ademáis, paguemos no hospital ate por respirar. Dito sexa  se paso, dita sociedade ten na actualidade dez persoas en nómina, grande empregadora!

En resumo, a xestión de don Alberto neste tema é que a Xunta non construiu nada, unicamente pechou un suculento negocio para esa sociedade instrumental. Non se levantou ningún hospital público e temos endebedamento para rato, aínda que camuflado de canon. Eu teño que darlle os parabéns a Acciona e a “Puente y Calzadas” –esta si, empresa de raigame galega, aínda que agachando a súa identidade con españolísimo nome- e as demáis titulares da Sociedad Concesionaria, polo ben que a Xunta colabora con elas. Por certo, desde o 2019 tamén o luxemburgués Fondo River Rock, oxalá que propiedade da colonia portuguesa no Gran Ducado, entrou no capital social.

Pensaba poñer en foto ao presidente de “Puentes y Calzadas”, sociedade que ostenta a presidencia do Consello de Administración da Sociedade Concesionaria. Mellor, sen dúbida, a portada dunha das máis desternillantes obras de don Álvaro.

“MARABILLOSA” XESTIÓN, PRESIDENTIÑO

Se alguén teclea en internet “Feijóo” e “xestión” case parecerían termos sinónimos. “Experiencia”, “solvencia”, “eficacia” son substantivos que fan pareado con “Galicia, Galicia, Galicia”, en cacofónico eslogan político. O que sucede é que todo este decorado ten o mesmo creto que as meigas: non acreditamos nelas, pero existen. Ninguén que teña unha migalla de seriedade pode acreditar na solvencia ou eficacia do presidentiño, pero a ten, coa mesma seguridade que as bruxas existen.

Hoxe sucedeu algo no DOG que unicamente pode pasar nos países máxicos, unha xogada tan xenial como o gol de Maradona a Inglaterra no 1986, fin oficioso da Guerra das Malvinas. Ou como os sonos de Bolívar no Labirinto de García Márquez. Mesmo algo digno dos mellores conselleiros de Fraga Iribarne dos anos míticos do inesquecible Pepe Cuiña. Unha Orde Ministerial que regula as axudas para persoas traballadoras en ERTE total e parcial e para empresas nas ditas situación. Unha Orde que ademáis expresa que se dita no contexto derivado da Covid e á vista das novas demandas.

O xenial da Orde é que se dirixe unicamente a ERTES por causas económicas, técnicas, organizativas ou de produción sempre que se produzan logo de acordo en fase de consultas. O que quere dicir, por suposto, que a inmensa maioría das persoas en ERTE por forza maior quedan fóra. Canto ás empresas, só se lles axuda para asumir custes de formación das persoas en ERTE polas ditas causas contempladas na Orde. Todos os ERTES de forza maior, nos que non hai fase de consultas, quedan fora. Seguramente, para que non se gaste máis do que se tiña pensado gastar, que xestionar vai de aforrar, como ben sabemos os que temos unhas vacacións fiscais autonómicas longuísimas e caralludas grazas á “xestión” de Don Alberto.

A xustificación é ben sinxela: o 10 decembro do 2019 houbo un Acordo de Diálogo Social –asinado por CCOO e por UXT, pola CEG e pola Xunta, non por CIG, porque á Xunta iso tanto lle ten, a CIG seica non é unha organización máis representativa- no que únicamente se facía referencia aos ERTES por causas económicas, técnicas, organizativas e de producción. Claro, daquela a COVID-19 aínda era clandestina por estas terras. E, por suposto, como non está no acordo social axudar por ERTES por forza maior, punto pelota.

A “populista” de Yolanda Díaz leva meses e meses negociando coas partes sociais pactos relativos a ERTES, que asinan tamén CEOE e CEPYME, pero a capacidade de xestión está na Xunta, que non vai perder o tempo negociando con sindicatos e patronal unha actualización dos acordos de decembro do 2019. Prefire publicar no DOG unha “eficacísima” Orde que non vai a ningures, pero sae publicada no medio da campaña electoral e, de non ser por un ruín coma min, ninguén se entera. Pactar unha axudas eficaces non é xestión, é perder o tempo, segundo a doutrina Feijóo. E a que xente traballadora van destinados os cartos é un asunto intrascendente. Como se se perden, como tantas partidas orzamentarias da Consellería de Economía, Industria e Emprego, que quedan sen estrear, virxes como a de Covadonga.

Aínda haberá algún fenómeno capitán a posteriori que diga que a medida é caralluda porque fomenta que se transite de ERTES por forza maior a ERTES polas outras causas e ademáis facilita os acordos en fase de consultas. O que pasa é que nada no RD-lei 24/2020 fomenta o tránsito duns ERTES a outros e, ademáis, nos de forza maior non hai fase de consultas. Quizáis aos e ás traballadoras en ERTE por forza maior sen máis achegas que a prestación pública si que lles importe saber que a Xunta os esquece.

Aínda que, ben mirado, a eficacia está na formación. Sempre chegamos ao mesmo punto: os amiguiños do presidentiño pasándolle facturas á Xunta, por docencia telemática, que deixará aprendizaxes a cachón entre “millóns e millóns” de persoas en ERTES por causas económicas, técnicas, organizativas e de produción. É dicir, vainos saír carísima a formación dun colectivo reducido de persoas. Pero todo vai para o convento da maioría absoluta dese misterioso partido polo que se presenta Feijóo.

Mensaxe ás persoas en ERTE por forza maior: non sodes merecentes da preocupación do presidentiño. Non sodes parte desa máxica Galicia, Galicia Galicia! na que apenas se divisa unha gaivota. Marchou porque xa chega o voitre da formación.

Hoxe a foto ten que ser para un dos Conselleiros máis inesquecibles de Fraga, don Vítor Vázquez Portomeñe. Aínda o lembro xogando ao tute no Alpes, a ese si que non o enganaba ninguén!!