12 jun 2010

BALANZO XERAL DA PROPOSTA DE REFORMA: MEU DEUS!

Onte á noite leín a proposta do Goberno da reforma laboral e as conclusións ás que cheguei son moi pesimistas. Desde logo, non se pode dicir que sexa, nen moito menos, unha peza normativa que caiba encadrar no concepto de boa gobernanza. Máis ben ao contrario: non resolve os problemas do noso mercado de traballo, senón que afonda neles. Non vai satisfacer ás organizacións sindicais e sospeito que tampouco á parte patronal. Non vai outorgarlle a ninguén máis seguridade xurídica, moito menos aos e ás traballadoras. E, claramente, non vai deter a espiral de destrución de emprego na que o Reino de España se afundiu desde o ano 2008.
Desde logo, as pequenas reformas na contratación temporal, máis se se teñen en conta as amplas e “xenerosas” disposicións transitorias, non van implicar que diminúa a contratación temporal. A suba da indemnización de fin de contrato a 12 días non é máis que unha volta ao que xa houbo ata 1994, precisamente cando máis creceu a temporalidade. E os retoques “decorativos” do contrato de obra e eventual non van ter maior trascendencia. Quizáis haxa que apuntar como reforma máis interesante unha pequena interpolación do tema do encadeamento de contratos temporais. En suma, moi poucos folgos para restrinxir a temporalidade.
No que se refire ao tema do despido, a reforma non vai satisfacer a unha patronal cortoplacista que non vai enxergar como a medio prazo as indemnizacións por fin de contrato van baixar moi substancialmente. Pero, para a clase traballadora, os cambios son demoledores: se os contratos se van facer en adiante como de fomento da contratación indefinida, a indemnización que vai pagar a empresa polos despidos improcedente vai baixar a 25 días por ano (33 menos os oito que vai pagar o FOGASA). Xeralízase ademáis, para estes contratos, esta subvención ao despido con cargo ao FOGASA, de xeito que se afinan as ferramentas máis afiadas para a destrución de emprego. E afóndase na dualización do mercado de traballo: os contratos vixentes manteñen o seu status fronte ou despido –menos mal!-, pero os novos contratos van constituír outro exército de precarios indefinidos e para sempre, sen que os anos de servizo incrementen notablemente a súa estabilidade no emprego. E, por suposto, non se modifica para nada esta trituradora de postos de traballo que é o despido express do art. 56.2 ET. E, dito sexa de paso, ninguén se cree que as modificacións dos despidos obxectivos e colectivos van implicar que se paguen normalmente a 20 días. Seguiranse pagando como improcedentes, claro.
No tema da modificación das condicións de traballo e na cláusula de descolgamento, as novidades son menores, pero de interese. Albíscase unha arbitraxe substitutiva dos acordos en fase de consultas que implica certa inseguridade xurídica. Comparto a necesidade de flexibilizar a aplicación do convenio en épocas de crise económica, pero non a través dun procedemento tan complexo. Desde logo, a patronal ten razóns de queixa neste tema, porque de novo se lanza a mensaxe de que modificar as condicións é complexo. Outro tanto cabe dicir da suspensión de contrato e do modelo alemán: un parto dos montes. Cando o noso modelo de relacións laborais precisa dun sinal de que hai outras medidas de xestión laboral á marxe da crise, non se fai case nada. Outra vez estamos diante dun goberno que pensa que as medidas de flexibilidad interna son maquillaxe e que o único que vale é a flexibilidade de saía, os despidos.
No tema do emprego xuvenil, está claro que o goberno non ten estratexia. Tampouco na legalización das axencias de colocación sen ánimo de lucro, tema no que os ensaios se deberían comezar únicamente co terceiro sector. Na trasposición da Directiva de empresas de traballo temporal, as reformas son pequenas e non provocan un debate de modelo, que sería moi importante para dinamizar o emprego e a empregabilidade. En todos estes temas se lanza unha mensaxe de laisez faire que implica riscos dabondo para o futuro.
Xa afondarei nestes temas. Hai que expresar outra vez a consigna de “Coidado que veñen os nosos!”. E preguntarse se este menú requeriría dunha norma de urxencia. Oxalá que alguén impugne a utilización do art. 86 da Constitución. Porque a ver se hai algún vendedor de alfombras que convence aos burócratas europeos de que esta é a reforma laboral que o Reino de España precisa. Cando menos, a ver se Ordóñez, Botín, o FMI e a OCDE calan dunha vez. E Cuevas, home de máis altura que o vendedor de Marsáns, debe estar rindo a gargalladas dende o alén.

2 comentarios:

  1. unha vez que no boe xa temos (o primeiro borrador d) a reforma, votamos de menos a tua autorizada opinion.

    ResponderEliminar
  2. Gustame a tua visón pola esquerda da reforma e pregunto ¿é a ruptura definitiva goberno sindicatos(incluido UXT).
    Introduzco un comentario ¿liberalizar "laised faire" o mercado de traballo? non é xeralizar o paro ou as malas condicions de traballo.
    Angel Alonso

    ResponderEliminar

Os comentarios son benvidos neste blog, xa que o seu obxectivo é ser un punto de encontro e de diálogo co autor. Podes deixar a tua opinión, que pode non coincidir coa miña, pero sempre con cabeza. Os comentarios destructivos ou que falten ó respecto dos participantes no blog serán eliminados.